Sonic Forces Review - Green Hills kent pieken en dalen

Naast het 2D avontuur Sonic Mania, dat van ons een dikke 8.5 heeft gekregen, is de snelheidsduivel ook terug met een nieuw 3D-verhaal. De ontwikkelaars van het officiële SEGA Sonic Team hebben overduidelijk hun best gedaan om een hybride van Generations en Colours in elkaar te flansen. Of dit gelukt is, vind je terug in de Sonic Forces review!

Sonic Forces tracht het beste van twee verschillende speelstijlen te combineren. Sequenties waarbij je het gevoel hebt in een achtbaan te zitten en met Sonic (en vrienden) door gebieden heen racet, worden vaak opgevolgd door diverse klassieke side-scrolling levels. Het is een gewaagde stap om de egel van zijn beste kant te laten zien en helaas komt de game niet altijd even goed uit de verf.

Beginnende bij het verhaal heeft de game al zo z´n voor- en nadelen. Het is aartsvijand Eggman gelukt om de wereld over te nemen en Sonic te verslaan. Het is aan de vrienden van Sonic om een rebellenleger te vormen, hem te redden en de heerschappij van Eggman tot een einde te brengen. Vele bekende gezichten komen voorbij, waardoor het heroveren van de wereld een licht schijnt op de vriendschap tussen de verschillende figuren.

Naast het feit dat het concept eens over een ander boeg wordt gegooid, introduceert Sonic Forces ook een nieuwe tegenstander die meer diepgang biedt dan wie dan ook. De duivelse Infinite speelt met de realiteit en brengt qua gameplay een aantal toffe momenten met zich mee. Jammer genoeg is te merken dat de verhaallijn geheel op de schouders van dit nieuwe personage rust. Afgezien van Infinite zijn overige personages namelijk makkelijk over het hoofd te zien.

Bijna alle knokgrage wezens waar je mee te maken krijgt, hebben geen sterke persoonlijkheid. Weinig emotie, ongeïnspireerde dialogen en met vlagen een slechte kwaliteit aan beelden tijdens de cutscenes. Zelfs de gortdroge humor van Eggman en Sonic kunnen de cast niet redden. Vooral aan het einde, dat na een uur of vier te bereiken is, vallen de filmpjes erg tegen.

Ja dat heb je goed gelezen. De oorspronkelijke singleplayer verhaallijn komt met een uur of vier tot een einde, wat voor een doorsnee gamer of kind behoorlijk vlot is. Of het prijskaartje van 40 euro dan wel gerechtvaardigd is? Voor de diehard Sonic puristen in ieder geval wel, want er is erg veel te doen en te verbeteren.

Naast de 30 verhalende missies kent de game geheime levels en een zooi bonuslevels. Deze laatste categorie is stukje bij beetje vrij te spelen door de rode ringen te verzamelen, die niet altijd even gemakkelijk op te pikken zijn. Voor de rest zijn er ook nog SOS-missies waarbij de speler één van de verhalende missies opnieuw kan spelen, maar dan met andere spelregels en/of personages. Bovendien wordt er een (online) klassement bijgehouden over hoeveel punten je scoort en wat je beste tijd voor een track is, die de adrenaline junkies trachten te verbeteren.

Voor al deze content geldt precies hetzelfde principe als voor het verhalende aspect: niet elk element komt goed tot zijn recht, waardoor je het ene moment lyrisch bent en een ogenblik later een teleurstelling op je schoot geworpen krijgt. Zo ziet het er grafisch en qua leveldesign meermaals prachtig uit, maar daar heb je niks aan als de snelle tracks van moderne Sonic er een wazige troep van maken.

Op je scherm gebeurt veel, heel erg veel. Met de klassieke Sonic stages is dit geen enkel probleem want overzicht is gemakkelijk te behouden door het welbekende zijaanzicht. Daarentegen heb je tijdens moderne Sonic-sequenties totaal geen controle over wat je doet en schiet de map letterlijk aan je voorbij. Om eerlijk te zijn wist Sonic Generations op dit vlak een betere prestatie neer te zetten.

Waar moderne Sonic de nodige eigen input mist, werkt die van het 2.5D aanzicht juist weer af en toe té gevoelig. De handelingen die je doet zijn niet bepaald nauwkeurig te noemen en hebben vaak niet de responsie die je verwacht. Zo wordt de illusie van de snelle egel en soepele levels vaak doorbroken door het telkens misgrijpen van een platformpje of dergelijke. Tempo maakt plaats voor zeer nauwkeurig platformen, waar de game absoluut niet geschikt voor is.

Alhoewel de gameplay an sich niet baanbrekend en fantastisch is (lees: zowel Colours als Generations deden het beter), valt er niet te ontkennen dat Forces één brok aan actie is. Vlieg, spring en sprint je weg naar de eindstreep terwijl Eggman’s gevaarlijke wereld instort. Er zullen maar weinig momenten zijn dat je je verveelt, al dan niet door de opzwepende en heerlijke soundtrack.

De levels zelf steken ook redelijk in elkaar. Zo komen er wel een aantal zeer standaard gebieden voor waar je het liefst zo snel mogelijk vandaan rent, maar heeft Team Sonic ook de nodige verassingen voor je in petto. Wat denk je van een boss fight terwijl je over een gigantische slang heen scheurt, of een verbazingwekkend casino om de traditie in ere te houden. Natuurlijk komen locaties als Metropolis en Green Hills ook weer voorbij!

Om niet teveel in de voetsporen van eerdere Sonic games te treden, is er een nieuwe feature aan de game toegevoegd. Forces zorgt ervoor dat je met je zelfgecreëerde personage de kleurrijke wereld kan redden nadat je je hebt aangesloten bij het verzetsleger. De basis wordt gevormd door het kiezen van één van de zeven verschillende beesten, die elk een unieke kracht hebben. Zo kan een vogel een dubbele sprong doen, terwijl een wolf automatisch de ringen om zich heen binnen haalt.

Het kiezen van een dier is niet het enige dat je uit kan halen om je personage te personaliseren. Gedurende de game kan je letterlijk honderden verschillende voorwerpen vrij spelen om je digitale held(in) van een kersverse outfit te voorzien. Veranderingen zijn puur esthetisch, maar wel tof om te verzamelen. Vooral omdat een groot deel van de gear vrijgespeeld wordt na het behalen van uitdagingen zoals het uitspelen van een level binnen X-aantal secondes of een S-rang.

Aangezien dit personage geen speciale krachten kent zoals supersnelle Sonic, kan je een zogeheten Wispon selecteren om je kans op overleven te vergroten. Dit zijn wapens die bijvoorbeeld vuur spugen of elektriciteit schieten, maar ook een secundaire functie in huis hebben. Het oppakken van wisps zorgt ervoor dat er een meter volloopt, waarna je jezelf letterlijk omhoog kan schieten of naar gouden ringen toe kan trekken. Alhoewel het leuker is om met Sonic rond te rennen, is het completeren van het eigen personage één van de redenen om te game te blijven spelen.

Al met al is Sonic Forces niet een heel slechte game, maar wordt in vele opzichten door spirituele voorgangers Colours en Generations overtroffen. Een onnauwkeurige besturing, behoorlijk vreemde keuzes in tempo en een nogal matig verhaal gooien roet in het eten.

Hier staan dan wel een interessante nieuwe vijand, personagecreatie en een grote hoeveelheid verzamelvoorwerpen tegenover, maar voor een vier uur durende singleplayer voelt dit middelmatig. Dit geldt niet allemaal voor de echte Sonic fan wiens intentie het is om nog vele uren te pompen in het herspelen van de tracks en het verbeteren van de eigen prestaties.

Sonic Forces is beschikbaar voor Xbox One, PS4, PC en Nintendo Switch.