Saints Row IV Review

Hoe maak je een game die de definitie ‘over de top’ gedefinieerd heeft nog gekker? Met die vraag heeft ontwikkelaar Volition liggen stoeien bij het bedenken van Saints Row IV. “Misschien kunnen we aliens Steelport binnen laten vallen. We kunnen de speler superkrachten geven. Of laat de gamer spelen met de president van de Verenigde Staten.” Op die manier denken wij dat het bij Volition geklonken heeft. En dat resulteerde erin dat we in Saints Row IV met een president die superkrachten heeft tegen aliens gaan vechten. Awesome!

Saints Row is een franchise die een andere relatie heeft met critici dan met gamers. Waar de drie verschenen games allemaal goed werden ontvangen door de pers, nam het gamepubliek een sceptischere houding aan. Het eerste deel werd door gamers toendertijd afgeschreven als een Grand Theft Auto-kloon, deel twee was slechts een uitbreiding op het origineel en het derde deel was té over de top om nog leuk gevonden te worden. Bij de aankondiging van Saints Row IV waren de reacties dan ook niet al te positief. Superkrachten in een Saints Row game, dat klonk toen al te overdreven. Maar aan de andere kant zijn superkrachten gewoon hartstikke cool. Valt Saints Row IV dan niet toch nog een beetje mee?

We kunnen jullie nu al verklappen dat Saints Row IV helemaal niet zo over de top is als de trailers je doen denken. De game is nog steeds compleet gestoord en je doet dingen die in ieder ander spel gewoon niet door de beugel zouden kunnen, maar dat maakt het een echte Saints Row game. Het over de top gedeelte wordt in toom gehouden door het feit dat je de beschikking hebt over superkrachten. Al die rariteit waar je in het derde deel mee bezig was, lijkt opeens een stuk normaler nu je over gebouwen kunt springen en mensen kunt bevriezen met je krachten. De vergelijking van Saints Row met Grand Theft Auto is dan ook niet meer helemaal op zijn plaats. Saints Row IV voelt meer als een luchtigere versie van inFamous of PROTOTYPE en op die manier zou je dit nieuwe deel moeten benaderen: als een superheldengame.

Saints Row IV gaat verder waar het derde deel ermee ophield. De Saints hebben de controle over Steelport en blijven doorgaan met hun gekke fratsen. Het is op deze manier dat het hoofd van Saints toevallig de wereld redt en een plekje in de ovalen kamer van het Witte Huis verdient. Dat werkje gaat hem nog opvallend goed af totdat de Aarde wordt aangevallen door aliens. Het buitenaards gespuis lijkt onoverwinnelijk. De hoofdrol speler wordt ontvoerd en in een virtuele versie van Steelport gezet. Het is als Desmond uit Assassin’s Creed die via een computer in een gesimuleerde wereld rond kan lopen. Een slimme keuze van Volition omdat deze computerversie van Steelport de klappen vangt voor bugs en glitches. Deze zijn namelijk talrijk in Saints Row IV, maar een hoop is opzettelijk dus storen kun je er niet aan.

Omdat je in een computer zit kun je van alles doen wat normaal onmogelijk zou zijn en het meest voor de hand liggende voorbeeld hiervan zijn de superkrachten. Meteen in het begin zul je de kracht krijgen om supersnel te rennen en hoog te springen. Later in het verhaal speel je nog heel wat extra krachten vrij. Zo kun je bijvoorbeeld vuurballen gooien of een schokgolf veroorzaken door op de grond te trappen. Alle krachten zijn te upgraden. Vuurballen kunnen ontploffen wanneer ze iemand doden, je kunt in de lucht blijven zweven na het springen of je kunt over water rennen. Het is maar een kleine greep uit alles wat je uiteindelijk kunt doen. Je wordt de ultieme superheld. Voeg de Avengers en de Justice League bij elkaar en je hebt de hoofdrolspeler van Saints Row IV.

Het voelt übermachtig om met zo’n krachtig personage te spelen. Auto’s laat je aan de kant staan omdat je rennend veel sneller bent. Je springt met groot gemak over een wolkenkrabber heen. Vijanden gooi je met een zwaai van je arm overhoop. Het is geweldig. Je hoeft je geen zorgen te maken dat je hierdoor met twee vingers in de neus het spel uitspeelt. Vergeleken met normale dorpelingen ben je een god, maar de aliens zijn flink getraind en kunnen wel tegen een stootje. Vooral de grote alienbeesten die regelmatig tevoorschijn springen kunnen het je flink pittig maken als je met een geweer staat te schieten. Je krachten zul je in dit geval goed moeten inzetten om een kans te maken om het beest te slachten.

In de talloze zijmissies komen je krachten ook zeker van pas. Bekende evenementen als Insurance Fraud en Mayhem zijn weer terug maar hebben kleine aanpassingen gekregen. Zo zijn er nu Mayhem missies waarin je bijvoorbeeld alleen je telekinetische kracht kunt gebruiken om gigantische voetballen door de stad te gooien. Alles in het pad van de bal wordt vernietigd en al snel ontstaat er totale chaos. Er zijn ook nieuwe zijmissies bijgekomen zoals het rennen door checkpoints, wat dankzij de grote snelheden die je held bereikt moeilijker is dan je zou denken. De zijmissies zijn leuk genoeg om je mee bezig te houden, al zijn het er minder dan in de voorgaande delen. De complete game is in een uur of twintig wel uit te spelen inclusief bijzaken.

Ook al is alles wat minder en is het over de top gedeelte wat ingetoomd voor dit vierde deel, je hoeft je geen zorgen te maken dat je iets anders aan het spelen bent dan een Saints Row game. Iets dat dat duidelijk maakt is de coöperatieve modus. De volledige singleplayer kun je samen met een vriend doorlopen, maar het is in co-op vooral leuk om wat te kutten in Steelport. Net als in de vorige delen komt het plezier pas echt naar boven als je met meerdere spelers de boel op stelten zet. Co-op past perfect bij de game en het is erg goed uitgewerkt met een ‘drop-in drop-out’-systeem. Een nadeel is wel dat je Saints Row IV verplicht in co-op zult moeten spelen om het spel 100% uit te spelen. Verschillende zijmissies zijn namelijk enkel met twee spelers te doen.

De andere minpunten zijn grotendeels goed te praten. We hadden het al over aanwezige bugs die er expres ingestopt zijn. Een ander minpunt is het verhaal dat helemaal niet sterk is. Maar niemand die bewust Saints Row koopt, zal dat doen voor het boeiende verhaal. Je koopt Saints Row voor de toffe gameplay en in dat opzicht staat dit vierde deel als een huis. De graphics zijn ook niet van de bovenste plank, maar passen juist wel bij de onrealistische gameplay. De muziek maakt verder een hoop goed. Met de radio permanent op The Mix afgesteld kun je continu genieten van de meest foute nummers. Het enige echte minpunt is dat de frame rate soms moeite heeft om bij te blijven. Vooral als je op volle snelheid door de wereld rent wil de frame rate nog wel eens te laag worden. Gelukkig hebben we er tijdens de belangrijke delen vrijwel geen last van gehad.

Punt blijft dat Saints Row IV super leuk is om te spelen. De franchise is voor dit deel in het superheldengenre gestapt en weet dat perfect te serveren met een Saints Row-sausje. Je zult je oppermachtig voelen in deze game en je zult je geen moment vervelen als je je krachten gebruikt. Het verhaal is aan de korte kant, maar daar buiten kun je nog heel wat uren aan de slag met zijmissies en rondklooien in de coöperatieve modus. Saints Row IV is niet perfect, maar het weet de juiste snaren te raken om goed te scoren. De pers is het er over eens dat de nieuwe Saints Row een erg vermakelijke game is. Het is nu aan gamers om hun vooroordelen jegens de serie te laten liggen en tot dezelfde conclusie te komen.