The Raven: Legacy of a Master Thief Review

Miss Marple, Sherlock Holmes, Hercule Poirot, Morse, Frost, Taggart. Er zijn genoeg Engelse detective-series op televisie om je deur nooit meer uit te komen. En nu is daar ook een game bijgekomen: The Raven.

Over het algemeen hebben die Engelse detectives een ietwat oubollige reputatie, maar sinds BBC met Sherlock is gekomen, is die tijd dat dat televisiegenre alleen voor oude besjes is voorbij. Sherlock is zelfs zo geliefd, dat in Amerika een op Sherlock gebaseerde serie is gestart genaamd Elementary. Heel verstandig om ook een game te maken die op deze trend aansluit. The Raven – Legacy of a Master Thief is zo’n game, gemaakt door King Art Games dat eerder met The Book of Unwritten Tales kwam.

Ten eerste moet je The Raven niet zien als een televisieserie vol actie waarin jij de personages bestuurt. Je moet het zien als een soort boek dat je rustig leest. Het speelt zich af in de jaren '60, dus niet het sneller-dan-snelle 2013. Hoofdpersoon Anton Jakob Zellner is een hele vriendelijke, maar wel wat langzame man. Hij is een Zwitserse politieagent en is heel gefascineerd geraakt door een briljante dief genaamd The Raven die net voor wij Zellner leren kennen, een zeldzame diamant uit een Londens museum heeft gestolen.

We zien Zellner voor het eerst in een treincoupe en het is dan ook die trein waar je de hele eerste akte in speelt. Zellner ontmoet in die trein diverse mensen en zo gaat het balletje rollen. Er wordt een duur maar geheimzinnig object in een kluis vervoerd als aas voor The Raven. Als Zellner echter ontdekt dat de auteur waar hij enorm naar opkijkt in de trein aanwezig is, heeft hij moeite om zijn hoofd bij de zaak te houden.

Begeleider van Zellner
Het enige dat jij hoeft te doen, is Zellner als het ware door het hele avontuur en het oplossen van de zaak te begeleiden. Het enige wat je daarvoor nodig hebt, is je muis. Inderdaad, deze game is geheel point and click. Als je Zellner naar een andere coupe wilt hebben, dan klik je gewoon op de deur of op de grond vlak voor een deur en hij komt langzaam in beweging. Je moet wat geduld hebben om met Zellner op pad te gaan, maar hij trekt je gauw genoeg in het verhaal om te zorgen dat je dat geduld er wellicht voor over hebt.

Het verhaal over The Raven zit wel goed in elkaar. Toegegeven, de dialogen zijn niet altijd even overtuigend, maar het is grappig om te zien wat voor schattige opmerkingen Zellner soms maakt. Het voelt een beetje alsof je met een lieve, oude suikeroom op pad bent. Zo'n eentje die zelfs als hij even iets afrekent in een winkel al een heel verhaal opsteekt tegen de cassière, maar altijd oprechte interesse heeft in zijn medemens.

De hoofdpersoon mag dan een goedzak zijn, hij is niet helemaal top. We hebben nog geen foto van Zellner boven ons bed hangen, want hij is irritant traag. En er is nog meer wat irritant aan hem is. Zo werden ons van tevoren geweldige 3D-graphics beloofd en die vallen toch wat tegen. King Art Games heeft duidelijk wel zijn best gedaan om te zorgen dat de game er goed uitziet, maar er zijn heel veel dingen die weggeven dat er iets meer aandacht nodig was. Bijvoorbeeld de ogen van de personages en de ietwat onmenselijke manier waarop ze zich bewegen. Het is net even te robotachtig om te overtuigen.

Heb geduld, slimme mensen
Wie wel eens een boek van Arthur Japin heeft gelezen, die weet dat je in een boek soms heel erg veel details te lezen krijgt, voordat je daadwerkelijk naar het verhaal gaat en er iets gebeurt. Nu is dat in een boek meestal wel prettig, maar in deze game niet. Wat hiermee wordt bedoeld, is dat slimheid in The Raven niet wordt beloond. Sterker nog, het wordt bestraft. Hoe slimmer je bent, hoe meer geduld je moet opbrengen.

Wat is namelijk het geval? Het is lastig om dat zonder spoilers uit te leggen. Laten we zeggen dat een personage in de trein een attribuut had waarvan we al meteen zagen dat we dat handig voor een opdracht konden gebruiken. Toch konden we op dat moment niet met diegene praten, dus het attribuut niet gebruiken. Er moest toen iets ontzettend willekeurigs gebeuren voor dat wel kon. Een jongetje kwam ineens tevoorschijn springen (toen we compleet uit de richting waren en ergens tussen de coupe’s hingen), we pakten zijn houten pistool af, gaven dat aan zijn moeder en moesten vervolgens weer naar dat jochie en het goedmaken dat hij boos op ons was.

Het ging helemaal nergens over en droeg niet bij aan het verhaal, maar het was absoluut nodig dat we een bepaalde trigger in de game af lieten gaan zodat we over konden gaan op het volgende. Nu waren we op die plek al eens eerder geweest, maar schijnbaar hadden we toen nog een andere trigger niet geraakt. Het is moeilijk uit te leggen, maar het komt erop neer dat je ontzettend veel moet klikken overal, zelfs als je allang weet waar je eigenlijk moet zijn. Er is maar een woord voor die manier van gamen en dat is: frustrerend. We weten al wat we moeten doen. We willen niet in het wildeweg klikken en hopen dat we daarmee de volgende cutscene starten.

Maar we hebben de cutscenes nog
Gelukkig zijn de cutscenes leuk. Ze zijn best spannend en geven je het gevoel dat je het goed hebt gedaan en eindelijk verder komt. Natuurlijk laat The Raven zich niet zomaar pakken, dus volgt er na de treinrit een groots avontuur waarin natuurlijk niets is wat het lijkt. Dat is volgens ons wat deze game nog wel de moeite waard maakt: het verhaal, de spanning en het voortdurende in twijfel trekken van wat iedereen zegt, om maar dichter en dichterbij die boef en vooral het waarom te komen. Toch blijft Zellner het rustig aan doen, en moet jij steeds geduld hebben als je denkt slim te zijn en de game eerst nog een andere klik nodig heeft.

Als je het allemaal even kwijt bent, dan hoef je de game niet meteen links te laten liggen of online op zoek te gaan naar walkthroughs. Er wordt steeds een soort dagboekje bijgehouden, waarin je altijd weer wat feitjes kunt opzoeken om je weer op de goede weg te helpen. Je kunt het ook niet echt fout doen. Het enige wat je kunt doen, is kiezen in gesprekken welk onderwerp Zellner aansnijdt, maar verder is het niet zo dat je game-over kunt gaan. Je kunt natuurlijk vast komen te zitten, maar dat is een kwestie van heftig in het rond klikken in elke kamer die je tot je beschikking hebt om te zorgen dat er iets gebeurt, zelfs als je geen idee hebt wat dan.

Goede tijd, goede plaats?
Uitdaging in de vorm van actie zul je in The Raven niet vinden, maar wel een goede hersengymnastiek. Je moet soms verschillende items samen gebruiken om verder te komen, maar soms kan het dus ook aan zo’n simpel goede-moment-goede-plaats-gebeurtenis liggen dat de game je verder laat gaan. Het is erg spijtig, want deze point and click duurt daarom onnodig lang. Hoewel Zellner een lieverd is, zou je af en toe willen dat hij even zijn mond houdt en gewoon direct hetgeen doet dat jij in gedachten hebt. Dat is voor veel gamers toch even slikken, want je bent niet helemaal in control. The Raven voelt daardoor meer alsof je een buitenstaander bent die het intrigerende verhaal op een bioscoopscherm meekijkt, dan dat je compleet in de hitte van de strijd verkeerd.