Column: In Memoriam - Philip Seymour Hoffman

Hij is niet meer. Hoe hij is overleden, maakt eigenlijk niet zoveel uit. Het feit dat hij er niet meer is des te meer. Philip Seymour Hoffman was briljant, hoewel ik zijn acteertalent op een ietwat ongelukkige manier heb leren kennen.

Op de School voor Journalistiek in Utrecht heb je een vak dat heet Ken Uw Klassiekers. Het is zo’n vak dat je doet als je tijd over hebt en/of extra studiepunten nodig hebt. Je leest even een x aantal boeken, maakt daar verslagen van en een mondeling examen en klaar. In een paar weken gefixt en je kunt weer verder met je leven (en je studie). Ook ik was iemand die met dat vak begon als een soort moetje, maar uiteindelijk heb ik er veel aan gehad.

Ik heb daar namelijk een boek gelezen dat diepe indruk heeft achtergelaten. Het was In Koelen Bloede, oftewel In Cold Blood. Een boek dat in eerste instantie totaal niet in mijn straatje lag en zelfs bijna aan de kant is geschoven. Toch ben ik blij dat ik ben doorgegaan. Het is namelijk een geweldig boek waarin de schrijver, Truman Capote, een hele brute moordzaak tracht op te lossen. Eentje die zich afspeelt in 1959, waarbij een heel normaal boerengezin zomaar is uitgemoord door twee jonge gasten.

Het bijzondere aan dit boek is dat Capote zes jaar lang onderzoek heeft gedaan en in het boek niet alleen de moord, maar ook het moordproces beschrijft. Vooral het gedeelte waarin de doodstraf in de gevangenis wordt afgewacht, is prachtig. Bovendien is er wat mysterie rondom dat gedeelte, want het is de vraag of Capote gevoelens had voor een van de moordenaars. Het is interessant omdat het mijns inziens in het boek wel degelijk te proeven is.

Dat brengt mij op hetgeen waar ik mijn column aan wijd. In de film Capote, die draait om de fascinerende schrijver en journalist ten tijde van zijn onderzoek naar die moord, weet Philip Seymour Hoffman hem zo ontzettend overtuigend neer te zetten. Dat zeg ik niet omdat ik weet dat hij er een Oscar voor kreeg, dat zeg ik omdat hij als geen ander dat semi-homoachtige van Capote heeft getoond. Hij schitterde en gaf overduidelijk alles om dit bizarre maar mooie verhaal/leven eer aan te doen.

Niet alleen bracht de film het boek nog meer tot leven, maar hij liet mij echt kennismaken met Philip Seymour Hoffman. Ik had hem al gezien in kleinere rollen in films als: Twister, Patch Adams en Mission Impossible III. Hij was daar nooit de meest belangrijke en bleef daardoor niet zo hangen. In Capote veranderde dat voor altijd. Ik was al geroerd door het indrukwekkende boek door die fascinerende en briljante schrijver, maar het was Philip Seymour Hoffman die dat geniale allemaal samenbracht in zijn vertolking ervan als hoofdrolspeler.

Dat hij dood werd gevonden afgelopen zondag, hoorde ik pas vandaag. Het klinkt gek, maar ik heb zondag nog aan hem gedacht. Met mijn familie keek ik de vermakelijke film Sideways over een wijnfanaat gespeeld door Paul Giamatti. Een hoofdrol die in mijn ogen beter door meneer Hoffman gespeeld had kunnen worden. Meteen bedacht ik me dat ik mijn familie graag met Capote wilde laten kennismaken, niet wetende dat ik een dag later zulk afschuwelijk nieuws zou lezen. Ik weet dat veel mensen ineens beginnen te roepen dat ze iemands fan waren zodra diegene omkomt. Daar zijn mensen vrij in, maar zo ben ik niet. Wel ben ik erg aangegrepen door dit overlijden, omdat deze man zo ontzettend veel in zijn mars had.

Hoewel er veel geroddel en drama is rondom de doodsoorzaak (Hoffman zou drugsverslaafd zijn en ge-OD’d hebben), blijf ik hem herinneren als die geweldige acteur die niet alleen Capote was, maar ook andere toffe filmkeuzes maakte gedurende zijn loopbaan. Het is dan ook niet zijn dood, maar zijn briljantheid die mij heeft doen besluiten veel meer van zijn films te gaan kijken.