Burnout Paradise Remastered - Opnieuw onovertroffen, maar irrelevant

Burnout Paradise zette in 2008 een nieuwe standaard in gaming. Het was een van de eerste racegames waarin je in een grote stad vrij kon rondscheuren. In het kader van de tiende verjaardag maakt de destructieve racer zijn opwachting op de moderne consoles. Heeft de game de genadeloze tand des tijds doorstaan? Lees het in deze Burnout Paradise Remastered review.

Burnout Paradise is in de loop der jaren uitgegroeid tot een klassieker in het genre. De game ging miljoenen keren over de toonbank en is daarmee een van de best verkochte racegames in de geschiedenis. Toch trok uitgever Electronic Arts de stekker uit de serie. Oorzaak was een enorme leegloop bij Criterion Games, de geestelijk vader van Burnout. Het betekende het trieste einde van een ooit zo populaire franchise.

Maar nu is Burnout weer terug van weggeweest. De echte, doorgewinterde fans van de serie hadden misschien liever een remaster van Burnout 3 gezien, dat toch wel een beetje als het paradepaardje van de franchise wordt beschouwd. Maar Burnout Paradise was, dankzij een fenomenale themesong (‘Take me down to the Paradise City!’), een lekkere soundtrack en een avontuurlijke, open spelwereld in commercieel opzicht een veel groter succes.

Burnout Paradise Remastered is, om te beginnen, een echte remaster. Géén remake dus. Die twee termen worden in de game-industrie nogal eens door elkaar gehaald. Verwacht dus geen nieuwe content of andere toevoegingen die voor een andere ervaring moeten zorgen. Dit is en blijft Burnout Paradise, en dat betekent: knotsgekke fantasiewagens met glinsterende laklagen, gigantische sprongen en stunts, vlijmscherpe bochten en natuurlijk verwoestende botsingen en crashes om je vingers bij af te likken.

Vooral aan dat laatste is hard gewerkt. Burnout Paradise Remastered is opnieuw naar de tekentafel gestuurd en heeft een compleet nieuwe lik verf gekregen. Burnout Paradise was in de tijd van de Xbox 360 en PlayStation 3 al vooruitstrevend op het gebied van visuals, en het is mooi om te zien dat het spel wat dat betreft de tand des tijds heeft doorstaan.

Paradise City en de aangrenzende bergregio bruisen dankzij de scherpere kleuren en 4K als nooit tevoren. We krijgen echt een kick als we in volle vaart drukke kruispunten passeren, door bouwplaatsen jakkeren om vervolgens dwars door een rugbystadion te scheuren. Vooruit, de textures hadden best iets scherper gekund, vooral wie kritisch naar de omgeving kijkt zal zien dat het allemaal niet zo netjes oogt. Maar een kniesoor die daarom maalt: Burnout Paradise Remastered ziet er anno 2018 gewoon keurig uit.

Een belangrijk deel van deze presentatie is afhankelijk van de uiterst soepele zestig frames per seconde waarin Paradise draait. Zelfs tijdens de meest chaotische races waarin bolides elkaar van alle kanten bestoken en de vonken van het scherm spatten kakt het spel op technisch gebied geen enkel moment in. Burnout Paradise speelt als een trein en daarmee is het verkennen van de stad nog net zo leuk als tien jaar geleden.

Dikwijls komt het voor dat je onderweg naar een race wordt afgeleid door al het leuks dat Paradise City te bieden heeft. Honderden stunt jumps, tientallen hekken en billboards om kapot te rijden, rivalen die je plots uitdagen voor een duel en ga zo maar door. Er is in principe geen weg die geen geheime andere route of steegje heeft waar je in een latere race gebruik van kan maken. Verder blijft het vermakelijk om je boastmeter te vullen met clean rijden, driften, inhalen en ander gevaarlijk rijgedrag.

Helaas onveranderd in het spel is de moeilijkheidsgraad. Burnout Paradise is en blijft een ontzettend makkelijke game. Vooral in de eerste vijf uur krijg je weinig tot geen weerstand. Opdrachten waarbij je drie tegenstanders in twee minuten moet laten crashen, win je met twee vingers in de neus. Eerste worden in een race is een eitje, zelfs als je onderweg de verkeerde afslag neemt of even niet meer weet waar je naartoe moet. Burnout Paradise is eigenlijk te vergevingsgezind en dat haalt in zekere zin wel het plezier weg.

De vraag is ook in hoeverre relevant deze remaster eigenlijk is. Burnout Paradise zag er tien jaar geleden al prima uit, draaide erg soepel en heeft al een complete editie met alle downloadbare content gekregen. Wat voegt deze remaster, buiten wat nieuwe kleurtjes, dan nog toe? Een lokale multiplayer had het dure prijskaartje van veertig euro al kunnen rechtvaardigen, maar die kans hebben de makers laten liggen. Door geen nieuwe content toe te voegen lijkt EA zich specifiek te richten op de spelers die toen nog te jong waren of Burnout Paradise om de een of andere reden hebben laten liggen.

Online is en blijft Burnout Paradise gelukkig een verademing. Spelers kunnen op ieder moment het spel van een ander inspringen. Met de D-pad roep je heel gemakkelijk een vriendenlijst op, selecteer je een vriend en voila: je bent verbonden met ‘zijn’ Paradise City. Vervolgens kun je samen de omgeving verkennen, stunten en races uitproberen. Het eindeloos experimenteren met wat er allemaal mogelijk is en welke sluiproutes je kunt nemen is nog steeds een verslavende bezigheid. Paradise City is en blijft – zelfs na tien jaar - een virtuele speeltuin van je jewelste.

Burnout Paradise is na al die jaren nog steeds een fantastische racegame, maar was een remaster nodig? Die vraag kunnen we met een ‘nee’ beantwoorden. De game zag er tien jaar geleden al prima uit en speelde al zeer soepel onder zestig frames per seconden. Een complete editie met alle downloadbare content was bovendien ook al op de markt verschenen. Het is leuk dat we nu ook op de moderne consoles kunnen rondscheuren in de virtuele speeltuin die Paradise City heet, maar dat we daar maar liefst 40 euro voor moeten betalen is niet uit te leggen.