The Purge: Anarchy Review

The Purge: Anarchy is het vervolg op The Purge (2013), waarin er één zieke regel is: één moment in het jaar mag de mens zuiveren, wat betekent mensen legaal doodmaken. In Anarchy wordt dit bizarre concept weer uitgevoerd.

The Purge: Anarchy doet één ding veel beter dan het origineel. Waar deel één zich focuste op één gezin in een huis en dus één locatie, volgt de kijker in Anarchy meerdere mensen. Dat is spannend, want wat begint als drie losstaande verhaallijnen, eindigt in één verhaallijn. Dat betekent: meer locaties en dynamiek in het begin van de film.

Het betekent ook dat er minder horror-elementen aanwezig zijn. Het is nu eenmaal enger als een gezin op één plek geterroriseerd wordt door criminelen, dan wanneer datzelfde gezin meer bewegingsvrijheid zou hebben. Deel één werkte daardoor soms echt op de zenuwen, deel twee doet dat een stuk minder. Maar Anarchy heeft dat ook niet nodig om toch een interessante film neer te zetten.

En eerlijk is eerlijk: het concept zelf staat als een huis. De overheid keurt het goed om één keer per jaar mensen te vermoorden. Iedere burger mag twaalf uur lang zuiveren. Iedereen die je niet mag, mag je gewoon verantwoord uit de weg ruimen. Voor de simpele man betekent dit de straat op en alles wat hij tegenkomt afmaken. Voor de elite betekent dit iets anders, al zijn ook zij niet bang om hun handen smerig maken. Hoe dat precies gebeurt, doen we niet uit de doeken. Maar het is weird!

Als het concept uit Anarchy ooit waarheid zou worden, neem maar van ons aan dat je meteen je eigen land wilt ontvluchten. Tè bizar voor woorden. De film mag dan niet eng zijn, de achterliggende gedachte is creepy as hell!

In Anarchy volg je drie verschillende groepen mensen: een man die uit is op wraak en weet hoe hij met wapens om moet gaan. Dat roept de nodige vragen op, met tergende domme dialogen als gevolg. Zo zijn er overlevenden die eerst bij hem aansluiten, om kort daarop de vraag te stellen of hij wel te vertrouwen is. Enfin, je neem het als kijker voor lief vanwege het toffe concept van de film. Als tweede zijn er twee vrouwen, een moeder met dochter uit een arm gezien. En als derde een jong stelletje met huwelijksproblemen.

Zo cliché als sommige dialogen soms zijn en misplaatste grappen soms aanvoelen als kiespijn, zo zijn de acteurs prima om te volgen. Als kijker mis je wel Rhys Wakefield uit deel één, een acteur die een ijzer-, maar dan ook ijzersterkte rol neerzette. Dat acteerniveau haalt deze groep nergens, al is het lastig om slachtoffers te vergelijken met een ultieme bad ass, wat Wakefield was. Maar doordat de groep uit Anarchy steeds verplaatst en ze niet één voor één doodgaan, zoals je misschien zou verwachten, zijn het prima acteurs om twee uur lang op de voet volgen.

Daarbij zitten er in de film genoeg actievolle scènes. Jammer is één clichématige scène in een huis, eentje waarvan je gewoon weet dat het gaat gebeuren, maar de scènes op straat zijn om te smullen. Bovendien is er een groep die continu opduikt en het de groep die probeert te overleven flink zuur maakt. Deze groep vijanden wekt nieuwsgierigheid vanwege enge maskers op de hoofden. En hoezo weet deze criminele groep werkelijk waar zij overal moeten opduiken?

Gelukkig weet de man van de overlevenden om te gaan met deze criminelen. Hij is sowieso de held uit Anarchy. Fijn om geen Ethan Hawke te hebben als grote naam, maar een kleinere acteur. Acteur Frank Grillo doet het prima. De manier waarop hij loopt en omgaat met machinegeweren en pistolen doet overkomen alsof hij 't gewend is. Bovendien heeft hij de looks van een Tom Cruise en zou hij ook in een grote Amerikaanse blockbuster actiefilm geloofwaardig overkomen.

Al met al is The Purge: Anarchy een vermakelijke film die, geheel onverwacht, beter is dan zijn voorganger. Hoe vaak zijn tweede delen niet nóg teleurstellender dan een eerste deel? Dat gaat niet op voor Anarchy. Het idee is ziek, briljant ziek. En de uitvoering is redelijk oké. Als deze lijn omhoog gaat, dan kan deel drie (die moet toch komen?!) weleens alles overtreffen. Puik gedaan hoor, regisseur James DeMonaco.