Column: de buik vol van Shia LaBeouf

Shame, wat een film was dat. Het was dieptriest, steengoed en tegelijkertijd moeilijk om naar te kijken. We zagen Michael Fassbender van een hele andere kant.

Toch is er de nieuwe film die om nymfomanie draait er niet eentje die ik hoef te zien. Is het de vajayjay die close-up in beeld komt in de trailer? Is het het feit dat het een Lars von Trier-film is? Ben ik preuts? Is het dat ik niet een, door mij zeer gerespecteerde, actrice als Uma Thurman mogelijk echte seks wil zien hebben met iemand?

Geen van allen. De reden dat er in mijn handtas geen bioscoopkaartjes zullen rondslingeren met Nymphomaniac Part I of Nymphomaniac Part II erop, is niet de seks. Het is een acteur in het speciaal: Shia LaBeouf. Niet zozeer omdat ik hem al vanaf het begin afschuwelijk vind, want hij is in de Transformers-films helemaal niet zo irritant. In Disturbia was hij best oké en datzelfde geldt voor Wall Street: Money Never Sleeps. Het zijn allemaal geen films die negens verdienen, maar ook geen vieren. Het zijn best kijkbare producties.

De laatste film waarin ik hem zag was The Company You Keep, een film waarin hij zo’n type speelt zoals hij wel vaker doet. Een jonge hond die denkt dat hij superintelligent is. Geen denderende rol, geen denderende film. Lawless daarentegen was een van mijn favorieten van 2012, maar dat had weinig met LaBeouf te maken. Die film was ik veel te druk met nog verliefder worden op zowel Tom Hardy als Jessica Chastain.

Waarom dan toch die aversie tegen Shia? Dat begon in 2010, toen hij de grootste fout van zijn leven maakte door te zeggen dat Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull een crappy film was. Bizar, want hij zit er zelf in en dat is natuurlijk een enorme eer. Toegegeven, de film was zeker niet zo goed als de Indy-films uit de jaren ’80 die werkelijk briljant zijn. Maar deze nieuwe variant werd geregisseerd door Steven Spielberg en LaBeouf was nog maar een broekie dat net kwam kijken. Bovendien had niemand minder dan meneer Spielberg het idee dat LaBeouf helemaal the next best thing was. De nieuwe Tom Cruise.

Nu heeft Shia op zich wel iets van Tom Cruise weg, maar dan Cruise op het moment dat hij als een gek op de bank bij Oprah sprong. Of het feit dat hij lid werd van de, op dat moment erg vage, Scientology-kerk. Cruise is die gekke uitspattingen vergeven, die was op dat moment gewoon een blije eikel die niet wist wat hij met zijn emoties aan moest. LaBeouf pakt dingen een stuk minder tactisch aan. De draaikont heeft in 2012 gezegd spijt te hebben van zijn negatieve uitspraken over Indy 4 en daar blijft het helaas niet bij.

In 2012 gaf diezelfde acteur ook aan dat hij het helemaal gehad heeft met Hollywood en blockbusters. Vandaar dat hij akkoord ging met Lars von Triers' seksproject Nymphomaniac. Het is zo lekker indie, zo lekker anders. Hij schijnt zelfs een sekstape naar de Deen te hebben gestuurd bij wijze van auditie. Je kunt natuurlijk meer een indiekant op willen gaan en als je door Von Trier een kans krijgt, grijp die dan vooral. Maar ga dan niet op eigen houtje shortfilms maken die plagiaat blijken, waarvoor je dan weer je excuses moet aanbieden. Dat is namelijk wel wat Shia is gebeurd.

Prima van die sekstape trouwens, ik kan opnames van echte seks die beide partners willen alleen maar toejuichen. Echter, iemand die zijn neus ophaalt voor Hollywood en misschien nog wel erger, voor Steven Spielberg, die is mijn blik niet langer waardig. Vandaar dat ik de Nymphomaniacs mijdt alsof ze de pest zijn. Of misschien kan ik beter zeggen: alsof ze platjes zijn.