The Philosophers Review

Filosofie is een vreemd vak. Waar gerelateerde wetenschappen als psychologie en sociologie nog houvast hebben aan bepaalde regels en theorieën, houdt een filosoof zich voornamelijk bezig met nadenken. In The Philosophers (ook bekend als After The Dark) staat voornamelijk de vraag centraal: ‘hoeveel is een mensenleven waard?’.

Voor de filosofiestudenten aan de internationale school in Jakarta is het een speciale dag; het is namelijk de allerlaatste schooldag, voordat ze naar de universiteit gaan. Normaal betekent de laatste schooldag een lekker rustige dag voor de studenten, waar ze niks hoeven te doen, maar niet als het aan professor Zimit (James D’Arcy) ligt.

Zimit heeft namelijk als idee voor de laatste dag om met alle twintig studenten op excursie te gaan. Naja, geen echte fysieke excursie, maar een mentale excursie waarbij de studenten een vraagstuk moeten oplossen. Er is namelijk een nucleaire oorlog uitgebroken en de enige manier om te overleven, is om een jaar lang in een bunker te schuilen. Er is alleen één klein probleem: de bunker is gebouwd voor tien man en heeft slechts zuurstof genoeg voor dat zelfde aantal.

Het is de taak aan de studenten om te bepalen wie er in de bunker komt en welke elf personen – de professor doet ook mee – aan hun lot worden overgelaten. Om dat te bepalen krijgt iedereen een kaartje met daarop hun beroep, en aan de hand daarvan wordt hun ‘waarde’ bepaald.

Zo wordt het stelletje Petra (Sophie Lowe) en James (Rhys Wakefield), aangezien ze respectievelijk een ingenieur en biologische boer zijn, twee beroepen die belangrijk zijn als de wereld weer opgebouwd moet worden. De dichter heeft minder mazzel en wordt gelijk doodgeschoten door Zimit, want ‘wat heeft de wereld nou aan een dichter?’.

Uiteindelijk maakt de groep een keuze en ook Zimit behoort onder de tien gelukkigen. Zijn beroep is niet bekend, maar hij noemt zichzelf de wild card. Hij wordt echter niet vertrouwd door de groep en daarom besluiten ze de deur van de bunker vlak voor zijn neus dicht te gooien. Probleem opgelost en alleen maar meer zuurstof en eten voor de overige bunkerbewoners, nietwaar?

Niet helemaal, want vlak voordat Zimit aan de straling doodgaat, laat hij nog even blijken dat hij de enige is met een exit-code. Een jaar gaat voorbij en inderdaad, de negen studenten blijken opgesloten te zitten in de bunker, met nog maar een beetje voedsel en zuurstof over.

Al snel valt de elektricien Andy (George Blagden) dood neer door de spanning en de overige studenten maken goed gebruik van het vlees dat aan zijn lichaam zit. Het duurt echter niet lang meer voordat iedereen dood is, einde oefening.

De studenten werden met harde hand geleerd dat je soms een gokje moet wagen. Zimit onthulde zichzelf namelijk als bunkerbouwer bij het Ministerie van Defensie en had eigenhandig de exit-code ingevoerd. Maar niet getreurd, want de studenten krijgen een tweede kans, maar deze keer wel met een twist.

Iedereen krijgt namelijk een secundaire eigenschap erbij, eentje die vaak de keuze voor iemand flink kan beïnvloeden. Zo blijkt James niet alleen een biologische boer te zijn, maar ook eentje die homo is. En waar Georgina (Bonnie Wright) als dokter zijnde een eerste keuze was, is ze met mogelijk het ebola-virus op zat niet meer zo aantrekkelijk. En zo blijkt Chips (Daryl Sabara) onvruchtbaar te zijn en heeft Andy een ziekte waardoor hij langzaam in een standbeeld van botten verandert.

Vooral met de secundaire kanten aan een persoon lijkt professor Zimit de keuze wel heel erg een bepaalde kant op te willen duwen. Zo blijkt de ijscoman helemaal geen secundaire eigenschap te hebben en blijft hij nutteloos. Maar ook tijdens de opdrachten zelf profileert Zimit zich als een gefrustreerd en agressief persoon, iets wat je niet echt bij een docent filosofie zou verwachten.

Omdat de opdracht niet echt is, is het ook raar om de keuzes van de studenten te begrijpen. Zo wordt Petra boos op James in het echt, omdat hij mentaal met een mannelijke medestudent het bed indook. Waarom Petra boos werd is geheel onbegrijpelijk aangezien James zich enkel aan zijn kaartje hield. Zo zijn er meer acties in de film waardoor je niet echt een band met een bepaald personage kan opbouwen, op de wat meer rationele Chips en Andy na.

Een ander probleem van The Philosophers is dat de film zich heel pretentieus opstelt. Je krijgt bij het kijken van de film bijna het idee dat alleen bepaalde beroepen geaccepteerd worden, waaronder natuurlijk filosofie. Als dichter, wijnkenner of modeontwerper word je nog net niet in je gezicht gespuugd.

Het einde van de film draagt daar nog eens een steentje aan bij, waarbij vooral Zimit laat blijken hoe hij denkt over minderwaardigen en hoe filosofie eigenlijk het enige is in het leven. Daarmee wordt niet alleen de basis van filosofie omver geschopt, maar ook laat het aspect een vieze nasmaak achter bij de kijker.

Als je de vieze nasmaak uit je mond hebt weggespoeld, is The Philosophers een aardige film. Het is geen topfilm, maar wel kan die je zeker vermaken voor een avondje. Vooral de spanning blijft goed aanwezig in The Philosophers en dat zorgt er vooral voor dat je blijft doorkijken, ondanks de soms onlogische keuzes van de studenten zelf en de regisseur.