Wolfenstein Review

Onlangs konden jullie midddels een interview al een beetje wat proeven van de nieuwe Wolfenstein. Inmiddels hebben we de game ook gespeeld maar hebben we inmiddels niet genoeg van Tweede Wereldoorlog games?

Zoals ook al opgemerkt was in onze impressie, is Wolfenstein de vierde game uit de franchise. Wolfenstein wordt veelal gezien als de moeder van alle first person shooters en Wolfenstein blijft dan ook een fps. Je kruipt weer in de huid van Blazkowicz, een lid van de Office of Secret Actions (OSA). De Duitsers voeren gruwelijke experimenten uit en met hun occulte uitstapjes proberen ze de oorlog te winnen. Aan jou de taak deze groep tegen te houden.

Spectaculaire opening
Het begin van de game opent spectaculair. Zo zit je als indringer op een schip en zodra de Duitsers je doorhebben komen ze achter je aan. Je draagt een vreemde medaillon op zak en zodra je die uit je broekzak haalt roei je het groepje Duitsers in een keer uit. Er blijft niets anders over dan geraamten, waarna de laatste Duitser als een mietje er vandoor rent. Best komisch dit laatste, en het begint belooft veel goeds en daar gaat het om.

Naast schieten wat extra elementen
Deze medaillon is typerend voor de gehele game, want deze geeft je diverse opties. Wolfenstein mag dan een first person shooter zijn in de Tweede Wereldoorlog. Het wordt door deze medaillon wel in een modern jasje gestoken. Zo is één optie van de accessoire de 'Veil'. Zodra je dit activeert ontluiken zich allerlei geheimen, zo kun je door deuren die er anders niet zouden zijn. Maar ook zie je je vijanden opeens supergoed in het donker. Een andere optie is 'The Mirror' waarmee je tijd vertraagt. Gaat een deur met scherpe klauwen enrom snel dicht? Dan activeer je tijd en kun je toch bijna alsnog op je dooie gemakje er doorheen.

En later krijg je nog een paar opties. Het lijkt dus alsof er een klein puzzelelement nog bij komt maar dat is niet zo. In vrijwel alle gevallen wordt namelijk erbij gezegd wanneer je het beste welke mogelijkheid kunt activeren. Dat is jammer, want het was een grotere uitdaging geweest als je zelf wat meer mocht nadenken in de game. Wolfenstein neemt sowieso niet zo heel veel tijd in beslag namelijk, na zo'n zeven uurtjes ben je wel klaar met de singleplayer. Toch is er meer dan genoeg replaywaarde dankzij een multiplayer en de game maar liefst vier moeilijkheidsgraden kent. Wat te denken van spelen op 'über'?

De Black Market en wapens
Die medaillon is leuk maar uiteraard draait het in eerste instantie nog altijd om wapens. Wat Wolfenstein siert is de vele wapens die je tegelijk op zak kunt dragen, maar liefst acht. In het begin heb je enkel de beschikking over de Kar 98 en MP40 maar later zal hier al snel meer bijkomen. En belangrijk is om regelmatig een bezoekje te brengen aan de Black Market.

Hier kun je je wapens upgraden. Daarvoor is het belangrijk dat je goud in de game verzamelt, een typerend en leuk Wolfenstein element. Hoewel de game vrij lineair is, is het van belang eens verder te kijken dan je neus lang is. Want in diverse gebouwen of gangen zul je nog goud tegenkomen wat dus van essentieel belang is. Verder kun je je vijanden van achteren aanvallen middels een melee attack. Duidelijk mag zijn dat je dit het minst vaak zult gebruiken. En uiteraard kun je wat granaten bij je dragen.

Pluspunten van de game
Naast dit uitgebreide wapensysteem kent Wolfenstein nog meer pluspunten. Wat erg prettig is, is dat er veel save points in de game verwerkt zitten. Hoewel Wolfenstein best een verslavende titel is als je eenmaal begint te spelen, leent het zich ook perfect voor als je maar een kwartiertje de tijd hebt. En wat ook prettig is, is dat levels en vijanden niet zo eentonig zijn als je misschien zou verwachten.

Na drie levels kom je al de eerste andere vijanden tegen dan de Duiters; iets van hun nare experimenten zul je tegenkomen. En ook de levels zelf zijn anders. Soms bevind je je aan de oppervlakte, soms ergens in tunnels en soms op een boederij. En uiteraard zul je nog meer zien. En wat leuk is, is de diversiteit in de levels zelf. Zo kom je al vrij snel in een klein stukje on rails terecht. Het duurt weliswaar kort, maar dat dit element in de game is gestopt, siert het spel absoluut.

Wolfenstein kent ook gebreken
Maar helaas kent ook Wolfenstein zijn gebreken. Om direct met de deur in huis te vallen: Dit is absoluut niet dé shooter van het jaar. De sfeer in de game is leuk, maar niet meer dan dat. Het spettert allemaal niet van je scherm. Grafisch kan de game niet meekomen met haar concurrenten, wat niet wil zeggen dat Wolfenstein er slecht uitziet. Qua geluid moet je ook niet teveel verwachten, het voelt wat achterhaald aan met onrealistische uitspraken van Duitsers die creperen van de pijn.

Een beetje het 'been there, done that' gevoel zul je soms te pakken krijgen. Een realistische shooter is het ook niet echt, een schuilelement is niet aanwezig in de game en je gezondheid heelt automatisch weer aan. Dit zijn puntjes waar beter aan gewerkt had mogen worden. Net zoiets als dat het onrealistisch is dat je met de Y-knop een deur moeten open doen en je dan ook echt de afbeelding van een deurtje op je scherm ziet. Het is een beetje nep.

Toch een prima tussendoortje
Maar als je door deze gebreken weet heen te prikken en puur let op wat Wolfenstein wél te bieden heeft, is de game zo gek nog niet. De mix van het schieten met wapens en gebruik maken van de 'Veil', 'Mirror' en andere bovennatuurlijke dingen, maakt de game leuk en verslavend om te spelen. Met de vele save points kan het sowieso nooit tot frustraties leiden, daarbij werkt de besturing prima. Op grafisch en audio gebied laat de game het een beetje afweten en sommige andere aspecten zijn wat achterhaald. Desondanks is Wolfenstein een goede first person shooter om nu te spelen voordat de toppers eraan komen.