Column: Nintendo’s in-game muziekspelers zijn waardeloos

De nieuwe Switch-versie van Paper Mario: The Thousand-Year Door heeft een aantal nieuwe features. Zo kun je nu de muziek via een in-game speler beluisteren. Dat gebeurt wel vaker in Switch-games, maar je hebt er eigenlijk precies niks aan.

Als je het hebt over de sterke punten van Nintendo komt een aantal dingen al snel ter sprake. Dat de games meestal leuk zijn voor het hele gezin helpt het bedrijf enorm. Gewaagde hardware-ideeën leveren vaak wat op (maar soms niet). Als je games lang uitstelt, is de kans dat je games worden afgekraakt een stuk minder.

Maar waar Nintendo ook heel veel lof voor krijgt is de muziek. Dat is volledig terecht, want bijna elke game zit vol bangers, of anders op zijn minst muziek die goed bij de sfeer past. Maar als je die muziek graag op zichzelf wil beluisteren biedt Nintendo vrij vaak alleen de slechts mogelijke optie.

Neem bijvoorbeeld Paper Mario: The Thousand-Year Door. De soundtrack van de game was altijd al geliefd en met de arrangementen van de Switch-versie eroverheen heb je te maken met een uitstekend voorbeeld van een soundtrack die je ook graag los zou beluisteren, zonder effecten erdoorheen. En die optie heb je… als je je Switch als muziekspeler gebruikt.

Maar nu is de vraag: wie doet dat? Iedereen gebruikt tegenwoordig een telefoon met Spotify of een andere streamingdienst, een enkeling gebruikt misschien nog een mp3-speler-achtig apparaat. Je Switch is misschien een optie als je thuis bent, maar in de trein een game opstarten om naar wat muziek te luisteren is het gedrag van een bezetene.

Het is bovendien niet alleen The Thousand-Year Door die je deze vreemde optie biedt. Super Mario 3D All-Stars deed hetzelfde en ook in Super Smash Bros. Ultimate is dit de manier om de soundtrack te beluisteren (al is het daarin nog een beetje te verdedigen omdat je op die manier ook kunt bepalen welke muziek je het liefst wil horen tijdens het spelen). Dat is ook niet het einde van de lijst.

Het is probleem is trouwens niet zozeer dat deze games een muziekspeler bevatten. Er is niets mis mee om het aan te bieden en het kan een handige manier zijn om erachter te komen wat de officiële naam is van een stuk muziek dat je net hebt gehoord. Maar waarom is het zo vaak de enige manier waarop Nintendo deze muziek aanbiedt?

Dat er een in-game muziekspeler is, betekent dat Nintendo weet dat we hun soundtracks best graag buiten het spelen van de game om zouden willen beluisteren. Het bedrijf weet dat de soundtracks goed zijn. Maar het is niet bereid om daar een handige manier voor aan te bieden, die mensen daadwerkelijk gebruiken.

Wat je graag wil is een soundtrackalbum op alle grote streamingdiensten. Veel fans zouden zelfs bereid zijn om hem op een fysiek format te kopen. Maar Nintendo zegt nee. Neem je Switch maar gewoon overal mee naartoe.

Het komt trouwens wel voor dat er een soundtrack op cd uitkomt. Het gebeurt. Maar sinds Club Nintendo terziele is komen ze alleen uit in Japan. Ja, je kunt importeren, maar handig is het nog steeds niet. Andere uitgevers komen geregeld met een digitale download, cd of LP in alle regio’s dus Nintendo zou dat ook moeten kunnen.

Wederom het probleem is niet zozeer dat er in-game muziekspelers zijn. Maar als dat je enige volledig legale optie is, wordt je toch een beetje blij gemaakt met een dode mus. Je wordt gedwongen om rips te beluisteren op YouTube, maar ja, die haalt Nintendo geregeld uit de lucht.