Lion Review (DVD) - Een ontroerend verhaal

Sommige waargebeurde verhalen grijpen je bij de strot om je vervolgens nooit meer los te laten. Lion is daar zeker één van. In deze Lion review lees je waarom je deze film over adoptie zeker moét kijken. Mits je niet vies bent van een traantje pikken, tenminste.

Lion is de verfilming van het boek “Mijn lange weg naar huis”. Saroo Brierley, een jongetje van vijf jaar, leeft in India en gaat op een dag met zijn iets oudere broer op pad. Het zijn min of meer twee straat kids die moeten overleven in de sloppen van India. Hun moeder verkoopt stenen. En aan de twee ‘schoffies’ de taak op een avond te helpen met een klusje. Alleen slaat het noodlot toe.

De jonge Saroo is al snel te moe om te werken en valt in slaap. Zodra hij wakker wordt is hij zijn oudere broer kwijt en komt hij van het een op het andere moment heel ongelukkig terecht in een trein. Een trein zonder rem en zonder mensen. Een paar dagen zit hij in die trein. En hij schreeuwt om hulp, maar niemand hoort hem. Duizenden kilometers verderop gaan de deuren pas open.

Hij is dan letterlijk heel India door geweest en heeft geen idee waar hij is. De rol van de jonge Saroo wordt vertolkt door Sunny Pawar. En wat hij doet is zó ontroerend en geloofwaardig dat je binnen luttele seconden helemaal in de film wordt gezogen. Als kijker beleef je bijna alle emoties die het kind ook meemaakt. Het overleven in de straten van Calcutta is niet eenvoudig. En elke keer zit je op het puntje van je stoel als hij weer iets geks meemaakt en soms moet vechten voor zijn leven. Alleen al voor het acteerwerk had Pawar een Oscar mogen krijgen. Want wát doet hij het goed!

Al is dat acteerwerk in het tweede gedeelte van de film ook ontzettend goed. Dan zien we Saroo als hij dertig jaar oud is. Hij wordt dan gespeeld door Dev Patel (inderdaad, die hoofdrolspeler uit Slum Dog Milionaire!). Waar hij in Slum Dog nog veelal een grijns op zijn gezicht wist te toveren, speelt hij in Lion een sombere jongeman die geteisterd wordt door de vraag “Waar kom ik vandaan?” Hij is geadopteerd door een Australisch gezin en heeft op zich een goed leven.

Maar hij ontkomt er niet aan dat hij met de dag ongelukkiger wordt als herinneringen uit het verleden omhoog komen. Hij heeft geen idee waar hij vandaan komt. Hij weet alleen hoe zijn dorpje heette, maar dat blijkt niet te bestaan. En het besef dat hij ergens op de planeet een broer en moeder heeft rondlopen vreet hem op. Dit uit zich in geloofwaardige dialogen en en emoties die een grote invloed hebben op zijn relatie en carrière.

De film vertelt vervolgens een prachtig verhaal van de zoektocht van Saroo naar zijn roots. Geregeld zien we flashbacks en hoewel het verhaal hier en daar een tikkeltje ongeloofwaardig aanvoelt (gelukkig meestal niet) moet je maar één ding bedenken: het is waargebeurd. Sterk zijn alle emoties die de hoofdpersoon voelt en overbrengt op het doek.

Minder geloofwaardig is het leven van sommige andere personages, zoals Saroos moeder (gespeeld door Nicole Kidman). Haar problemen voelen wat geforceerd aan en zijn ook niet nodig voor de film. Kidman acteert wel goed, maar als kijker krijg je ‘te veel’ ellende op je bordje, terwijl Saroo al genoeg beleeft.

Ook is het jammer dat de research naar zijn verleden wat onderbelicht blijft. De focus wordt vooral gelegd op een kaart die hij urenlang zoekt op zijn pc. Maar je kunt je als kijker bijna niet voorstellen dat hij dit als enige heeft gedaan om meer informatie bij elkaar te sprokkelen.

Ondanks deze minpunten laat de Lion review zien dat het een hartverwarmende en zeer ontroerende film is. Je ontkomt er dan ook niet aan dat je een traantje weg zult moeten pinken. En dat is prima. Want niet elke film weet dat voor elkaar te krijgen. Lion is zo’n film waar je misschien niet van gehoord had, maar toch gezien moet hebben. En over een paar jaar kan het zomaar eens zo’n klassieker zijn die iedereen gezien heeft en waar iedereen het nog over heeft. Wij zouden niet vreemd opkijken.