The Grudge Review - Een gefaalde reïncarnatie?

Iedereen die fan is van horror kent The Grudge denken wij wel. In 2004 werd er al een remake gemaakt van de Japanse horrorklassieker, maar nu is er opnieuw een reboot verschenen die ditmaal geproduceerd is door Sam Raimi en geregisseerd is door Nicolas Pesce. Lees snel onze The Grudge review om te ontdekken of deze variant de klassieker zal overtreffen!

The Grudge gaat over alleenstaande moeder detective Muldoon. Samen met detective Goodman vinden ze een rottend lijk in een auto die van 44 Reyburn Drive afkomstig lijkt te zijn, een locatie die Goodman maar al te goed kent. Muldoon gaat dus naar de locatie om te achterhalen wat er precies is gebeurd en wanneer ze daar aan komt, doet zich een serie gebeurtenissen voor die voor iedereen onplezierig is.

Hoewel The Grudge een horrorfestijn moet zijn, lijkt de film eigenlijk meer op een mysteriefilm, iets wat heel goed bij de stijl van de film past. De film speelt zich namelijk in drie tijdlijnen af en in elke tijdlijn kom je weer nieuwe dingen te weten waardoor je het verhaal en alle gebeurtenissen op Reyburn Drive beter gaat snappen. Deze nieuwe en ontzettend interessante draai voor de film zorgt ervoor dat deze incarnatie meer lijkt op de bekende horrorklassieker ‘The Ring' die ook top was.

De sfeer van deze grote mysterie past er ook goed bij. De muziek is mysterieus, maar tegelijkertijd onrustwekkend. Je zit tijdens het kraken van de zaak onrustig en ongemakkelijk in je stoel, waardoor je alleen maar meer uitkijkt naar de climax van het verhaal.

Je kijkt naar het einde uit vanwege de personages die geïntroduceerd worden. Tijdens het in elkaar zetten van de puzzelstukjes kom je verschillende personages tegen die stuk voor stuk een boeiend verhaal te vertellen hebben. Je voelt voor de personages en vooral voor Muldoon, Goodman en de Spencer familie. De personages zijn allemaal stuk voor stuk goed uitgewerkt doordat deze goed samen met het mysterie worden gemixt.

Naarmate het einde in zicht komt valt alles op zijn plek en kan de actie eindelijk beginnen. Ten minste, dat hoop je. Helaas zijn we al lang en breed bij het hoogtepunt van de film aangekomen.

De film is helaas totaal niet eng. Zodra het hele verhaal zich ontrafelt, zwakt de film enorm af. De mysterie is namelijk weg en het enige waar je als kijker op hoopt is een beetje actie, een laatste gevecht of tenminste een glimp van de iconische Grudge geest, maar helaas komt het iconische figuur bijna nooit in de film voor. Waarbij je in de originele film het monster rare bewegingen ziet maken en echt achter je aan ziet kruipen, komt dat in deze film helemaal niet voor en dat is een grote teleurstelling.

Wat je daarvoor in de plaats krijgt zijn een paar zombies die lijken alsof ze net uit Raccoon City zijn gekomen. Als kijker denk je maar aan één ding: ‘’Geef me nou alsjeblieft het iconische Kayako geest van de originele films!’’. Helaas blijft deze wens grotendeels uit.

The Grudge kiest er namelijk voor om je niet met het horroricoon de stuipen op het lijf te jagen, maar via de sfeer en een aantal voorspelbare jumpscares. Vooral laatstgenoemde stelt teleur gezien hedendaagse horror veel leunt op goedkope trucjes als jumpscares om het publiek aan het schrikken te krijgen. De climax van de film stelt dan ook enorm teleur. De film begon heel goed en veelbelovend, maar naarmate het einde nadert, heb je alles al gezien en is er weinig actie (en helaas ook geen Kayako geest).

Hoewel deze reboot van The Grudge goed het verhaal van het origineel vervolgt , er boeiende karakters zijn en er een goede stijl is uitgekozen, is het resultaat niet waar je op hoopt. De jumpscares, het feit dat de iconische geest bijna niet verschijnt en een zwak einde, zorgen ervoor dat dit toch een gefaalde reboot is. Helaas is de eerste grote film van het nieuwe decenium dan ook een teleurstelling, zowel voor fans van de horrorreeks als filmfans in het algemeen.