Toki Review - Een retro remake zonder save points

Muntjes in een arcadespeelhal gooien is iets waar veel mensen mee zijn opgegroeid. Heel wat zakgeld ging er doorheen; alles om nét weer een stukje verder te komen. Eén zo’n arcadegame in 1989 was Toki, die nu een remake heeft gekregen voor de Switch. In deze Toki review lees je alles over de aap en zijn moeilijke avonturen.

Spelers kruipen in de huid van een aap, wat al snel doet denken aan Donkey Kong. Toch is Toki in essentie een hele andere soort game. Wat je in handen hebt, is namelijk een 2D-actie-en platformgame waarbij je continu moet springen, schieten en platformen. Bovendien ben je niet als aap ter wereld gekomen, maar door een slechterik omgetoverd tot aap. Het verhaal is dan ook simpel: je liefje Miho bevrijden en de spreuk ongedaan maken.

Dat doe je in zes stages waarbij elk level er qua design geheel anders uitziet. Die indeling doet een beetje denken aan de Mario games van vroeger. Waar je het ene moment in mooi groen gebied loopt, neem je later een duik in water om nog weer een stuk later met bevroren tenen over het ijs te lopen. Qua variatie zit het gelukkig wel goed in de korte game.

Korte game? Jawel, de game kun je in één a twee uurtjes uitspelen. Mits je zo goed bent om alle vijanden –die te pas en te onpas opduiken- een enkeltje naar het hiernamaals te geven. En als je zo goed bent dat je elke eindbaas van een stage kan slopen. Dit lijkt makkelijker dan het is. Toki is een beetje de Dark Souls van de arcadegames waarbij je door een ‘hit’ al dood bent. Dus timing is de sleutel tot succes. Je kan zomaar door een spin beschoten worden, terwijl je van links aangevallen wordt door een zwijn. Continu hebben meerdere vijanden het op je voorzien, waarbij je snel en behendig moet reageren. Net op tijd springen en schieten, daar draait het om. Verder zijn er meerdere respawn points die de game onnodig lastig maken, zeker in het laatste level (waarbij goed leentje buur is gedaan bij Donkey Kong). De game is dan ook flink uitdagend, waarvan op sommige momenten dus onnodig.

Gelukkig heb je een easy stand, wat handig is voor nieuwkomers. Want niet alleen zijn veel vijanden het probleem, ook is de klok een vijand. Elke stage moet namelijk in 300 seconden (oftewel vijf minuten) uitgespeeld worden. Dus de tijd nemen om levels te ontdekken is er niet altijd bij. Als je op easy speelt heb je zeven credits en flink wat levens. Daardoor zou je verwachten dat het niet zo’n probleem is om Toki uit te spelen.

Toch is er een groot probleem en dat is dat je de game nooit, maar dan ook nooit kunt opslaan. Je moet de game in een keer uitspelen (of tussentijds je Switch op slaapstand zetten). Vanuit een ‘arcade’ point of view valt dit te begrijpen, maar het is onacceptabel dat nergens gemeld wordt dat er niet opgeslagen kan worden. Zodra je bijvoorbeeld drukt op ‘Afsluiten’ komt er nergens een melding in beeld ‘Weet je zeker dat je wilt afsluiten? Want alle progressie gaat dan verloren.’ Een middagje programmeren voor de remake was kennelijk te veel gevraagd.

En laten we eerlijk zijn: het is ook niet meer helemaal van deze tijd om een game niet te kunnen opslaan. Wat dat betreft had er beter gekeken kunnen worden naar de remakes van Metal Slug. Toffe shooters waar je vroeger eindeloos je geld aan kon spenderen en die nu onbeperkt continues aanbieden. Dat maakt het dragelijk én leuk om door te spelen. Wij moesten voor deze review de game opnieuw opstarten terwijl we de helft al gespeeld hadden. Pijnlijk om daar achter te komen. En het is ook niet fijn om opnieuw te moeten beginnen omdat je credits op zijn. Dan wil je al gauw extra geld in de Switch stoppen. Maar dat kan natuurlijk niet.

Los hiervan is de remake leuk om te spelen. De gameplay werkt soepel en de graphics ogen van deze tijd. Iedereen die de versie van vroeger op de SEGA Megadrive (toen de game overigens Toki Going Ape Spirit heette) er naast legt zal hele grote verschillen zien. Daarmee is dus puik werk afgeleverd. Er zijn zelfs verschillen merkbaar in de gameplay. Waar je vroeger bij stage 5 in een hoekje kon staan om de eindbaas te verslaan is dat nu niet mogelijk. Het lijkt er dus op dat de game wat is aangepast, wat het nóg frustrerender maakt dat de melding ontbreekt dat er nooit opgeslagen wordt of kán worden. Wel mooi is te zien hoe de muziek volledig opnieuw georkestreerd is door Raphaël Gesqua. Dat doet de game goed en het voelt daardoor aan als meerwaarde.

Toki is dan ook, mits je ervan op de hoogte bent dat je niet kunt opslaan, nog steeds leuk voor retroliefhebbers. Al mogen er vraagtekens gezet worden bij de prijskwaliteitverhouding. Een digitale code kost 35 euro en dat is veel te veel van het goede, voor iets wat je binnen no time uitgespeeld kunt hebben. Er is ook een fysieke versie verkrijgbaar die meer de moeite waard lijkt met een exclusieve comic en een arcademachine, maar die versie hebben wij helaas niet in handen gehad.

De vraag is dus of Toki een aanschaf waard is. In principe wel voor retro liefhebbers, maar niet voor die schandalige prijs van 35 euro. Ons advies; haal ‘m een keer in de sale. En houd er dan rekening mee dat je wel wat moet hebben van de games van vroeger.

Toki is zeker geen makkelijke game, maar wel super leuk en uitdagend! Wij hebben ons er uiteindelijk mee vermaakt, toen we even door de zure appel heen hebben gebeten. Maar dan beseffen mensen zich dat ze wel heel veel geld moeten neerleggen voor een korte game… Sorry Toki, je bent een leuk aapje. Maar je moderne makers hebben niet helemaal goed nagedacht.