Going in Style Review (Blu-ray) - Veel te braaf

Wat gebeurt er als Morgan Freeman, Michael Caine en Alan Arkin op hun oude dag besluiten om een bank te beroven? Je ziet het in Going in Style. In deze Going in Style review lees je hoe de heren het er vanaf brengen in deze komedie.

Freeman, Caine, Arkin kruipen in de huid van Willie, Joe en AI. Al doen die namen er weinig toe. Waar het om gaat is dat ze een hechte vriendengroep vormen. Iets wat wel zo belangrijk is op hun oude dag. Een dag die niet altijd over rozen gaat, zo blijkt. Al gauw is merkbaar dat de heren het in hun portemonnee voelen. Rondkomen terwijl er opeens gekort wordt door de overheid is niet zo makkelijk.

En hoewel het drietal helemaal geen crimineel verleden heeft, besluit een van de heren (Freeman) toch een bank te gaan beroven. Want hoe moeten ze anders hun pensioen aanvullen? Aanvankelijk spartelt een van de vrienden nog kort tegen, maar als ook hij wéér een tegenvaller heeft, gaat hij akkoord met het plan.

Bovendien is er een goed argument op tafel gelegd: als ze niet gepakt worden, hebben ze genoeg geld. En als ze wel gepakt worden, zijn ze verzekerd van een dak boven hun hoofd en genoeg eten. De voorzieningen in de gevangenis lijken nog rooskleuriger dan hun eigen toekomst op het moment. Natuurlijk is dit een dikke knipoog naar problematiek waar oudere mensen soms mee te maken hebben. Gelukkig blijft het bij deze knipoog en krijgen we verder niet allerlei zware thema’s door de strot geduwd.

In essentie is Going in Style een luchtige komedie. En juist daardoor is het eigenlijk zonde dat die humor toch wel erg tegenvalt. Er zitten geen frisse grappen tussen en qua hilarische dialogen valt het ook vies tegen. Eigenlijk is Going in Style té braaf. Er gebeurt anderhalf uur lang niet zoveel.

En dat is zonde, want er zitten wel drie grote koppen in de film. Maar eerlijk is eerlijk: dit zijn niet meer de jongste acteurs. Dus in een actie actiefilm kunnen ze niet meer meedoen, dat tempo kunnen ze niet aan. En de bejaarde Cain zelf zijn stuns zien uitvoeren is ook een illusie. Maar om het dan op zo’n komische manier te proberen is te veel gevraagd.

Het lijkt er een beetje op dat de acteurs ‘op’ zijn en toch nog wat filmklussen nodig hebben op aan hun geld te komen (de ironie). Al is de vraag of dit de manier is. Het zou verstandiger zijn de heren in een arthouse film te stoppen, een drama; in ieder geval een wat serieuzere film of serie waarin ze geen uithoudingsvermogen hoeven te hebben, maar zich puur kunnen richten op de dialogen. Al hebben ze dat al zoveel gedaan.

Dus ergens valt het wel te begrijpen waarom ze gekozen hebben voor een film als Going in Style. En eerlijk is eerlijk: het plezier van het drietal spat er wel vanaf. Als Freeman opeens in een winkelkarretje over straat wordt gereden en hij moet lachen, kun je er niet aan ontkomen dan dat je het gevoel krijgt dat hij écht aan het lachen is.

Ergens werkt dat enthousiast lichtelijk aanstekelijk. Maar het is niet genoeg om anderhalf uur vermakelijk te zijn. De bejaardenhumor trekt niet. Het is allemaal te braaf en te voorspelbaar. Wat dat betreft had Going in Style net zo goed niet gemaakt kunnen worden. Dat is hard, maar dat is het leven soms ook.