Halo: Spartan Assault Review

De Spartans en Covenant zijn terug met een nieuw avontuur. Halo: Spartan Assault, van origine een game voor Windows 8 platformen, is uit voor de Xbox 360 en Xbox One en brengt het Halo-universum terug naar de consoles. Weet de game een goede indruk achter te laten?

Wie de woorden Xbox, science-fiction en aliens in een zin gebruikt, komt al snel uit bij Microsofts paradepaardje Halo. De vele avonturen met de in het groen gehulde spierbundel Master Chief zijn dan ook door miljoenen gamers beleefd. Soms moet er echter van protagonist gewisseld worden en dat is precies wat Halo: Spartan Assault doet.

De game reist af naar de periode tussen 2553 en 2557 – het gat tussen Halo 3 en Halo 4 – waar de UNSC en de Covenant een staakt-het-vuren hebben getekend. Echter blijkt dat niet alle manschappen van die laatstgenoemde partij de regels even nauw nemen. De planeet Draetheus V wordt aangevallen en de Spartans Palmer en David staan plots voor de zware taak om iedereen op de maan te beschermen.

Het verhaal wordt dit keer niet vertaald naar een first-person shooter. Spartan Assault is namelijk een top-down shooter geworden, een genre dat erg goed speelbaar is met de controller. Met behulp van de twee pookjes begeef je je door de dertig levels die de singleplayer je biedt. Dat klinkt als een solide aantal, maar als je erbij stilstaat dat dit van origine een mobiele game is en de levels dus maar een paar minuten duren, word je al snel een stuk minder enthousiast.

Het feit dat de game oorspronkelijk niet voor de console is ontwikkeld, zie je verder echter opvallend weinig terug. Grafisch is de game niet heel indrukwekkend, maar het doet zeker niet onder voor andere titels op de markt. De levels zijn hier en daar misschien wat karig ingericht en de texturen konden iets hoger worden afgesteld, maar de karakters daarentegen zien er picobello uit. Je herkent ze dan ook zo terug uit eerdere Halo games.

Naast het normale gewandel kun je ook dikwijls in een voertuig stappen om met wat zwaarder wapentuig aan de slag te gaan. Manoeuvreer je door de vijandelijke linies in een Ghost of knal iedereen de hemel in met een Scorpion tank. Het schieten zelf werkt hetzelfde als bij je karakter en kan zonder problemen beheerst worden. Toch zal je binnen afzienbare tijd het voertuig moeten verlaten, want elk apparaat heeft een levensbalkje dat langzaam naar beneden gaat. Dan is het weer lopen en knallen met je normale geweer.

Want ook het wapenarsenaal uit de vorige games is aanwezig. De Magnum, Assault Rifle en Shotgun dienen vaak als startwapens, terwijl je verderop in de game veelal Covenant wapens oppakt en je bijvoorbeeld Grunts opblaast met je Needler. Hou je niet van ‘zwakke’ beginwapens, dan kun je in ruil voor wat XP je wapens upgraden naar bijvoorbeeld een Sniper Rifle of een RPG. Tevens is het mogelijk om echte duiten in te ruilen voor in-game credits, om zo sneller die wapens in handen te krijgen.

Hiermee wordt nogmaals duidelijk dat het eigenlijk een titel is voor het mobiele platform. Microtransacties in deze vorm zie je op de consoles namelijk minder vaak. En dat je moet betalen om wapens vrij te spelen in een game waarvoor je al je portemonnee hebt geleegd, is eigenlijk van de zotte.

Tijd om de sporen van het mobiele achter ons te laten en de focus op de nieuwe content te leggen. Gloednieuw is namelijk de co-op. Hierin kunnen maximaal twee spelers samenwerken om de diverse doelen tot een goed einde te brengen. Middels een aantal subtiele interacties is teamwork vereist om de levels te doorlopen, verschillend van het openen van een hek tot het activeren van een brug.

Deze coöperatieve modus mag wel gezien worden als het bruisende hart van de game en de meeste lol haal je dan ook uit de vijf missies die hier te vinden zijn. En we moeten eerlijk zijn, hier had ontwikkelaar Vanguard Games meer punten kunnen scoren door meer van dit soort content toe te voegen. Helaas laat de werkelijkheid iets anders zien. In een uurtje heb je alle missies namelijk alweer gehad en kun je ze of opnieuw spelen, of de game weer afsluiten.

En daarmee wordt Halo: Spartan Assault heel goed samengevat. Het doet sommige dingen erg goed, maar laat een aantal steken vallen. De singleplayer is globaal gezien vermakelijk, maar is niet gemaakt voor lange speelsessies: de missies zijn vaak erg kort en simpel van vorm. De co-op maakt een heleboel goed, alleen heeft deze modus een groot gebrek aan content. Dit is erg jammer, aangezien juist die multiplayer de fun naar boven haalt. Halo: Spartan Assault weet hierdoor niet zo te imponeren als vooraf was gehoopt, maar is wel de moeite waard. Zelfs als je niks met Halo hebt.