White Day Review - School is en blijft vreselijk

In 2001 kwam White Day uit. Een game over een school waar niet alles in de haak is. In 2015 kwam ontwikkelaar Sonnori met een remake voor mobiele apparaten en die game is nu uit voor de PlayStation 4. In deze White Day review lees je waarom dit alles behalve een leuk dagje school wordt!

In de survival-horror game White Day kruip je in de huid van Hee-Min Lee, een student die net aankomt op een nieuwe school. Al snel wordt hij verliefd op een klasgenootje. Op een dag vindt hij haar dagboek en besluit hij het terug te brengen naar haar slaapzaal in de school als deze al gesloten is. ’s Avonds dus.

De school is, net als andere scholen, overdag een prima plek, maar in de avonduren wordt het een griezelig verlaten terrein. Hier komt je snel achter zodra je de schooldeur achter je sluit. Je komt dan al snel de dame in kwestie tegen en nog enkele andere klasgenootjes die net als jij rond dwalen door de school. Deze dames geven je direct al de waarschuwing dat dit geen normale school is waar je zomaar even na sluitingstijd rond kunt lopen.

Als de conciërge, die in de avonduren ook het terrein bewaakt, je snapt, heb je namelijk een probleem. Waar deze man overdag vriendelijk is, laat hij na zonsondergang zijn honkbalknuppel spreken. Iets wat je al heel snel zult zien in de game. Je moet deze man dus constant proberen te ontwijken.

De conciërge is niet je enige probleem in White Day. De school heeft, zoals je gaandeweg de game zult ontdekken, een behoorlijk rijke voorgeschiedenis. Leraren of studenten die er dood zijn gegaan wandelen nog over de gangen en het wemelt er van de demonische entiteiten. Het is alsof je The Ring, The Grudge samen met nog een aantal andere, van origine Aziatische, horrorfilms in één schoolgebouw propt.

De typische spanning uit dit soort films staat in White Day centraal en is constant aanwezig. Terwijl jij in het schoolgebouw rondloopt om de vele puzzels op te lossen die de game je biedt, klinken er allerlei enge geluiden. Denk aan een klapperend raam, slaande deuren en natuurlijk de nodige bovennatuurlijke giechels. Het zijn allemaal onderdelen van je lange tocht door de school en allemaal dingen die je een ongemakkelijk gevoel geven.

Deze komen samen met een serie standaard schrikmomenten voorbij, zoals een geest die in een kluisje gepropt zit en eruit komt wanneer je de deur opent. Je schrikt ervan, maar het getuigt van weinig originaliteit in tegenstelling tot de andere voorvallen in de game. Zo wordt een dame door een enorme demonische boom gegijzeld, loop je een dode lerares tegen het lijf en word je voorbij gerend door een dode baby inclusief navelstreng. Als je je al niet ongemakkelijk voelde, dan zorgen deze dingen wel voor dat doorslaggevende gruwelgevoel.

White Day is gewoon een ziekelijk enge game wat dat betreft. En daarmee slaat Sonnori de spijker op zijn kop. Hoe eenvoudig de game ook oogt (hij komt tenslotte oorspronkelijk uit 2001) en hoe plat het stemmenwerk soms ook is, dit element pakt je meteen. Je hartslag wordt bijna de hele tijd getest door alle enge elementen die de game je biedt.

Je loopt constant door enge donkere gangetjes en kamers in de gebouwen rond met alleen een aansteker als licht. Het echte licht mag niet aan en rennen kan wel maar is niet zo slim, omdat je anders meteen het haasje bent. De conciërge loopt namelijk constant met zijn zaklamp rond en als je net even te veel geluid maakt, een deur open laat of het licht aandoet, komt hij je een pak rammel geven.

Sterker nog, hij lijkt soms exact te weten waar je heen gaat en gaat daar dan constant patrouilleren. Het gevolg is spanning, maar ook een ongekende berg frustratie. Je moet de hele tijd van de ene kant van de school de andere kant op om dingen uit te zoeken en dat gaat dus op een slakkengangetje. En zelfs dan komt de conciërge soms ineens op je af rennen, alsof hij je stond op te wachten.

Je kunt niet vechten of je op een andere manier verdedigen en de conciërge afschudden is allerminst gemakkelijk. Hij is razendsnel en stopt zijn achtervolging niet zomaar. Je moet echt een deur in zijn gezicht dichtgooien om vervolgens bijvoorbeeld snel in een van de toiletten te gaan zitten. En het is nog maar de vraag of dit zomaar lukt.

Je hebt tenslotte te maken met een game uit 2001 en dat is niet alleen aan de texturen te zien. De besturing is houterig en werkt soms echt niet mee. Daarnaast vereist het activeren van sommige elementen uiterste precisie. Een millimeter ernaast en er gebeurt niets.

Over het algemeen is dit niet bijzonder vervelend, maar tijdens de puzzels of wanneer die verdomde conciërge achter je aan zit, gaat je bloed hier echt van koken. Maar die conciërge is niet het enige waarvan je bloed langzaam aan de kook raakt. De puzzels in de game kunnen er ook wat van. En dan met name de baasgevechten (wat ook gepuzzel is).

Waar bij de gewone puzzels alle informatie voor de hand ligt als je maar de gevonden documenten leest, is dat bij de baasgevechten vaak absoluut niet het geval. White Day is veel te onduidelijk in wat nou de bedoeling is bij een baasgevecht.

Enerzijds zijn de documenten soms niet helemaal lekker vertaald, waardoor je compleet in de verkeerde richting aan het zoeken bent naar de oplossing. Anderzijds komt er soms gewoon geen enkele uitleg van wat nou de bedoeling is en ren je als kip zonder kop door de school.

Het maakt de enge ervaring die White Day je biedt tot een erg vervelende op sommige momenten. Toegegeven, de game is ziekelijk eng en daarmee slaat de ontwikkelaar de spijker, zelfs na meer dan vijftien jaar, nog steeds op zijn kop. Grafisch is de game flink verouderd, maar dat is absoluut niet storend.

Alleen de besturing, de onduidelijkheden en die bloedirritante conciërge gooien veel te veel roet in het eten. Deze elementen zorgen ervoor dat je White Day al snel aan de kant zult leggen in plaats van de school te redden. En dat is jammer, want de game heeft ontzettend veel potentie om je een hartinfarct te bezorgen.