Onimusha Warlords Review - Doorstaat de tand des tijds niet

Het zijn de weken waarin Capcom hoog van de daken schreeuwt: ‘Begin het nieuwe jaar door onze klassiekers te spelen!’ Niet alleen ligt de Resident Evil 2 remake in de schappen, ook is er een remaster uitgebracht van een soort Resident Evil in een feodaal Japan. Welkom bij deze Onimusha Warlords review.

De oorspronkelijke game zag het levenslicht op de PlayStation 2 in 2001. Capcom wil duidelijk kracht bijzetten met een nieuwjaars-statement, want de game is nu niet alleen uitgebracht op Sony’s spelcomputer, maar ook op de Xbox One en zelfs de Switch. Fysieke versies zijn op de markt (met een importversie voor de Switch) voor respectievelijk 35 en 45 euro te vinden. De niet-hoesjesfreaks kunnen de Samoeraigame online downloaden voor twee tientjes.

Je krijgt een soort van Resident Evil voorgeschoteld, maar dan anders. Zombies en gemuteerde wezens hebben plaatsgemaakt voor diverse demonen en jij als Samanosuke, een zwaardvechter, moet continu aan deze vloedgolven van demonen zien te overleven. Waarom? Omdat jij je van je beste kant laat zien als er een prinses is ontvoerd.
Alweer? Ja, alweer. De games werden vroeger helemaal niet per se origineel gebracht, maar dat mag de pret niet drukken. De aankleding van de game is wel leuk met 1560 als setting en Samoervechtkunst op nummer één. Niets mis mee toch?

Het hakken van kleine mannetjes en eindbazen is een genot, net als het upgraden van je wapen en het vrij spelen van andere wapens. Het probleem is alleen dat je binnen luttele seconden merkt dat de game de tand des tijds duidelijk niet doorstaat. De game ziet er nagenoeg uit als vroeger met te weinig verbetering. Op het kleine Switch-scherm is dit nog prima te doen, maar al gauw ga jij je ergeren aan allerlei andere elementen, zoals het vele terugreizen.

De game duurt niet lang, maar zo’n vier uur (en het kan zelfs binnen drie uur voor degenen die precies weten wat ze moeten doen) en om de tijd wat te verlengen wordt er veel gebruik gemaakt van backtracking. Het feit blijft dat het terugreizen vandaag de dag een stuk interessanter is dan vroeger omdat omgevingen van toen er beduidend slechter uitzien en minder te bieden hebben dan nu. Dat maakt het terugreizen op momenten vervelend.

Daarbij is het meest vervelende aspect de camera. Net zoals bij Resident Evil wordt er gebruik gemaakt van vaste camerastandpunten en daardoor moet je continu nadenken. Als je door een deur gaat of naar een nieuw gebied wilt (wat nooit automatisch gaat, maar waar je ouderwets een knop voor moet indrukken) moet je steeds van richting veranderen als je aan het lopen bent, anders loop je zo weer terug naar het punt waar je vandaan kwam. Ook kan het voorkomen dat je opeens moet vechten tegen vijanden die je wél hoort, maar niet ziet. Vaak gaat het goed en hak je alsnog ergens wat ledematen vanaf om trots wat zieltjes te verzamelen, maar leuk is anders. Niet iedereen wil zich Zatoichi voelen en zich een blinde Samoeraistrijder wanen.

Ook is het vervelend dat je geen cutscenes kunt skippen. Als je doodgaat moet je bijna over engelengeduld beschikken om door te gaan. Er is een easy stand voor nieuwkomers, wat prettig is. Je zou het alleen bijna gebruiken om de verkeerde reden. Niemand wil continu wachten om weer door te gaan. Hallo, het is 2019! Een tijdperk vol prikkels waarin tijd en geld hand in hand gaan! Niemand wil een zen-moment in zo'n actievolle titel!

Dat gebeurt dus wel. Zo zit de game vol met irritatie- en frustratiemomentjes. Wie heeft bijvoorbeeld ooit uitgelegd dat je je wapen moet upgraden bij hetzelfde stuk waar je moet opslaan? Het is zo ouderwets dat je het zelf niet verzonnen zou kunnen hebben. Een uitleg was op z'n minst fijn geweest.

Het gekke is wel dat als je eenmaal in het spel zit en door alle rare oude fratsen heen kijkt, best wel kan genieten van het spel. Dat heeft vast te maken met de sfeer. Capcom weet als geen ander hoe je unieke games kan neerzetten. Je speelt iets en je weet als speler gewoon: dit is Capcom. Wat dat betreft is het niet vreemd dat Onimusha destijds zo gewaardeerd werd. Want het continu reizen, mannetjes verslaan en progressie boeken is best verslavend. En de setting waarin alles zich plaatsvindt, is ook niet verkeerd.

Het is alleen jammer dat er zo makkelijk gedacht is om de game ‘even’ naar nu te brengen, zonder grootse veranderingen. Iets wat de game duidelijk wel nodig had om indruk te maken. Nu is de game duidelijk een fanservice en totaal ongeschikt voor nieuwkomers. Daarmee wordt de plank dan ook volledig misgeslagen. Zonde, want een goede game waarin je lekker mag rondhakken met een zwaard en een paar andere toffe wapens is zeker iets wat veel mensen vandaag de dag ook zou kunnen aanspreken. Daarmee laat Capcom kansen onbenut en is goedkoop duurkoop.