Three Billboards Outside Ebbing, Missouri Review - Simpelweg briljant

Regisseur McDonagh is bekend geworden door zijn bizarre misdaadfilms die zijn doordrenkt van gitzwarte humor, In Bruges en Seven Psychopaths. Zijn derde film lijkt de kroon te spannen, met maar liefst zes Golden Globe-nominaties. Maar kan het de verwachtingen waarmaken? Lees het in onze Three Billboards Outside Ebbing, Missouri review.

Het is zeven maanden geleden dat de jonge Angela Hayes werd verkracht en vervolgens in brand werd gestoken. Een brute moord, maar een zaak met nog geen enkele arrestatie of zelfs een verdachte. Angela’s moeder Mildred (Frances McDormand) vindt het tijd om de politie wakker te schudden en huurt drie vervallen reclameborden vlak Ebbing die de plaatselijke politiechef Willoughby (Woody Harrelson) direct aanspreken.

Het is een actie die het kleine stadje verdeelt, want de bewoners hebben sympathie voor de verscheurde moeder, maar anderzijds is Willoughby ook een gerespecteerd en geliefde man. Met name politieagent Dixon (Sam Rockwell) schiet de borden in het verkeerde keelgat en met zijn korte lontje staat de boel al snel op scherp. En naast de reclameborden spelen er al langer sociale, en zeer relevante, kwesties binnen de hechte gemeenschap. Er is maar één klein vonkje nodig om Ebbing in vuur en vlam te zetten.

Met Three Billboards Outside Ebbing, Missouri zet McDonagh een film neer die in veel opzichten sterk verschilt van zijn eerdere films. Er zijn deze keer geen schietgrage gangsters, uit de hand gelopen misverstanden en doorgedraaide superhelden, maar de karakters zijn nog steeds even sterk en misschien wel sterker in vergelijking met zijn andere films. Omdat het geen surrealistische karakters zijn en veel meer menselijk zijn ze voor de kijker een stuk beter te begrijpen en kan je jezelf verplaatsen in elk personage.

Mildred heeft niks persoonlijk tegen Willoughby en anderzijds begrijpt Willoughby ook de frustratie die haar langzaam maar zeker opvreet. Maar de rest van het stadje heeft daar geen weet van en daarom worden er steeds meer mensen persoonlijk betrokken bij de situatie. Reclamemaker Red Welby (Caleb Landry Jones) wordt onder druk gezet door de politie om de borden te verwijderen, Mildreds zoon Robbie (Lucas Hedges) wordt gepest op school en Mildred’s vriendin Denise (Amanda Warren) krijgt het aan de stok met Dixon.

De film is dan ook een stuk serieuzer dan de zwarte komedies die we gewend zijn van McDonagh. Het is veel meer een drama dan een zwarte komedie, al neemt dat niet weg dat er nog genoeg grappen zitten in Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Doordat je ze als kijker tevens niet te allen tijde verwacht, komen ze misschien nog wel beter en harder binnen dan in McDonagh’s andere films.

Waarom de personages zo menselijk en echt overkomen, komt niet alleen door het sterke script, maar voor een groot gedeelte ook door het ijzersterke acteerwerk van de cast. Frances McDormand laat verschrikkelijk veel kanten van haar zien met de rol van Mildred, een vrouw die is getekend door het leven, maar nog steeds kneiterhard kan zijn. En hoewel het karakter van Sam Rockwell op het eerste gezicht vrij eendimensionaal lijkt als racistische, domme agent, komt er verrassend veel diepgang bij kijken die de acteur op geniale wijze overbrengt.

Woody Harrelson is de bekendste acteur van de cast en tevens een acteur die we wel vaker de rol hebben zien spelen van een agent op het platteland, maar ook hij weet te verrassen. De politiechef van een klein stadje wordt niet vaak afgebeeld als een slimme, oprechte man die duidelijk van zijn vrouw en kinderen houdt, maar McDonagh en Harrelson wijken af van de clichés en zetten een zeer overtuigend personage neer.

Three Billboards Outside Ebbing, Missouri lijkt een nagenoeg perfecte film te zijn en dat is het ook. Het is alleen een film die misschien niet voor iedereen is weggelegd, vanwege het ogenschijnlijke gebrek aan een doel of iets anders wat het plot voortdrijft. De reclameborden worden meteen aan het begin neergezet en vervolgens ben je als kijker naar de gevolgen daarvan aan het kijken, waardoor de film traag kan aanvoelen. Kan je je daar echter overheen zetten, dan ligt een briljante film voor je in het verschiet.

Het is een beetje een doodzonde om al in januari te beginnen met termen als ‘beste film van het jaar’, want we hebben geen idee wat 2018 ons nog gaat voorschotelen. Maar Three Billboards Outside Ebbing, Missouri trapt het jaar perfect af en kan zeker een gooi gaan doen naar die felbegeerde titel. Het script is zeer sterk en onvoorspelbaar, de personages zijn menselijk, begrijpelijk en worden ijzersterk neergezet door de cast en de humor is ook nog eens spot on. Als je één film wilt bezoeken in de bioscoop in 2018, laat het dan Three Billboards Outside Ebbing, Missouri zijn.