Tennis World Tour review - Een schande voor de game-industrie

Wanneer je na lang sparen weer een videogame voor de volle mep in de winkel koopt, verwacht je dat deze aan je verwachtingen voldoet. Dat deze af is. Compleet, foutloos. Dat gaat niet op voor Tennis World Tour, een sportgame die in deze staat nooit het daglicht had mogen zien. Waarom, dat lees je in deze Tennis World Tour review.

De aankondiging van Tennis World Tour zorgde vorig jaar voor een enorme ontlading onder sportliefhebbers. Het is alweer even geleden dat er een goede tennisgame op een moderne spelcomputer is verschenen. De gloriejaren waarin Top Spin en Virtua Tennis bijna jaarlijks om de troon vochten, liggen al een tijdje achter ons. Er is hierdoor al jaren sprake van een tennisdroogte, tot de zomer van dit jaar.

Uit het niets verschijnen er in een kort tijdsbestek drie tennisgames: AO International Tennis, met toptennisser Rafael Nadal als boegbeeld, Mario Tennis Aces voor de Switch en Tennis World Tour, misschien wel de meest hooggeanticipeerde game van de drie. Dat komt niet alleen door de fraaie trailers en de veelbelovende campagne, maar vooral door het team dat achter de ontwikkeling zit: Breakpoint Studios, een bedrijf dat grotendeels bestaat uit de makers van Top Spin 4, een van de meest gelauwerde tennisgames ooit verschenen.

Dat belooft dus veel, en met een legende als Roger Federer op de cover kan het eigenlijk al niet meer misgaan. Want waarom zou de beste tennisser aller tijden zich lenen voor een wanproduct? Het bleek een inschattingsfout van onze kant: Tennis World Tour is een van de slechtste, zo niet de slechtste sportgame die we de afgelopen jaren gespeeld hebben. In vrijwel alle opzichten is het spel niet af: van de gameplay, de beschikbare content tot de audio en de visuals.

Dat Tennis World Tour verre van af is, hebben de makers onlangs in een interview toegegeven. Een paar weken voorafgaand de lancering was het spel voor slechts twintig procent voltooid. Laat dat getal even op je inwerken. Twintig procent. Een spel dat voor slechts één vijfde klaar is, gaat voor een bedrag van 60 euro over de toonbank. En waarom? Omdat de makers wilden profiteren van een marketingdeal en van een groot toernooi dat rond de datum van de lancering plaatsvond.

Alleen maar om een maximaal verkooppotentieel af te dwingen. Bijna crimineel zou je zeggen, maar om die reden is voor ons – het gamejournaille – een belangrijke taak weggelegd om deze uitbuiting van klanten genadeloos af te straffen. Alleen daarmee geef je namelijk een krachtig signaal af aan ontwikkelaars dat dit anno 2018, een tijd waarin veel gamers flink moeten sparen om hun games te kunnen bekostigen, gewoon niet meer kan.

Een sportgame uitbrengen zonder een multiplayer en daarbij niet vermelden wanneer deze wel beschikbaar komt, is onacceptabel, alsmede een commentator die tijdens de wedstrijden een handjevol losse kreten blijft herhalen. Tot vervelends toe. Of wat te denken van de levenloze toeschouwers op de tribunes, die eruitzien alsof ze zojuist uit de papierversnipperaar zijn gekomen? Waar is de sfeer? De schoonheid van tennis? De prachtige ambiance die de sport zo kenmerkt? Het is allemaal niet in Tennis World Tour te vinden.

Wat er wel in zit? Eigenlijk maar één ding en dat is de Career Modus, door het ontbreken van de multiplayer veruit de belangrijkste modus in het spel. Van deze modus hangt heel veel af, want als je er snel klaar mee bent, ben je ook snel op Tennis World Tour uitgekeken. De basis is in elk geval goed.

De bedoeling is om met een eigen gemaakte tennisser de wereld over te reizen. Je speelt (helaas fictieve) toernooien, sluit belangrijke (sponsor)contracten af, volgt trainingen en verbetert je vaardigheden. Belangrijk is om af en toe een maandje rust te pakken, anders dreig je blessures op te lopen, en dat kun je voorafgaand een belangrijk toernooi niet gebruiken.

Door toernooien en wedstrijden te spelen, verdien je niet alleen geld waarmee je nieuwe kleren en tennisrackets kunt kopen, maar ook ervaringspunten. Deze kun je uitgeven aan het verbeteren van je vaardigheden, zoals serveren, volleyen, sprinten en ga zo maar door. Het is de bedoeling om de vaardigheden te kiezen die passen bij jouw manier van spelen. Zo ontwikkel je een tennisser die helemaal bij jou past, en dat is in beginsel best leuk om te doen.

Het probleem alleen, is de rest van Tennis World Tour. Het spel is simpelweg niet leuk om te spelen, en dat komt niet alleen door een groot gebrek aan sfeer en aan licenties, maar ook door de manier van spelen. Aan alles voel je dat dit spel er gewoon nog niet klaar voor is. Tennissers rennen op een vreemde manier, maken uit het niets rare bewegingen en reageren vaak niet op jouw acties. Een bal die je denkt gemakkelijk te halen gaat vlak langs je heen, omdat de tennisser in kwestie er gewoon geen moeite voor doet.

Door middel van de actieknoppen op de controller kun je kiezen voor een normale slag, een slag met effect, een lobje of een slice. Door een knop langer in te houden geef je meer kracht aan een volgende slag. Houd je de knop te lang in, dan dreig je de bal uit te spelen. Klinkt allemaal heel simpel, maar in de praktijk heb je vaak grootse moeite om je tennisser fatsoenlijk onder controle te houden. Daarbij is de kunstmatige intelligentie van een bedroevend niveau: tegenstanders verrassen je zelden en hun acties zijn bijna altijd te voorspellen. Wedstrijden in World Tour Tennis zijn daarmee niet alleen frustrerend, maar ook nog eens dood- en doodsaai.

Daar komt nog bovenop dat je in Tennis World Tour vaak tegen fictieve spelers tennist, wat afbreuk doet aan het gevoel van authenticiteit. Grote namen als Rafael Nadal, Novak Djokovic, Andy Murray maar ook onze eigen Robin Haase schitteren in afwezigheid. Om over het aantal vrouwelijke tennissers in de game maar te zwijgen: vijf, tegenover 27 mannelijke tennissers. Dat kan - nee móet - veel en veel beter.

Tennis World Tour is een schande voor de game-industrie en een regelrechte middelvinger naar alle andere ontwikkelaars die niet zwichten voor marketingcampagnes, maar er wél alles aan doen om een zo compleet en foutloos mogelijke game af te leveren. Dat is deze studio kennelijk vergeten: Tennis World Tour voelt als het maken van huiswerk en had in deze staat nooit uitgebracht mogen worden. De makers beloven voor volgend jaar een vernieuwde, betere versie, maar de vraag is of het kwaad niet al is geschied.