Supreme Commander 2 Review

Chris Taylor's Gas Powered Games heeft in samenwerking met Square Enix een opvolger van Supreme Commander ontwikkeld. De lat ligt echter erg hoog na het eerste deel.

Concessies
Het eerste deel van Supreme Commander werd namelijk door de real-time strategy fans omarmd en de hemel in geprezen. Dit kwam mede door de gigantische veldslagen die mogelijk waren, de schermvullende robots (mechs) en de zogenaamde Superunits, eenheden die bijna alles op hun pad verwoestten. De lat is dus erg hoog gelegd.

Zoals het bij een tweede deel hoort, moet deze lat nu overtroffen worden en dient de game dus op diverse punten beter te zijn. Toch heeft het team van Chris Taylor ervoor gekozen om een beetje gas terug te nemen en dus concessies te doen, waar je later in deze recensie over leest. De keuze om dit te doen is mede genomen om rekening te houden met de kracht van consoles en de wat oudere PC’s, waar het eerste deel niet goed op draaide.

Drie ruzieschoppers
Wel bevat de game nog steeds de standaard elementen, waarvan één natuurlijk de onderlinge ruzie tussen een aantal partijen is. In dit geval zijn het er drie, namelijk de Cybran, de United Earth Federation (UEF) en de Illuminate. Ze mogen elkaar absoluut niet en vechten hun ruzies dus op jouw scherm uit. Je kunt vanzelfsprekend kiezen uit één van de drie partijen om vervolgens missies te voltooien in de Campaign modus van iedere kant. Deze, uit in totaal 18 missies bestaande, Campaign modus is niet erg lang, maar gelukkig zijn er andere modi.

Zo kun je ook een potje voor spek en bonen knokken in de Skirmish modus of online met maximaal vier spelers dood en verderf zaaien. Aan spelmodi krijg je dus het standaard RTS-pakket aangeboden, wat op zich wel prettig is. Toch doet deze game iets anders met de gevechten die je tegemoet gaat. Deze zijn namelijk wat groter dan bij de standaard RTS-games.

Natuurlijk heb je de beschikking over tanks, vliegtuigen en boten, maar dan niet met een maximum van bijvoorbeeld 50 eenheden. Supreme Commander geeft je de mogelijkheid om een, maximaal 250 eenheden tellend, leger in te zetten tegen de vijand.

Gruwelijk uitgebreid
Je kunt je leger samenstellen uit een mix van land-, zee- en luchteenheden, waarbij de meest logische natuurlijk de tank en de onderzeeër zijn. Er zijn echter ook experimentele eenheden die zowel groter als sterker dan de andere eenheden zijn. Deze eenheden zijn natuurlijk wel een stuk duurder en je moet er wat voor doen om ze te bemachtigen.

Je moet natuurlijk de juiste gebouwen hebben om de drie verschillende typen eenheden te kunnen bouwen, ervoor zorgen dat je genoeg geld en energie binnenhaalt, maar je moet ook onderzoek doen in je 'Research facility' en dit kan alleen met 'Research Points', die je verdient door te knokken. Dit gaat echter vrij snel en je hebt dan ook binnen no-time een berg van deze punten binnen.

Bij het researchen of upgraden komt het uitgebreide aspect van Supreme Commander 2 naar boven. Onder de LB-knop schuilen namelijk zogenaamde ‘Research Trees’ waarmee je je eenheden en gebouwen sterker kunt maken. Deze zijn gruwelijk uitgebreid (zes tabbladen met ieder minimaal tien upgrades) en je moet dan ook echt weten waar je mee bezig bent of er gewoonweg veel tijd in besteden om ze te leren kennen. Dit is voor een beginnend RTS-gamer niet echt aantrekkelijk, maar voor de doorgewinterde RTS-fan geen probleem.

Iets waar ook wat tijd in gestoken moet worden, is de bediening van de game. Deze is namelijk niet helemaal logisch. Het selecteren van de eenheden of gebouwen gebeurt zoals gebruikelijk door op de A-knop te drukken, maar dan moeten ineens de commando’s met de X-knop gegeven worden in plaats van de ook met de A-knop. Daarnaast zijn er eenheden en gebouwen met opties en deze zitten onder de Y-knop verstopt. In het menu van de opties moet dan weer alles met de X-knop gekozen worden, wat ook weer niet erg logisch is.

Niet echt een pareltje
Toch zal iedere speler van deze game, doorgewinterd RTS-fan of niet, zich voornamelijk druk maken om hele andere dingen bij deze game en dat is het grafische aspect. De game ziet er namelijk niet echt top uit en dat is dan ook één van de voornaamste concessies die gedaan is door de ontwikkelaar.

De filmpjes zien er werkelijk niet uit en zouden zo uit een oude Xbox titel kunnen komen. Daarnaast zien de personages die je in-game opdrachten geven er ook niet geweldig uit, terwijl je hier zeker veel naar kijkt tijdens het spelen. Deze geven je tenslotte opdrachten en verschijnen redelijk groot in beeld.

Het falen op grafisch gebied blijft hier echter niet bij, want waar bij bijvoorbeeld Command & Conquer titels de mogelijkheid bestaat om je eenheden eens goed te bekijken, kan dit bij Supreme Commander 2 niet. De camera is simpelweg niet ver genoeg in te zoomen. Verder zijn de kleuren van de teams wel erg fel gekozen en zul je een oorlog in gaan met een smurfenblauw of juist een knalgroen leger. Ook laten de tanks en andere landeenheden geen sporen of bandafdrukken na, wat toch wel echt bij een dergelijke game ingebakken moet zitten.

Een positief punt die de game grafisch kent komt in de projectielen terug. Deze zien er namelijk wel weer netjes uit, wat het midden in een gevecht enigszins aangenamer spelen maakt. Daarnaast is de soundtrack van Supreme Commander 2 lekker aanwezig en is de voice acting in de game redelijk te noemen.

Niet echt suprême
Uiteindelijk is 'redelijk' dan ook het woord voor Supreme Commander 2. Dit komt voornamelijk door de verkeerd gekozen concessies. Grafisch gezien lijkt het soms op een oude Xbox game. De onwennige besturing en de uitgebreide ‘Research Trees’ maken het spel niet toegankelijk genoeg voor beginners, maar is ook niet aantrekkelijk voor doorgewinterde RTS-gamers. Supreme Commander 2 is dan ook een leuke game geworden om eens in tijd van verveling uit de budgetbak te graaien, maar niet meer dan dat.