Column: Hoe 'echter' hoe slechter?

Een nieuw generatie spelcomputers staat voor de deur. Is dat nodig kun je je afvragen. Veel vinden van wel. De techniek is er naar en met verbeterde technieken kun je games nog beter maken. Voor veel betekent dit: grafisch nog mooier en realistischer, op zoek naar een nog betere afbeelding van de werkelijkheid. Ik word daar moe van: dat gezever over dat games er zo 'echt' uit moeten zien.

Als je bedenkt welke games er de komende weken, zo niet maanden uitkomen, dan behoren de triple A-titels grotendeels tot een realistische gamestroming. Call of Duty Ghosts: Battlefield 4, Assassin's Creed IV: Blackflag en Watch Dogs zijn slechts voorbeelden van games met realistische omgevingen. Niet dat het verhaal echt is. Maar als je in een oorlogsgebied loopt waar de ontploffingen je om de oren vliegen dan denk je: 'Dit zou zomaar eens echt kunnen zijn.'

Die drang naar mooie plaatjes vangen in games is op zich prima, maar ontwikkelaars moeten niet massaal blind staren op die stroming van 'hoe echter, hoe beter.' Immers, in elk van ons zit een klein kind verscholen. En elke hardcore gamer is als kind begonnen te gamen. De meesten begonnen niet met games die weleens echt zouden zijn. Meer aandacht was er voor kinderlijke games. Ik durf te wedden dat elk kind in ons mooie plaatjes van kindertekeningen mist. Een gebied waar ruimte is voor ontwikkelaars.

Neem nou alleen al de populariteit van Zelda. Na zoveel jaar is het kleine getekende manneke Link nog steeds populair. De onlangs verschenen remake op de Wii U: The Legend of Zelda: The Wind Waker HD krijgt wereldwijd goede kritieken. Wat betekent dat? Simpel: wij houden van cel-shaded games. Het hoeft niet kinderlijk te zijn qua uitvering en gameplay, maar qua omgevingen en design hoeft het allemaal niet zo 'echt' te zijn. Kijk alleen al naar het succes van The Walking Dead.

En dat Mario na 25 jaar nog altijd zijn glans niet verloren heeft, ligt zonder twijfel ook aan de stijl. Als die besnorde loodgieter opeens in super gedetailleerde echte omgevingen zou rondlopen, zouden veel gamers die Italiaan negeren. Was je leuk je gekend te hebben, maar arrivederci!

Hoewel de Wii U nog niet als warme broodjes over de toonbank gaat, doet Nintendo goede zaken: keer op keer levert het bedrijf goede games af. Games met mooie kinderlijke plaatjes, die we uren spelen om niet meer los te laten. Pikmin 3 was een dijk van een spel. Ik ben zenuwachtig en houd mijn hart vast als het gaat om de PlayStation 4 en de Xbox One. Kijkend naar de launchgames gaat veel weer naar het realisme. Grof geweld in zo 'echt' mogelijke decors. Of over de top, maar nog steeds die ene stijl.

Ik denk dat het goed zou zijn als ontwikkelaars straks op de volgende generatie ook games maken die of cel-shaded zijn of wat kinderlijks hebben. Die gameplay moet uitdagend blijven, maar dat jasje eromheen mag wel wat afwijken van wat nu de trend is. Kom maar op met een El Shadai numero twee. Of verzin eens een nieuwe IP, zoiets als Zelda, maar dan anders. Zie het succes van die kleine Link. Dan weet je één ding: de tekening leeft!