Paper Mario: The Thousand-Year Door Review - Zwanenzang voor de Switch?

Het is een magisch gevoel wanneer een game je in een paar minuten terug kan brengen naar je jeugd. Bij het openen van het rode boek, waarin het avontuur Paper Mario’s om de zogeheten The Thousand-Year Door (de Milleniumpoort) zich afspeelt, bekruipt het gevoel je in luttele seconden. In onze Paper Mario: The Thousand-Year Door review ontdek je of het spel meer vlees om de botten heeft dan goede nostalgie.

Het mocht even duren, maar na twintig jaar is één van de meest geliefde Mario-RPG’s opnieuw uitgebracht op moderne hardware. De titel uit 2004, die oorspronkelijk verscheen op de Nintendo GameCube, krijgt na twee decennia een complete remake voor de Nintendo Switch. Dat valt op in grote, maar vooral kleine aanpassingen.

Op Nintendo’s huidige hardware heeft de game op grafisch vlak natuurlijk een flinke oppoetsbeurt gekregen. Felle en vrolijke kleuren spatten van het scherm wanneer de papieren loodgieter aankomt in Rogueport, de plaats waar het avontuur van The Thousand-Year Door zich afspeelt.

Princess Peach is voor de zoveelste keer ontvoerd, maar kwam dit keer niet eens met een oproep naar Mario om haar te redden. Aanvankelijk was de prinses simpelweg op vakantie in het groezige, door boeven overrompelde Rogueport en hoopte ze op hulp van de Italiaanse snorremans om een verborgen schat te vinden.

Klanken van kabbelend water strelen het oor, blauwe golven slaan tegen de haven en een loodgieter die van het schip springt. Het is een charmante start voor het dik 35 uur-durende avontuur dat je langs allerlei excentrieke locaties brengt.

Alsof een warme deken op een koude avond over je heen geslagen wordt, ga je op ontdekkingstocht. Niet vanwege de nostalgische herinneringen van twintig jaar terug, maar door tal van memorabele figuren, die als patat bij een lekkere hamburger de maaltijd aanvullen.

Pennington, Don Pianta, Doogan; het zijn slechts een paar voorbeelden van de vreemde snuiters die je onderweg tegenkomt in het verhaal zelf of daarbuiten. Het schrijfwerk is bijzonder sterk, ondanks dat hier en daar wat dialogen zijn bijgewerkt voor de 2024-editie.

Grappen vliegen je om de oren, terwijl simpele dorpsbewoners niet bang zijn om een dikke knipoog te geven naar de camera (en daarmee de speler). Ook dat aspect van het origineel is bewaard gebleven, maar dat geldt niet voor alle omgevingen. Tenminste, die zijn in grote lijnen hetzelfde, maar zijn compleet opnieuw gemaakt en ogen daardoor soms net wat anders.

Daar horen ook een aantal extra’s bij, zoals een handige, nieuwe manier om snel tussen de verschillende locaties te reizen. Hetzelfde geldt voor een vechtersbaas die overal in het avontuur opduikt om te trainen op de timing van aanvallen (daarover later meer) die je in de gevechten kunt gebruiken.

Ieder hoekje van de wereld uitkammen, doe je dan ook al snel. Daar heb je alleen wel hulp bij nodig, in de vorm van partners die Mario in rap tempo weet te verzamelen. Iedereen wil op avontuur met de Italiaanse loodgieter, waardoor zogeheten partners als Flurrie en Koops je op tal van manieren bijstaan.

Zo kan Koops voorwerpen voor je pakken die buiten bereik liggen, terwijl Flurrie met haar stormachtige longen bepaalde plekken van de wereld kan vervormen. Gezien het een plakboek is, hangt er soms wel eens wat los en Flurrie blaast een loshangend plakplaatje met gemak weg. Tijdens het doorkruisen van het middeleeuwse Hooktail Castle of de dromerige Boggly Woods ga je het zeker nodig hebben, net als bij de andere sprankelende locaties.

Helaas zijn die locaties soms wel wat uit balans, waarbij het derde hoofdstuk een negatieve hoofdrol speelt. Hier wordt het tempo flink uit het verhaal gehaald en ingeruild voor uitgebreide vechtsessies in een eentonig gebied. Je prikt er snel doorheen dat het een gemakkelijke manier is om de speeltijd op te rekken in een relatief eentonig gebied.

Ergens is het alleen wel logisch, want het vechtsysteem van Paper Mario: The Thousand-Year Door zit extreem goed in elkaar. Timing speelt een sleutelrol bij ieder gevecht. Bij het aanvallen of verdedigen moet je op het goede moment een knop indrukken om zo extra schade aan te richten of minder levenspunten te verliezen.

Anderzijds krijg je na het uitspelen van een hoofdstuk een Crystal Star, waarmee je een ultieme aanval vrijspeelt. Deze kun je eens in de zoveel tijd gebruiken in gevechten, doordat deze na gebruik via de zogeheten stermeter moet opladen. Afhankelijk van hoe goed jij je aanvallen uitvoert, bouwt de meter sneller op.

Hier komt het meest bijzondere aspect van de gevechten van Paper Mario: The Thousand-Year Door bij kijken: het publiek. Gevechten worden op een theaterpodium uitgevochten, waarbij bondgenoten en vijanden op de bühne zitten om vermaakt te worden.

Doe je het goed, bouwt de stermeter op en neemt het publiek toe. Is je timing slecht, kun je rekenen op weglopend publiek en stenen die naar je hoofd gegooid worden (al kun je dit voorkomen als je let op wat er in het publiek gebeurd).

Omstebeurt vallen Mario en zijn vijanden elkaar aan, zoals in Super Mario RPG (waarvan vorig jaar nog een remake verscheen). Daarbij kan Mario met zijn stevige schoenen bovenop vijanden springen of iemand een tik van de hamer geven. En als je eenmaal genoeg vijanden hebt verslagen stijg je in level.

Dit is waar de tactische keuzes voor lange termijn voorgeschoteld worden. Je kunt je levenspunten (HP), Flower Points (FP) of Badge Points (BP) laten stijgen. Extra levens zijn nooit mis, maar met FP kun je meer speciale aanvallen uitvoeren, terwijl BP juist bepaalt hoeveel actieve of passieve buffs Mario en zijn kompanen krijgen.

Dit doe je via het Badge-systeem. Overal in de wereld vind je badges, ieder met een verschillende kracht. Deze kan Mario aan- of uitzetten als hij genoeg BP heeft, waardoor je zelf constant je opties in gevechten beïnvloedt.

Kies je voor een extra aanvalsoptie waarmee je meerdere vijanden raakt of kies je voor een badge die de kracht van Mario’s huidige aanvallen verhoogt? Bij iedere badge die je vindt, heroverweeg je je keuzes tot je een vechtstrategie hebt die bij je past. Ook kun je deze kopen in een winkel in Roguetown (en een paar schimmige figuren die er rondlopen).

Wat wel jammer is, is dat het aanbod in de winkel constant doorwisselt. Als je net te weinig geld hebt, kun je dan niet halen wat je wilt en er is geen garantie dat deze de volgende keer wel nog beschikbaar is. Hierdoor zit je soms frustrerend in de wachtkamer zonder indicatie dat de badge waar je zo halsreikend op wacht nog terugkomt.

In de tussentijd kun je in Rogueport nog met wat zijactiviteiten aan de slag. In het zogeheten Trouble Center kun je de verschillende bewoners in Rogueport en omstreken namelijk helpen met hun problemen. Het kleurt de verschillende locaties op aandoenlijke wijze verder in, maar daar blijft het bij.

Hoewel je wel beloond wordt voor het volbrengen van één van de vele Troubles, zijn deze vaak wel wat karig. Meestal word je met wat geld beloond en is daar de kous mee af. Anderzijds kun je ook extra speelplezier vinden in de Pit of 100 Trials, waar je onwijs veel kunt vechten.

Paper Mario: The Thousand-Year Door is precies wat een trouwe remake van een geliefde klassieker moet zijn. Lichte verbeteringen die toevoegen aan wat het origineel zo goed maakte en een nieuwe laag verf die een 20 jaar oude game weer doen stralen als de zon. Hoewel de formule anno 2024 wel wat bekend is, neemt het niet weg dat deze in Paper Mario: The Thousand-Year Door in topvorm is.

Qua Mario-RPG’s zijn er dan ook weinig vechtsystemen te bedenken die zo goed uit het papier-maché komen als deze. En met het toffe badgesysteem wordt meer dan genoeg reden gegeven om iedere uithoek van het spel uit te kammen. Nintendo had hier nog wel wat extra stapje mogen zetten met de badgewinkel, maar dat nemen we voor lief.