Shelter Review

Toen wij Shelter binnen kregen op de redactie hadden wij geen idee wat het was. Vol verwachting startte we de game dus op om te zien wat we in onze handen hadden, maar onze hoopvolle blik veranderde snel in een verbaasd gezicht. Een das. Meer woorden kregen we er niet uit. Iemand heeft een game over een das gemaakt. Aarzelend begonnen we verder te spelen en al snel werd duidelijk dat dit niet je traditionele game is.

De natuur kan heel mooi zijn. Kalme beekjes, met sneeuw bedekte bergen, groene bossen. Bezienswaardigheden voor ons, maar ja wij staan dan ook aan de top van de voedselketen. Voor sommige levensvormen betekenen deze dingen niets anders dan dood en ellende. Een wereld waar roofdieren op de loer liggen en waar schuilen voor de krachten van de natuur dagelijkse kost is. Maar in al deze ellende vind je ook iets moois terug. Moederliefde, bij zowel roofdier als prooi. Dat dit zich goed leent als gameconcept daar heeft Might & Delight gelijk in, maar slaagt deze ontwikkelaar er ook in om dit goed uit te beelden?

Toen waren er nog vijf
Shelter draait om de reis die een moeder das aflegt met haar kroost. Waarom weten we niet aangezien de game dat verder niet uitlegt en de das bovendien geen trekdier is, maar dat terzijde. Als speler kijk je door de ogen van de moeder in dit kleine gezinnetje en is het jouw taak om jouw vijf jongen in leven te houden. Dat betekent dat je eten moet zoeken, zoals wortels en fruit, maar ook kleine diertjes behoren tot het dieet van de das. Het spel bestaat dus voornamelijk uit jij die eten zoekt en jaagt terwijl je af en toe een blik werpt op de kleintjes die jou volgen. Als snel wordt echter duidelijk dat dit makkelijker is gezegd dan gedaan. Er zijn namelijk dieren die hoger op de voedselketen staan dan de das. Zo kom je op bepaalde plekken een roofvogel tegen en in een level dat ’s nachts afspeelt liggen wolven op de loer.

Het zijn op die momenten dat je je heel zwak voelt en dat komt doordat deze gevaren erg goed naar voren worden gebracht. Van de roofvogel zie je alleen een schaduw die over de grond beweegt en af en toe hoor je een krijs. De wolven hoor je alleen van hun gegrom in het donker, waardoor je helemaal op je hoede bent. Kortom, naast dat je zelf jaagt op kleine diertjes, moet je goed opletten dat jouw kroost niet ook ten prooi valt aan een roofdier. Naast deze gevaren kom je ook nog twee keer in aanraking met de krachten van de natuur. In een level worstel je met overstromingen en in een ander ben je op de vlucht voor een bosbrand.

Wat betreft gameplay stelt Shelter dus niet zo veel voor. Vervelen zal het echter niet, want daar krijg je simpelweg de kans niet voor. Na zo’n anderhalf uur komt de aftiteling al voorbij rollen, maar of je daar nou zo vrolijk van moet worden. De enige reden waarom je Shelter hierna nog een keer zou willen aanraken is voor een tweede walkthrough, maar omdat je nu weet hoe alles in elkaar zit zul je de tweede reis zonder kleerscheuren afleggen.

Emoties
Sterke gameplay is dan ook niet wat Might & Delight wil bereiken. De studio hoopt dat je emotioneel betrokken raakt bij het dassengezin en tranen met tuiten huilt wanneer je een welpje verliest. Wij zijn geen harteloos wezen, echt waar, maar deze reis had simpelweg niet zo veel impact op ons. Dit is ten dele te wijten aan de soundtrack en de grafische stijl. Op visueel gebied hanteert Shelter een soort papiergevouwen uiterlijk, wat op zich niet verkeerd is. Het oogt vrij interessant en het is zeker uniek, maar de manier waarop het gebracht wordt komt naar onze mening niet overeen met de emotie die aangesproken hoort te worden. De gebruikte kleuren zijn namelijk heel erg grauw en een beetje overbelicht. Het vuurlevel bijvoorbeeld, waarin je moet vluchten voor een bosbrand, komt op die manier lang niet zo gevaarlijk over omdat het vuur er niet uitspringt en niet echt als bedreiging wordt neergezet.

De soundtrack doet het wel iets beter. Wanneer er een roofvogel op de loer ligt verandert de muziek, naar iets dreigends. ’s Nachts met de wolven op de loer is het juist muisstil om de spanning te doen verhogen. Hier werkt het goed, maar verder wordt de soundtrack een beetje naar de achterkant geschoven met een enkel akkoord dat af en toe wordt aangeslagen. We snappen dat het zo natuurlijker overkomt, maar het helpt niet echt bij het inleven van de rol als moeder.

Een voorbeeld waar het wél goed werkt is Journey van ontwikkelaar thatgamecompany. Deze game probeert ook in te spelen op het gevoel dat je krijgt en doet dat perfect door de soundtrack, maar ook de visuals aan te passen aan de gebeurtenissen die op dat moment plaatsvinden. Shelter had dit ook moeten doen en meer van moment tot moment moeten leven.

Vergane glorie
Shelter had zo mooi kunnen zijn. We zijn nog steeds overdonderd door de creatieve gedachte die erachter schuil gaat, maar jammer genoeg weet Shelter niet het gevoel op te roepen waar het op doelt. Dit ligt voornamelijk aan de soundtrack en de eentonige grafische stijl. Dat het spel maar anderhalf uur duurt draagt ook niet echt bij aan een onvergetelijke ervaring. Maar laat dit je vooral niet tegenhouden als je geïnteresseerd bent geraakt in Shelter. Na meerdere speelsessies is dit het gevoel waar wij keer op keer mee achter bleven, maar misschien wordt de innerlijke moeder in jou juist wel naar boven gehaald. Als je van dit soort creatieve experimenten houdt, probeer het dan zeker uit.