Wolfenstein Cyberpilot review - Misselijkmakende nazi's knallen!

Heb je genoten van nazi’s knallen in de recente rebootserie van Wolfenstein? Dan kun je nu in virtual reality Nazi-Duitsland onder vuur nemen. In onze Wolfenstein Cyberpilot review lees je of dat een groot succes is of dat juist een misselijkmakende ervaring is.

Na twee ontzettend succesvolle Wolfenstein-games is de serie eindelijk terug van weggeweest. Nu, twee jaar na de release van Wolfenstein II: The New Colossus brengt Bethesda niet één, maar twee spin offs uit de serie, namelijk co-op avontuur Wolfenstein: Youngblood en VR-titel Wolfenstein: Cyberpilot. In onze Wolfenstein Cyberpilot review lees je wat we van het uitstapje in de virtuele realiteit vinden.

Dat tripje naar VR wordt wel erg letterlijk genomen. Niet alleen ziet de VR-titel er beter uit dan de gemiddelde game die voor VR-brillen verschijnt, maar ook speel je in Wolfenstein Cyberpilot als een omgebouwde AI die voor de Franse rebellen tegen de Nazi’s vecht. De AI zit verwerkt in een robot die in een vier verdiepingen-tellende bunker moet vertoeven. Vanuit die bunker heb je de touwtjes in handen en neem je een aantal andere creaties van de Nazi’s over om flinke chaos te zaaien.

Dit is natuurlijk allemaal in een poging om Frankrijk stukje bij beetje weer te bevrijden. De game speelt zich namelijk, net als zuster-spinoff Youngblood af in Frankrijk. Om precies te zijn speelt de game zich een week voor de gebeurtenissen van Youngblood af, maar daar merk je in het verhaal maar weinig van.

Dat is namelijk flinterdun en wordt alleen bij elkaar gehouden door de wereld die Wolfenstein in eerdere games zo bijzonder goed heeft neergezet. Hierdoor vier je een klein feestje als je iets herkenbaars ziet uit de avonturen die je met BJ hebt beleefd, maar is het een koude kermis voor een ieder die nog nooit in de wereld van Wolfenstein is gestapt. Voor onbekenden wordt er geen enkele moeite gedaan om ze wat context over de wereld te geven. Ze weten dat de Nazi’s slecht zijn en dat jij voor de rebellen vecht en dus is het schieten geblazen.

Wat dat betreft dient het flinterdunne verhaal dan ook wel enigszins zijn doel, maar best is het niet. De begeleidende personages die je hoort vergeet je zodra je je VR-bril afzet en dat heeft vooral ook te maken met het feit dat je de andere personages niet eens te zien krijgt. Er wordt geen enkele moeite genomen om spelers houvast te bieden, waardoor je alleen maar meer het gevoel krijgt alsof de game niet goed is uitgedacht.

Het is alsof de makers zich verplicht voelden om toch maar iets uit te brengen voor VR in plaats van dat ze een tof idee hadden voor een VR-game en dat uit wilde werken. Dit uit zich ook vooral in de vier korte missies die je voorgeschoteld krijgt. In elke missie speel je als een andere machine uit de Wolfenstein-games en is het steeds weer je missie om wat Nazi’s af te maken en een doel te verrichten.

Dit zorgt wat gameplay betreft voor een paar toffe momenten, want het is simpelweg cool om als reusachtige robothond alles in vuur en vlam te zetten. Ook is het tof om een kogelregen op vijanden los te laten en het feit dat je dit doet met verschillende machines, zorgt voor wat afwisseling waardoor je je niet snel gaat vervelen. De motion controls werken namelijk prima en richten is erg accuraat, waardoor het schieten verreweg het beste aspect van de game is.

Het probleem met de afwisseling is dat je nooit lang genoeg met een machine aan het spelen bent voordat de missie alweer voorbij is. De game is gemakkelijk binnen twee uur uit te spelen, waardoor je slechts het tipje van de sluier hebt gezien voordat het allemaal alweer voorbij is. De potentie die game toont, krijgt niet het recht om te stralen omdat de game voor je gevoel eindigt na de tutorial.

Toch zitten er ook voordelen aan de korte spanne van de titel, want wanneer je aan het spelen bent wordt al snel duidelijk dat de game niet al te vriendelijk is voor het lichaam. Sterker nog, nieuwe spelers in de VR-wereld kunnen er best ziek van worden. Zelfs ervaren VR-gebruikers zullen na een goed half uur spelen te maken krijgen met motion sickness.

Dit heeft vooral te maken met de verdiepingen van de bunker. Zoals eerder aangegeven zijn er vier te vinden en je moet constant via een lift naar een andere etage. Laat dat nou net de doodzonde zijn voor vele VR-games. Zodra je iemand in een lift zet en je niet mee beweegt met de lift zoals je dat normaal gesproken wel doet in bijvoorbeeld een hotel, raak je al snel zeeziek en is overgeven niet uitgesloten. Al helemaal als je het tien keer moet ervaren.

Al met al kan er wel gesteld worden dat Wolfenstein Cyberpilot een aantal goede ideeën heeft, maar in de praktijk flink wat te wensen overlaat. Waar de variatie in de gameplay goed in elkaar steekt, stopt de game al voordat je daadwerkelijk begonnen bent. Hetzelfde geldt voor de motion controls. Die werken erg goed, maar elementen als een lift zorgen al snel voor motion sickness.

Ook over het verhaal en de personages hoef je niet naar huis te schrijven. Die zijn namelijk vrijwel niet aanwezig, want toch jammer is aangezien de game grafisch gezien goed oogt en je dan ook wel bereid bent om langer in de wereld rond te hangen. Helaas is de game niet meer dan een tutorial voor een grotere game die er simpelweg niet is.