Far Cry 6 Review - Mooier dan ooit

Het is weer tijd om te knallen, want Far Cry 6 staat voor de deur. We laten het platteland van de VS achter ons voor het tropische paradijs Yara, een eiland dat bijzonder veel doet denken aan Cuba. Of het vechten als guerrillastrijder tegen meedogenloze dictator Antón Castillo bevalt, lees je in onze Far Cry 6 review!

Far Cry 6 is alweer de 13e telg (inclusief spin-offs) in de shooterreeks van Ubisoft die met elk nieuw deel steeds gekker, groter en gruwelijker wordt. Dat is met Far Cry 6 niet anders, maar wel zijn er nodige aanpassingen te vinden in de gameplay die voor een frisse, unieke ervaring moeten zorgen. Tel daarbij weer een tropische setting op met een imposante schurk en de formule van Far Cry is weer uitgedraaid om een reusachtige ervaring af te leveren.

Reusachtig mag je best letterlijk nemen, want Far Cry 6 brengt met Yara een locatie met zich mee waarin je compleet verloren raakt. Het tropische eiland is opgedeeld in verschillende diverse gebieden die je vanaf het eerste moment het gevoel geven alsof je in een fictief Cuba rondloopt, compleet met dictatorschap en al!

Je waant jezelf bijna in een virtuele vakantie, want grafisch oogt de game (op PS5) wonderschoon. Qua grafisch pracht en praal zit de game op het niveau van Red Dead Redemption 2, min de ultra-realistisch karaktermodellen. Die zien er in de open-world game van Ubisoft iets minder gelikt uit, al ogen deze nog steeds erg mooi.

Duidelijk is dan ook dat Ubisoft Toronto, de ontwikkelingsstudio van het Franse bedrijf die de leiding heeft over Far Cry 6, qua presentatie een pareltje wilde afleveren. Dat is op grafisch gebied dan ook zeker gelukt, waarbij vooral de (niet te pauzeren) cutscenes opvallen. Deze hebben een bijna filmische kwaliteit, wat weer extra goed duidelijk maakt dat Ubisoft goed de focus op het verhaal wil leggen.

Die vergrote focus op het verhaal is dan ook logisch. Je haalt Giancarlo Esposito, die we natuurlijk kennen als schurk uit Breaking Bad, The Mandalorian en The Boys, niet binnen als je de focus niet op zijn kwaadaardige plannen wil leggen. Dat wordt dan ook goed gedaan, al hadden we graag wat meer van El Presidente gezien.

Iedere keer dat hij het scherm doet opfleuren, hang je aan zijn lippen. De charismatische Esposito is een plezier om naar te kijken, vooral doordat hij zijn zoon Diego alvast opvoedt om zijn opvolger te worden. Helaas zie je dit veelal terug door middel van de cutscenes.

Net als eerdere Far Cry games is het middels cutscenes dat je de grote schurk terugziet en dan gelukkig wel wat vaker dan in eerdere delen. Toch is het nog te weinig, want de interactie tussen jouw personage, Dani Rojas, en El Presidente is simpelweg te weinig. Dani heeft het tijdens haar kruistocht als guerillavechter druk met de vele, minder interessante schurken die de weg naar El Presidente blokkeren.

Het verzet waarvoor Dani vecht moet namelijk eerst flink uitbreiden en om dat te doen wordt Dani heel Yara overgestuurd om nieuwe facties te rekruteren. Ieder van deze facties heeft alleen zijn eigen schurk(en) om tegen te vechten, maar die schurken krijgen veelal te weinig aandacht. Iedere keer is er een sprankje interesse dat wordt opgewekt, dankzij toffe plottwists en gruweldaden die je een goede extra reden geven om de trekker over te halen. Maar ze vallen een beetje in het niets bij Antón Castillo.

Gelukkig is het geen straf om de ietwat mindere kompanen van El Presidente uit te schakelen. De Far Cry 6 gameplay staat namelijk, in grote delen, als een huis. De first-person shooter speelt als een zonnetje, waarbij wapens heerlijk voelen om de trekker over te halen, al raden we wel af om de adaptive triggers te gebruiken. In langere sessies beginnen je vingers dan namelijk te verkrampen.

Gebruik je ze niet, dan is het een genot om uren achter elkaar te spenderen in Yara, terwijl je het leger van de brute dictator stukje bij beetje overhoop schiet. De bekende outposts zijn terug om over te nemen, maar daar blijft het in Far Cry 6 niet bij. Yara is een ware politiestaat en dat betekent dat er ook wegversperringen zijn die je her en der kunt overnemen. Tel daar luchtafweergeschutten, supply drops en bevoorradingsvoertuigen bij op en er is meer dan genoeg content om je 30 uur zoet te houden (en zelfs dan ben je waarschijnlijk nog lang niet klaar).

Far Cry 6 doet namelijk een aanpassing aan de gameplayloop door de focus te verleggen naar het verzamelen van materialen, geld en (misschien wel het belangrijkste) wapens. Waar je wapens in Far Cry games altijd kon vrijspelen (of kopen) ligt de focus nu meer dan ooit op het vinden van nieuwe wapens.

Deze liggen in kisten overal op Yara verstopt, zowel normale als signature wapens (die al voorzien zijn van een speciale preset). Waar dit in het begin een leuke, frisse wind lijkt te zijn voor de reeks, wordt al snel duidelijk dat het vooral een manier is om ervoor te zorgen dat de speelduur verlengd wordt.

Eigenlijk zoek je namelijk alleen naar wapens tot je je vier favorieten hebt gevonden, waarna je deze uitbouwt met upgrades. Om die wapens te upgraden moet je alleen wel eerst nog onwijs veel andere materialen vinden. Het grootste probleem is alleen dat je constant zo weinig materialen als metaal, benzine en gun powder vindt, dat het geen leuke taak is om dit daadwerkelijk te doen.

Hetzelfde geldt voor het geld (pezos) in Yara. Ook dit vind je in onwijs kleine aantallen, terwijl de prijzen voor wapens bij de winkels (die je kunt vrijspelen door een goede verzetsstrijder te zijn en in rangen te stijgen) enorm hoog zijn. Een wapen kopen kost je zo 2000 pezos, terwijl iedere keer dat je wat kleingeld vindt je van geluk mag spreken als het meer is dan 16 pezos.

De balans is een beetje zoek en in combinatie met wat andere quality of life-gebreken valt dat toch op. Het is namelijk lang niet het enige minpuntje dat net voor wat irritatiemomenten zorgt. Zo geldt hetzelfde voor het fast travel-systeem.

De SSD van de PlayStation 5 is zo snel dat het veel meer loont om overal via een Air Drop de map te betreden. Met je wingsuit vlieg je namelijk als een speer door de lucht waardoor je lekker snel bij je bestemming bent. Het nadeel is alleen wel dat de map zelf registreert dat je door Yara vliegt en de interessante punten op de kaart daardoor verhuld blijven.

Ook voelt het feit dat er slechts twee moeilijkheidsgraden zijn wat vreemd, want ook hier lijkt er wat onbalans te zijn. Er is een Story Mode waarin vijanden minder schade aanrichten en alles wat makkelijker is en Action Mode waarin vijanden juist meer schade aanrichten en health minder snel terugkeert. Een middenweg lijkt alleen te ontbreken. Verder helpt het natuurlijk ook niet dat de game een aantal vervelende bugs heeft en het ook niet uitgesloten is dat de game crasht.

Hopelijk worden de kleine problemen nog opgelost, maar dat blijft nog even gissen. Hopelijk vallen deze dan ook niet zo erg op wanneer je de game samen met een vriend speelt. Far Cry 6 kun je namelijk volledig co-op spelen. Daarmee doelen we op de guerrillastrijd tegen El Presidente, maar daar blijft het niet bij. Ook zijn er nog speciale missies die je kunt doen genaamd Special Operations.

Zelfs als je de game alleen zou spelen, kun je alleen nog wel een vorm van co-op toevoegen. Een dierenvriend in de vorm van de bloeddorstige alligator Guappo, trouwe hond Boom Boom of schattige, gehandicapte hond Chorizo kun je namelijk inschakelen om je te vergezellen tijdens de strijd met Castillo. Niet alleen zorgt deze toffe mechanic voor een trouwe, toffe vriend die je bijstaat, maar ook zijn de dierenvrienden enorm handig tijdens het veroveren van Yara.

Daarbij staat de kleurrijke cast van guerrillastrijders je ook goed bij. De veelal memorabele missies springen er namelijk uit, zowel hoofd- als zijmissies, dankzij het karakterwerk van de schrijvers. Dit zorgt er alleen maar meer voor dat Dani er goed uitspringt als verzetsstrijder en zorgt ervoor dat je daadwerkelijk voor het gebroken land wil vechten.

Al met al is Far Cry 6 een welkome toevoeging aan de reeks die grafisch meer dan ooit straalt. Het is een genot om door Yara te rennen en vliegen, maar schieten blijft natuurlijk het grootste genot. Doordat Yara goed leeft en meer dan genoeg heeft om te doen ben je dan ook flinke tijd met de game zoet. Waarbij een glimlach constant op je gezicht verschijnt als je Esposito als El Presidente ziet.

Die zie je veel liever dan de mindere interessante hulpjes waar je het toch tegen op zal moeten nemen. Gelukkig is het verhaal tof genoeg om hier al te veel problemen mee te hebben. Hetzelfde kan helaas niet over de vele quality of life-gebreken en rare bugs gezegd worden die toch meer dan eens roet in het eten gooien.