1954: Alcatraz Review

Alcatraz. In onze jeugd hebben we vast en zeker tijdens geschiedenislessen of van onze ouders gehoord over deze befaamde gevangenis. Met als beroemdste gevangene de bekende Al Capone. Sinds 1963 is de zwaar beveiligde gevangenis echter niet meer in gebruik, en dient nu vooral als museum. Gelukkig kunnen we terug naar de tijd waarin Alcatraz nog een echte bajes was met 1954: Alcatraz.

In het spel volg je de poging tot ontsnapping van Joe, met de hulp van zijn vrouw Christine. Dat doen ze echter apart van elkaar, aangezien Joe in de gevangenis zit en Christine bezig is met een plan om naar Mexico te vluchten – waar Joe later kan aanschuiven. Onze hoofdpersoon is namelijk veroordeeld tot een gevangenisstraf van veertig jaar.

Het komt niet vaak voor in adventure games, waar je met twee hoofdpersonen speelt. Zeker niet als ze apart van elkaar spelen en met totaal verschillende dingen bezig zijn. Terwijl Joe’s voormalige handlanger Mickey er probeert achter te komen waar Joe zijn schatten verstopt heeft – waar Christine dus last van krijgt – is Joe dus bezig met zijn duistere plan. Ontwikkelaar Deadalic Entertainment garandeert een spel met verschillende eindes, wat betekent dat de dingen die je doet invloed hebben op het verdere verloop van het spel.

Maar daar houdt het eigenlijk bij op qua concept. In ongeveer zes uur heb je het spel uitgespeeld, en heb je niet echt het idee dat je wijze van spelen invloed heeft gehad op het verdere verloop. Dat is jammer, want je hoopt ook dat je à la Heavy Rain echte verkeerde keuzes kunt maken en dat je het spel met een verzuurd gevoel kunt uitspelen.

Keuzes maken is dus heel makkelijk, aangezien je ook gelijk het gevoel krijgt dat het toch niks uitmaakt wat je antwoordt op bepaalde vragen. En dat terwijl de ontwikkeling van de personages vrij goed is! Authentieke personen waarmee je gauw een band kunt krijgen. Maar ook dat wordt niet uitgediept en is wederom jammer.

‘Jammer’ is dan ook het toverwoord. En misschien ook de twee woorden ‘niet uitgediept’, want ook de puzzels die je moet doen zijn vrij simpel en makkelijk op te lossen. Er is weinig variatie, en het is een gemiste kans dat je niet met zowel Joe als Christine aan dezelfde puzzel kunt werken. Ook daar kon je gebruik van maken, maar is wederom niet benut. Kom op zeg! Dit kan beter! Vooral omdat je ziet dat de game zoveel potentie heeft en dat er zoveel inkoppers inzitten.

Wel tof is dat de research voor het spel uitstekend is gedaan. In interviews van een tijd geleden liet de ontwikkelaar al vol met enthousiasme weten dat ze élk detail kloppend willen hebben. En ja; veel details komen overeen met het leven in San Francisco in 1954. De iconische Bimbo’s 365 Club bijvoorbeeld, waar Christine bij komt. Chinatown, Washington Square Park, ga zo maar door. Met een prachtige stijl wordt het ook vormgegeven, iets wat ons aan de vroegere adventure games doet denken.

Ondanks de ietwat gebrekkige animaties heeft 1954: Alcatraz dus een prachtige stijl. Met name de locaties die op de achtergrond worden geprojecteerd, prachtig! Het heeft een zwarte stijl die je kent van L.A. Noire, en de achtergrondmuziek maakt het allemaal ietwat spannender. Dat heeft Deadalic dus ontzettend goed gedaan, en krijgt daarvoor zeker een pluim. Iets om mee te nemen naar de volgende games die ze gaan maken, die hopelijk ook in het verleden afspelen op de andere interessante locaties.

Daarom is het bijzonder jammer dat 1954: Alcatraz niet zo goed uit de verf komt. Was het concept maar beter uitgewerkt, want dan hadden we te maken met een prachtige adventure game met een hele interessante achtergrond. Deadalic moet hiervan dus leren, maar dat komt vast en zeker goed. Na het lezen van allerlei recensies moeten ze wel denken; bij het volgende spel gaan we meer aandacht schenken aan de gameplay. En evenveel aandacht aan de research, alsjeblieft. Dan krijgen we misschien wel een topper, ooit.