Dit waren de slechtste games ooit

Gamen is mooi: een goed verhaal volgen, spectaculaire acties ondernemen of gewoon lekker een gezin opvoeden in de Sims. Maar het gamen kan ook minder plezierig zijn. Bijvoorbeeld als je één van de zeven (of alle) onderstaande games moet spelen. Hoewel je met sommige in een uurtje klaar bent, zitten er titels tussen met zulke slechte besturing dat het je maanden kost de game te voltooien.

De serie van Call of Duty gaat al een aantal jaar mee, en kent elk jaar weer meer en meer succes. Daarom vond de maker het hoog tijd dat ook PlayStation Vita-gebruikers konden genieten van de oh zo fantastische, spectaculaire, actievolle shooter. Helaas was de sensatie na een uurtje alweer afgelopen.

Ja, de game is uit te spelen in een uur. In 60 minuten. In 3600 seconden. En dan heb je tien hoofdstukken doorlopen. Hoe is dat mogelijk? Mensen die zeuren over de duur van Homefront (die zo’n 4.5 uur van je tijd in beslag nam als je de singleplayer wilde uitspelen) moeten eens kijken naar deze Call of Duty, en dan niet meer verder zeuren. Of juist wel, en dan dit als absoluut dieptepunt nemen, natuurlijk. Naast de korte duur was de besturing slecht, zat de game vol glitches en bugs, en waren de online maps zo klein dat je letterlijk in het vizier van je tegenstander spawnde.

Motorrijden met een stoere biker, over auto’s heen springen op de snelweg en dat ook nog eens onder het genot van een lekker Amerikaans muziekje. De game was zes jaar in ontwikkeling, dus dan zou je denken dat er genoeg tijd is geweest om hier iets moois van te maken. Nee, het werd een ritje naar de hel.

Met een weergaloos slechte besturing, een soundtrack die bestaat uit dezelfde gitaarsolo die herhaald wordt en een absoluut dieptepunt in de geschiedenis van voice acting is Ride to Hell: Retribution een game die je alleen je ergste vijand aan wilt doen. Het idee was leuk, maar uiteindelijk werd het één grote mislukking.

Een game van de Steven Spielberg-film uit 1982; het kan alleen maar goed zijn, zou je denken. Mooi niet dus: de game was zo slecht dat hij in grote getale werd begraven in de woestijn van New Mexico. Dit kwam doordat hij in vijf weken in elkaar werd gestampt, zodat de game nog in het cadeauseizoen in de schappen kon liggen. En dan te bedenken dat programmeur Howard Scott Warshaw persoonlijk door Spielberg werd uitgekozen om de klus te klaren.

Het resultaat bleek een van de grootste misbaksels uit de geschiedenis van de videogames te zijn. De game laat je spelen met een ding dat met heel veel fantasie op E.T. lijkt, waarmee je levels doorloopt zonder dat echt duidelijk wordt wat nou precies de bedoeling is. Volgens velen is E.T. dan ook de reden dat de game-industrie destijds onderuit ging en er een heuse crisis ontstond. Nog nooit eerder heeft een game dit voor elkaar gekregen.

Een actiegame met een intrigerend verhaal, drop-in drop-out co-op en met 24 man tegelijk online knallen in levels die elke keer anders zijn door een nieuw, innovatief ontwikkelschema. Dat is wat ontwikkelaar Zombie Games zouden gaan maken, maar dat pakte iets anders uit.

Helaas was uitgever Bethesda niet tevreden en zag liever wat aanpassingen aan de game. Zoveel aanpassingen zelfs dat er een compleet nieuwe studio aan de game begon en alles omgooide. Het eindresultaat is een buggy game, met slechte besturing, een te kort verhaal, een saaie multiplayer en een slecht vechtsysteem. Had Bethesda de game dan toch door Zombie Games moeten laten maken?

Een levensechte trucksimulatie racegame waarin je, net als in het echte leven, door de muren van huizen heen kan rijden, je tegenstanders (vrijwel) stil blijven staan bij de start en je achteruit oneindig snel kunt gaan. Net echt.

De PC-game uit 2003 is bij menig gamer het beste voorbeeld van de slechtste game ooit gemaakt. Zonder enige moeite reed je tegen bergen en gebouwen op, mits je hier niet doorheen reed. Ook kon je bij de start over de lijn rijden, er weer achteruit overheen rijden, om vervolgens als eerste te finishen en een monster tijd neer te zetten van 3 seconden. Het was niet voor niets dat Gamespot de game beschreef als ‘zo slecht als je hersenen kunnen verdragen.’

Er zijn veel Star Wars games gemaakt sinds het begin van de game-industrie, variërend van steengoed tot Kinect Star Wars. Hoe interessant het idee ook klinkt, de game is simpelweg één grote faal. Een light saber bedienen door te zwiepen en te zwaaien voor de Kinect lijkt precies wat je wilt, maar dan moet het wel werken. En, inderdaad, dat deed het niet.

De game bood veel verschillende modi in het Star Wars universum aan, waaronder Podracing, Jedi-gevechten en als klap op de vuurpijl dansen met Han Solo. Allemaal maakten ze gebruik van Kinect, en allemaal gingen ze daaraan ten onder. De besturing was zo inaccuraat dat het niet uitmaakte of je levensechte bewegingen maakte, of gewoon wat met je heupen bewoog; je scoorde altijd. Zo slecht dus.

Superhelden waren vijftien jaar geleden niet zo populair als vandaag de dag, maar dat weerhield Titus Software er niet van om een game te maken met Clark Kent, oftewel Superman, in de hoofdrol. En zo mooi als het klinkt, zo slecht bleek het resultaat: Superman: The New Adventures (beter bekend als Superman 64) werd een van de beroerdste Nintendo 64-games ooit gemaakt.

Natuurlijk kon je rondjes vliegen en mensen uit gevaarlijke situaties redden, maar dit was precies wat de game zo afschuwelijk maakte. Zonder enige reden en met een onmogelijke besturing moest je zo snel mogelijk door hoepels heen vliegen, waarna je mensen uit de brand moet helpen met net zulke slechte besturing. Ook de frame rate was een ramp, en hadden we al gezegd dat de besturing niet te pruimen was? Blijkbaar dachten de consumenten er destijds anders over, want de game verkocht evengoed als warme broodjes…