Assassin’s Creed Shadows is een schot in de Japanse roos

Roze kersenbloesem dwarrelt langs Naoe’s hoofd, terwijl ze zich stilletjes verschuilt achter een houten krat. In de verte glinstert de warmte over het gezicht van een poortwachter dat verlicht wordt door een lantaarn die boven zijn hoofd hangt. Met een shuriken dooft ze het enige licht dat hem door de nacht helpt, waarna Naoe stilletjes dichterbij sluipt en een hidden blade in zijn rug steekt. Welkom in Japan en welkom bij onze Assassin’s Creed Shadows review.

18 jaar na de aftrap van de reeks vol sluipmoordenaars is Assassin’s Creed eindelijk in Japan neergedaald. Al sinds de release van Assassin’s Creed 2 in 2009 vragen fans om een deel dat naar Japan trekt, want met verborgen messen door een feodale versie van het land van de rijzende zon rondrennen; wie wil dat nu niet? In 2025 is het eindelijk zover en duidelijk is dat een gigantisch tof avontuur voor je klaarstaat.

In Assassin’s Creed Shadows heb je namelijk de optie tussen twee speelstijlen. Je kunt op pad met shinobi Naoe, een geboren Japanner die uit de rebelse Iga-provincie komt. Yasuke is de andere optie, een voormalige slaaf uit Portugal die onder Oda Nobunaga tot samoerai is gevormd en hem volgt in zijn verovering van Japan.

Het brengt de Japanse legeraanvoerder bij de Iga-provincie, maar die laat zich niet zo gemakkelijk overnemen. En hoewel Naoe en Yasuke hierdoor in eerste instantie lijnrecht tegenover elkaar komen te staan, neemt het verhaal al snel een toffe wending waardoor het tweetal samen moet werken om een beter Japan op te bouwen.

Via deze interessante opzet geeft Shadows de speler constant ruimte om te wisselen tussen de vechtersbaas Yasuke en de stille killer Naoe. En dat zorgt voor twee hele diverse speelstijlen, zelfs al kun je van Naoe ook een redelijke vechtersbaas maken naarmate je tientallen uren gespeeld hebt.

Naoe richt zich in de basis alleen vooral op ongezien infiltreren. Alleen zij heeft de hidden blade, kan eagle vision gebruiken en heeft een grijphaak waarmee ze makkelijker op daken kan klauteren. Het acrobatische voetenwerk oogt tof terwijl je van dak naar dak springt, terwijl ze ondertussen soepeltjes met een salto een afdaling inzet.

Met een lading aan tools kan ze daarnaast geruisloos systematisch vijandelijke basissen (vaak bewaakte kastelen of bezette tempels) uitschakelen. Met een kunai werp je als Naoe vaak een headshot om een bewaker van kant te maken, terwijl ze ook shurikens heeft om lantaarns of kerkklokken mee te slopen. Laatstgenoemde is belangrijk zodat een kamp niet gealarmeerd kan worden, maar het zijn de lantaarns die stiekem nog belangrijker zijn.

Ubisoft Quebec gebruikt voor Shadows een geüpgrade versie van de Anvil-engine, waarbij het complete belichtingssysteem verbeterd is. Een shuriken gebruiken om een lantaarn te breken, betekent dat het licht dooft en vijandelijke NPC’s je veel moeilijker zien. Middels een witte outline rondom Naoe (of Yasuke) word je daardoor ook altijd duidelijk gemaakt als je ongezien in de wereld zit.

Die toevoeging om lichtbronnen uit te schakelen, maakt stealth interessanter dan ooit. Vooral doordat je, specifiek met Naoe, een nieuwe tactische laag hebt met hoe je een kamp wil benaderen. Met Yasuke kun je de stille route overigens wel proberen in te zetten, maar een grote samoerai van twee meter valt simpelweg een stuk sneller op.

Dat is niet erg, want sluipen is niet Yasuke’s specialiteit. Hij is door en door een vechtersbaas en dat is meer dan prima. Hij vecht net zo goed als Eivor in Valhalla, alleen is hij een stuk bruter in de uitvoering.

Zonder pardon hakt Yasuke de hoofden van vijanden eraf met zijn katana, tilt hij iemand van de grond nadat hij hem doorboort met de naginata of breekt hij een ribbenkast met de kanabo. Die laatste is vooral gewichtig en traag, terwijl de naginata een grotere reach heeft om vijanden te bereiken.

Daarnaast is er een significant verschil tussen de schade die je aanricht met een klap van Yasuke vergeleken met Naoe. De grote samoerai kan met een welgeplaatste schop een vijand zelfs (net als een Spartaan uit 300) tientallen meters door de lucht laten vliegen. En zo zie je dus een stuk sneller een levensbalk sneuvelen dan wanneer je acht rake zwaardslagen van Naoe nodig hebt.

Naast het hoofdverhaal komt het duo onderweg ook tal van inwoners tegen van één van de vele regionen waardoor ze afreizen. Het levert tientallen uren aan zijmissies op, waardoor het soms bijna voelt alsof je er in verzuipt. Kyoto en Osaka vallen daarin gelijk op, mede door een herkenbaar punt als het virtuele Osaka Castle dat er levensecht uitziet. Toch zijn het de inwoners in ieder gebied die ook met tal van problemen kampen en aan het duo om hierbij te helpen.

Zo levert het een zijmissie op waarbij je corrupte leiders uit moet schakelen, gevreesde Yokai moet opsporen of soms juist theekopjes verzamelt om iemand aan een mooie collectie te helpen. Het is in het verzamelen van die theekopjes dat voor het eerst duidelijk wordt dat Ubisoft Quebec goed gekeken heeft naar de culturele waarden van Japan. Zo trekken de hoofdpersonen hun schoenen uit in huizen, maar je ziet het ook in tempels.

In ieder district zijn tal van tempels te vinden, waarin je specifieke opdrachten moet voltooien. Soms zijn het verloren pagina’s die je moet zien te vinden, maar ook kan het zijn dat je moet bidden voor specifieke shrine in een tempelgebied.

Een getrouwe animatie van één van de hoofdpersonen volgt en in een paar tellen is ondergetekende zelf weer terug in Japan. Ook daar hoorde je regelmatig twee klappen en zag je een eervolle buiging bij een shrine, al stond deze vaak in een anderzijds hypermoderne stad. Het is een mooie, eerbiedige toevoeging die spelers op serene manier kennis laat maken met de Japanse cultuur.

Naoe en Yasuke hebben daarnaast ook hun individuele zijmissies, al zijn dit bijna een soort verzamelvoorwerpen. Naoe vindt door het land allerlei meditatieplekken, waarna een ritmische minigame volgt (en soms een flashback met een verhaalmissie als gevolg). Yasuke spoort juist leraren op die hem helpen zijn vaardigheden als samoerai te verbeteren, waar ook een minigame aan gekoppeld zit.

Ook van deze minigames word je verrassend rustig en kalm. En je doet ze niet zomaar, want voor het gros van deze extra activiteiten verdien je Knowledge Points. Deze heb je nodig om je Knowledge Rank te laten stijgen, waarvan er in totaal zes zijn.

Door een nieuwe Knowledge Rank vrij te spelen, ontgrendelt een nieuwe lading aan skills die Naoe en Yasuke kunnen leren. Om die skills daadwerkelijk te verkrijgen heb je dan weer Mastery Points nodig. Die krijg je door het tweetal te levelen (wat gelukkig niet los van elkaar hoeft), maar ook door kastelen te infiltreren, Daisho samoerai uit te schakelen en de bijbehorende schatten te stelen.

Het resultaat is een verrassend diverse speeltuin aan activiteiten die tezamen tientallen uren aan extra speelplezier toevoegen. Misschien is het grootste minpunt wel hoe het Objectives-scherm in het menu is vormgegeven, want erg overzichtelijk is deze niet als je onderscheid wil maken tussen hoofd- en bijzaak.

Het is overigens ook geen straf om al die uren extra in het feodale Japan rond te dwalen. De game oogt schitterend op de PlayStation 5 Pro, waarbij de resolutie (net als op base PS5) tot 4K is opgeschaald. De game weet in de PS5 Pro Performance Mode alleen ook een goede vorm van ray-tracing door te voeren.

In combinatie met schitterende locaties die door de constante seizoenswisselingen onwijs levendig ogen, is Shadows zo’n game waarbij je constant in de fotomodus zit om mooie kiekjes te maken. Die kiekjes zie je overigens overal in deze Assassin’s Creed Shadows review terug.

Maar goed, dat seizoenensysteem zorgt ervoor dat je om de zoveel uur van lente naar zomer wisselt. En dan naar de herfst, winter en dan weer lente. Elk seizoen verandert het landschap vooral op visueel vlak, al zijn er ook sommige gameplayelementen die veranderen.

In de herfst regent het vaker, waardoor je sneller geruisloos een kasteel kunt infiltreren, terwijl het in de winter ijskoud is en rondlopende bewakers sneller naar het warme vuur gaan en dus minder oplettend zijn. Het is een leuke toevoeging, waar je op natuurlijke wijze gebruik van maakt nadat je ieder seizoen voorbij hebt zien komen en je hier de voordelen van leert.

Wel verschilt per seizoen hoeveel pop-in er nog plaatsvindt, waarbij herfst het meest opvalt door de bladeren die van de bomen vallen. Gelukkig stoort dit bijna nooit en valt het qua bugs over het algemeen flink mee in Assassin’s Creed Shadows. Tijdens onze bijna 60 uur aan speelplezier was de game op technisch vlak bijna uitstekend op één hilarisch moment na, waarbij Naoe honderden meters de lucht in werd gelanceerd doordat ze vast kwam te zitten tussen wat tonnen.

Qua performance is Assassin’s Creed Shadows dus ontzettend goed, al is de framerate op PS5 Pro op één specifieke plek op 30 fps vastgezet. Het is in de basis waar Naoe en Yasuke hun creed verzamelen en uitbreiden. Het kamp is compleet naar eigen wens in te richten. Gebouwen, wegen, bomen, de natuur en wat versiering; het zit er allemaal in en doet denken aan hoe je woningen inricht in De Sims.

De systemen werken goed en helemaal zelf je basis kunnen bouwen en inrichten is een leuke toevoeging. Als trotse ontwerper voelt het heerlijk om door je eigen bouwkunsten heen te kunnen lopen, zelfs als dat maar met 30 fps is. Je kamp voelt hierdoor meer als een thuis aan in vergelijking met Valhalla’s kamp.

Daarbij was het kamp vooral vervelend, omdat je allerlei gebouwen uit je hoofd moest leren om te weten waar je speciale wapens kon kopen of om missies te doen. Je eigen nederzetting voelt nu een stuk natuurlijker en je kunt je het voor jezelf praktischer inrichten.

Onderaan de streep is Assassin's Creed Shadows een geweldige game waarin de tijd voorbij vliegt. De verhaalstructuur is wat bekend, maar weet goed te boeien. Toch is het verkennen van de gigantische open-wereld en de vele, rustgevende opdrachten en zijmissies waardoor je jezelf in het feodale Japan waant.

En dat met twee personages die ontzettend anders spelen en het verbeterde stealth-systeem zo geweldig tot zijn recht komt. Gelijktijdig geeft bijna niets zoveel voldoening als iemands hoofd inslaan met Yasuke's arsenaal aan wapens.

Met Assassin's Creed Shadows zet Ubisoft in op een bekende formule, maar wordt deze uitstekend uitgevoerd. Tel daar het nieuwe weer- en seizoenensysteem en het uitgediepte bouwen van je basis bij op en we weten het zeker. Het wachten op een Assassin's Creed in Japan was het meer dan waard.