Paranormal Activity: The Marked Ones (film) Review

Het zoveelste deel Paranormal Activity? Niet helemaal. The Marked Ones is het eerste deel in een spin-off-serie van de found footage horrorthrillers. Een bioscoopbezoek waard?

Christopher Landon, die eerder Disturbia schreef, heeft voor het eerst de mogelijkheid gekregen om een Paranormal Activity-film helemaal naar zijn hand te zetten. Waar hij van eerdere films uit de franchise nog alleen schrijver en producent was, is hij nu ook nog eens de regisseur. Hoewel je als kijker weinig verschil merkt, is deze film niet zomaar niet Paranormal Activity 5 genoemd. Het is het eerste deel in een spin-off van de horrorfranchise en in deze review kun je lezen wat dan precies de verschillen zijn.

In het XGN-interview met Christopher Landon gaf de schrijver en regisseur van Paranormal Activity: The Marked Ones aan dat hij niet volgens een heel strak script werkt. Er wordt veel geïmproviseerd door de acteurs en even repeteren is er überhaupt niet bij. Als je met die wetenschap naar een film gaat, dan is het toch net even anders dan wanneer je weet dat acteurs elk zinnetje al woord voor woord op papier staat op te ratelen. Het is toch best knap dat die acteurs, die pas net komen kijken, het talent hebben om te kunnen improviseren.

Want hoewel The Marked Ones verre van een briljante film is, moet je de acteurs één ding nageven: ze doen het heel overtuigend. Ze weten heel geloofwaardig latino’s uit een kleine stad in Californië neer te zetten. Jesse (gespeeld door Andrew Jacobs) en Hector (gespeeld door Jorge Diaz) zijn jonge honden die al hun rare stunts filmen. Van het van een trap glijden in een wasmand tot het gluren bij de buren die in hun nakie rondlopen in hun woonkamer. Ze dollen met elkaar en dat is best even leuk om naar te kijken. Ze zijn namelijk oprecht grappig en daarmee weten ze best het hart van de kijker te winnen.

Het is natuurlijk niet voor niets een spin-off van Paranormal Activity, want hun onbezorgde tienerleventje staat op het punt om helemaal om te slaan. Jesse wordt steeds vreemder als hij op een dag ontdekt dat hij een vreemde bijtplek in zijn arm heeft. Hij raakt op volle vaart onder invloed van een zekere demoon en zijn naasten doen er alles aan om hem met beide benen op de grond te laten staan. Eerst krijgt hij een soort superkrachten alsof hij in Chronicle zit, want hij kan zich achterover laten vallen zonder de grond te raken. Eerst is dat natuurlijk grappig, maar die nieuwe kracht die hij heeft blijft niet lang leuk.

Kortom, de familie en vrienden van Jesse zetten alle zeilen bij om hem bij hen te houden als de kracht hem steeds meer overneemt. Of dat ze lukt, dat kun je zien in de film. Het verschil tussen deze prent en eerdere exemplaren uit de found footage franchise, is dat het niet langer slechts een entiteit in het huis is. De film speelt zich ten eerste niet alleen in een huis af, maar in een hele stad. Bovendien neemt de entiteit nu mensen over en deze mensen zijn geen blanke Amerikanen, maar latino’s.

Grote verschillen dus, maar toch is het overduidelijk dat dit een film uit de Paranormal Activity-franchise is. Niet alleen door dat trillerige filmen met een homevideocamera, maar ook het feit dat het nog steeds een lowbudget-operatie is. Het feit dat er dus niet is gerepeteerd voor het filmen begon, is niet alleen om het spontaan te houden. Er is simpelweg geen tijd (want tijd is geld) om daarbij stil te staan.

Ook zijn de griezelige dingen die gebeuren helemaal in stijl van Paranormal Activity en dat is heel gaaf. Ietwat voorspelbaar, maar gelukkig speelt regisseur Landon af en toe met je verwachtingspatroon door ook spanning op te bouwen terwijl er niets gebeurt. Schrikmomentjes zitten er wel in, maar niet zo hevig als in bijvoorbeeld het in 2013 verschenen The Conjuring.

Het feit dat het toch zo overduidelijk een Paranormal Activity-film is, is wat deze film tegenwerkt. The Marked Ones voelt niet als iets totaal anders en dat is na vier delen wel wat die franchise kon gebruiken. Immers was Paranormal Activity 4 een heel slecht deel in de serie en dat had The Marked Ones goed moeten maken. Als je nummertje 4 hebt gezien dan kun je je dat waarschijnlijk slecht voor de geest halen (sorry voor de woordgrap), want er zaten totaal geen angstaanjagende momenten in en het einde was om te huilen zo slecht. Helaas weet The Marked Ones net zo min een geweldige indruk achter te laten. Het is een vermakelijke prent die beter is dan de vierde, maar meer ook niet. Landon probeert het, maar XGN is er niet bezeten van.