Castlevania Requiem Review - Dracula herrijst uit de dood!

Kraaakkkk...Hoor je dat? Dat is het geluid van Dracula’s grafkist die langzaam opent. Want elke honderd jaar ontwaakt de Duistere Heer, waarna een afstammeling van de Belmont familie genoodzaakt is hem naar de eeuwige jachtvelden te sturen. In onze Review van Castlevania Requiem kijken we naar twee klassieke voorbeelden: Symphony of the Night en Rondo of Blood.

Net als Dracula zelf heeft de Castlevania-serie de afgelopen jaren weg liggen rotten in een duistere kelder. Want ondanks het succes van de Castlevania Netflix serie hebben we nog steeds geen waardige opvolger gehad op de Lords of Shadow games. Gelukkig trakteert Konami ons nu op twee van de beste games uit de geschiedenis van de serie, namelijk Castlevania: Symphony of the Night en Castlevania: Rondo of Blood.

Laten we beginnen met de laatste van die twee games, Rondo of Blood. De game kwam oorspronkelijk alleen in Japan als AkumajÅ Dracula X: Chi no Rondo uitkwam voor de PC Engine, een console die überhaupt z’n weg naar Europa nooit wist te vinden. Als je hiervoor nog nooit van de game had gehoord, dan weet je nu dus wel waarom. Gelukkig voor fans van de serie is Rondo of Blood wel naar het westen gekomen in de PSP Remake Castlevania: The Dracula X Chronicles en via de Wii Virtual Console.

Waarom zou je eigenlijk zo’n obscure Japanse game willen spelen? Omdat het misschien wel de allerbeste Castlevania-game ooit gemaakt is en het qua verhaal ook nog eens vóór Symphony of the Night afspeelt. Jij bestuurt Richter Belmont, afstammeling van Simon Belmont, wiens vrouw door de duistere heer Dracula ontvoerd wordt. Jij reist af naar zijn kasteel om haar te redden en Dracula te verslaan.

Rondo of Blood heeft dan ook alles wat je verwacht van een geniale Castlevania-game: de graphics laten het hoogtepunt van de 16-bit graphics zien en doen niet onder voor de pixel art van moderne games. De soundtrack presenteert nieuwe composities, maar ook vernieuwde versies van bekende nummers als Bloody Tears en Vampire Killer. Dit bij elkaar zorgt voor een presentatie om van te smullen.

Daar is natuurlijk nog niet alles mee gezegd, want Castlevania draait om meer dan alleen aesthetica. De gameplay laat zien wat de serie geleerd had in de jaren sinds de eerste game op de Nintendo Entertainment System. Levels voelen ontzettend goed in elkaar gezet, met strategisch geplaatste vijanden en valkuilen die de legendarische moeilijkheidsgraad van de serie kenmerken. Je zult dus veel dood gaan, maar gelukkig heeft de game oneindig veel continues waardoor de uitdaging op z’n minst eerlijk is.

Het is de soort uitdagende, doch verslavende gameplay waar games als Nioh en Dark Souls goed van afgekeken hebben. Door de levels heen kan je ook geheime paden vinden die je naar compleet andere levels en eindbazen leiden. Dit geeft de game een zekere mate van herspeelbaarheid, zeker omdat de geheime levels moeilijk te vinden zijn. Wanneer je dan eindelijk Dracula verslagen hebt aan het einde van de game, voelt het ook alsof je écht wat bereikt hebt. Zoals het hoort bij een uitdagende game.

Jammer genoeg voor Richter Belmont blijft Dracula niet lang dood. In plaats van elke honderd jaar, wordt de Graaf plotseling een stuk eerder wakker. Daarnaast verdwijnt Richter Belmont ook nog eens van het toneel. Dit is waar Castlevania: Symphony of the Night begint, als een vervolg op Rondo of Blood. De hoofdrol is dit keer weggelegd voor Alucard, de opstandige zoon van Dracula die in de afwezigheid van een Belmont het heft in eigen handen neemt.

Symphony of the Night kwam uit op de PlayStation en was een keerpunt in de geschiedenis van Castlevania. Waar de games eerst nog lineaire levels kenden, werd dat hier vervangen door een gigantische versie van Dracula’s kasteel die je kamer voor kamer verkent. De gameplay was erg vergelijkbaar met Metroid, waardoor de naam Metroidvania geboren werd. Het blies niet alleen nieuw leven in Castlevania, maar in het genre zelf. Games als Axiom Verge of Hollow Knight zouden zonder Symphony of the Night niet hetzelfde zijn.

Symphony of the Night is niet alleen een belangrijke, maar ook nog eens een ijzersterke game. De drang om elk hoekje en gaatje van het kasteel te verkennen is groot, beweging is soepeler dan in Rondo of Blood en ook hier is de presentatie weer uitstekend. We kunnen er eigenlijk niet meer over zeggen. Symphony of the Night is één van de beste games ooit gemaakt en dat is zelfs 20 jaar na de release nog steeds het geval.

Dat Rondo of Blood en Symphony of the Night twee gave games zijn, hadden we je ook zonder de Castlevania Requiem verzameling kunnen vertellen. De ultieme vraag is of deze bundel de twee games ook echt eer aan doet. Als je ook maar een beetje extra’s verwacht, dan kom je van een koude kermis thuis. In tegenstelling tot de Disney Afternoon Collection of de Capcom Beat ‘Em Up Bundle zijn er hier helemaal geen extra’s zoals concepttekeningen vrij te spelen. Je krijgt simpelweg de twee games voorgeschoteld op een heel simpel menu en that’s it.

Deze kale presentatie zet zich voort in de opties voor de games. Veel retro-verzamelingen geven je nog uitgebreide opties om het beeld te schalen, een rewind functie of save states. Ook dit krijg je niet bij deze verzameling. Naast wat simpele opties om het beeld te schalen en scanlines toe te voegen is het qua opties teleurstellend. In Symphony of the Night zijn bijvoorbeeld niet de originele stemmen beschikbaar. Dit betekent dat je de iconische zin “What is a man? A miserable little pile of secrets” is vervangen door wat anders. Er is niets mis met nieuwe stemmen, een optie om te wisselen was alleen prettig geweest.

Daarnaast viel ons in Symphony of the Night nog een raar klein detail op. Tijdens dialogen zijn heel veel punten en komma’s uit de tekst verdwenen, een fout die in geen enkele andere versie van de game aanwezig is. Het is geen ramp, maar vreemd is het wel.

Voor iedereen op zoek naar een nieuwe (of oude!) retro uitdaging kunnen wij Castlevania Requiem zeker aanraden. Beide Rondo of Blood en Symphony of the Night zijn twee absolute klassiekers die de tand des tijds met vlag en wimpel doorstaan hebben. Beide hebben ze hun eigen krachten: Rondo of Blood met de meesterlijke lineaire Castlevania gameplay en vertakkende paden en Symphony of the Night met de talloze geheimen die de controller neerleggen nagenoeg onmogelijk maken.

Jammer genoeg had Konami meer haar best kunnen doen om deze twee games wat meer eer aan te doen. De presentatie is kaal, met heel weinig opties en geen extra’s om van te spreken. Het lijkt erop alsof er zo min mogelijk moeite is gestopt in deze twee ports. Zonde, want wat ons betreft hadden deze twee games een stuk meer verdiend.

Castlevania Requiem: Symphony of the Night & Rondo of Blood is nu beschikbaar voor PlayStation 4.