The Chant Review - Bol van de stress op een eiland

Met Halloween achter de rug kunnen we ons klaar maken voor de donkere dagen. De Survival-horrorgame The Chant trapt deze periode af door je in de huid te laten kruipen van Jess die snakt naar rust. Het spirituele resort op Glory Island lijkt perfect, maar een vredig weekend verandert al snel in een nachtmerrie. Als dat maar goed gaat...

Iedereen op deze aardbol heeft bagage bij zich. Soms komt daar net even de druppel bij die je doet snakken naar een hutje op de hei. Even rust en geen energiezuigende dingen om je heen. Welkom in het Prismic Science Spiritual Retreat op Glory Island, waar je je verdriet en negatieve energie een positieve draai geeft. Het kan zo van een flyer afkomen die mensen uitnodigt om een weekendje bij te laten komen op een mooi eiland vol spiritualiteit.

In de singleplayer horrorgame The Chant is dit een beetje de reclame die Kim maakt tegenover haar vriendin Jess. Zij kampt met de nodige onverwerkte trauma’s en besluit op basis van Kims uitnodiging een weekend af te reizen naar Glory Island. Aangekomen op het eiland is het tijd voor een wandeling (met een tutorial) door de natuur en een gesprek met Kim. Tijdens deze wandeling merk je dat de game grafisch prima oogt en dat het meer dan snor zit met het stemacteerwerk en de animaties in de game.

Eenmaal aangekomen in het kamp is het tijd om kennis te maken met de groep en vervolgens is het tijd voor de eerste groepssessie. Tijdens deze sessie (ofwel een chant) gebruikt iedereen zijn of haar unieke kristal om het derde oog en de bijbehorende chakra’s wagenwijd te openen. Hiermee wordt een portaal naar een psychedelische dimensie genaamd The Gloom geopend om zo negatieve energie zoals woede, schuldgevoelens en meer af te voeren. Het zal geen verrassing zijn dat dit compleet mis gaat als een van de groepsleden er in paniek vandoor gaat. Op dit moment gaat raakt het avontuur, dat ongeveer zeven uur duurt, in een stroomversnelling.

Jess haar eigen problemen blijken daarbij even niet meer de voornaamste, want het mislukte ritueel heeft ervoor gezorgd dat het zo paradijselijke Glory Island in één klap veranderd is in een ware hel. Het is nu een onheilspellende plek vol slecht verlichte paden, donkere gangen en verlaten gebouwen. De enige plek die veilig lijkt, is het kamp dat aangeduid wordt op het eiland als The Geodome. Telkens als je in de zes hoofdstukken van de game één van de paden bewandelt naar de andere stukken zoals de verlaten mijn, het bos en de vuurtoren bekruipt je direct een ongemakkelijk gevoel.

Omdat ontwikkelaar Brass Token de sfeer van het eiland niet op alle plekken even dreigend over doet komen heb je lang niet overal het gevoel in een horrorgame te zitten. De paden op het eiland voelen redelijk lineair aan. Je kunt niet even van het pad af lopen om het bos te verkennen, al kun je later in de game wel oude gebieden opnieuw bezoeken. Daarmee weet je ook direct dat dreigingen dus niet van alle kanten zullen komen en dat is jammer. Je hebt wel zijpaden die je kunt verkennen om zo wat andere plekken te ontdekken, maar zeker in het begin van de game zit veel nog ‘op slot’.

Wel blijf je continu geboeid. Dit komt deels door de wetenschap over het zieke verleden van het eiland die de proloog van de game je geeft. Het overgrote deel komt door de vreemde geluiden die je overal om je heen hoort als je rond loopt of een van de vele puzzels oplost en door de stukken waar gekleurde mistbanken je door de gevaarlijke de Gloom dimensie doen waden. The Chant zorgt in deze stukken voor kosmische horror waar H.P. Lovecraft trots op zou zijn! In de Gloom zitten namelijk talloze vreemde vijanden om voor op te passen.

Voor die vijanden heeft Brass Token inspiratie gehaald uit het plantenrijk en dit slim met dieren en mensen gekruist. De Gloom is namelijk niet alleen interdimensionaal, maar ook parasitair. Waar alles begint als een soort zaadje (aldus de vele documenten en collectibles die je in de game opduikt), worden het al snel grotere, snellere en vooral gevaarlijkere wezens als er maar een beetje negatieve energie bij komt. En laat het eiland nou al jaren vol zitten met mensen die er alleen maar negativiteit de Gloom in gepompt hebben.

Zo kom je enorme gloeiende padden tegen, neem je het regelmatig op tegen Gloom planten en kruist een humanoïde wezen, dat nog het meeste op de Demogorgon uit Stranger Things, lijkt je pad. Elk van deze vijanden ziet in jou een lekkere brok negatieve energie om op te peuzelen, maar is beperkt tot de Gloom. Als je dan denkt dat je buiten die gebieden veilig bent, heb je het mis. Daar tref je namelijk ook de nodige dreigingen aan van gestoorde sekteleden tot je persoonlijke trauma dat als een zwerm vliegen op je af komt. Deze laatste voelt enigszins aan als Nemesis uit de Resident Evil games en is constant op pad om jou te grazen te nemen.

De variatie van vijanden in The Chant is om van te smullen, maar de balans is soms wel een beetje zoek. De ene vijand versla je met twee vingers in je neus, terwijl een andere vijand jou één keer vastpakt en gelijk afslacht. Een element waar The Chant dan weer wel scoort is het tactische element. Elke vijand heeft zijn eigen zwakte waarmee je deze makkelijker verslaat.

Het is een stukje diepgang die het vechten interessanter maakt. Gelukkig ook maar, want het vechtsysteem in de game is niet heel uitgebreid. Om precies te zijn heb je een zachte en een harde aanval, kun je vijanden duwen, inkomende aanvallen ontwijken en een speciale Prism-vaardigheid inzetten. Hoewel dit niet heel weinig is, voelt het vechten toch wat log aan in The Chant. Daarnaast mis je een afweeroptie in de game die soms echt welkom is.

Je krijgt namelijk regelmatig een klap, terwijl je met meerdere vijanden in gevecht bent. Het is dan ook belangrijk om tijdens de gevechten (en in de Gloom) je verschillende meters in de gaten te houden. De levensenergie van Jess wordt bepaald door Mind, Body en Spirit: drie meters die je gesteldheid aantonen. Body geeft je gezondheid aan, wat afneemt als je klappen incasseert en weer aangevuld kan worden met gember. Mind is je mentale gezondheid die afneemt in het donker en wanneer je in de Gloom bent. Is je Mind-meter leeg, dan krijg je een paniekaanval en vlucht je automatisch weg van de plek waar je bent.

De Spirit-meter gebruik je als laatste, samen met je kristal, om bovennatuurlijke aanvallen uit te kunnen voeren. Zo kun je vijanden vertragen om te kunnen ontsnappen of een spirituele aanval doen om ze uit balans te brengen. Handige krachten die je zomaar uit je derde oog tovert, maar deze kracht slurpt wel flink wat energie.

Natuurlijk kun je je energiemeters wel weer bijvullen met dingen die je op het eiland vindt. Zoals het bij een goed spiritueel eiland hoort groeit er van alles wat je tijdens je avontuur kunt gebruiken. Zo kun je lavendel eten om je Mind aan te vullen (of mediteren, maar dit kost Spirit-energie), een paar paddenstoelen verteren om je Spirit wat op te krikken en regelt een hapje gember dat je weer vol levensenergie zit.

De begroeiing op Glory Island dient niet alleen als maaltijden tussendoor. Je kan er ook wapens mee maken om de wezens uit de Gloom en ander gespuis mee te verslaan. Rokende salie of vuurtakken blijken ideaal materiaal om vijanden flink af te rammelen. Daarnaast vind je zo nu en dan zout en olie, waarmee je de psychedelische negatievelingen kunt stunnen om wat ruimte te creëren.

Het probleem is alleen dat deze spullen niet in overvloed voorbij komen, iets dat natuurlijk prima bij survival-horror past. Je moet er dus zuinig mee omgaan en vooral niet vergeten dat wegrennen ook een optie is. Alleen dan bestaat wel de kans dat je later weer dezelfde vijanden tegen het lijf loopt als je wat plekken opnieuw bezoekt of een keer de weg kwijt raakt.

Vaak ben je dan wel al wat ‘sterker’. Gaandeweg de game vordert vind je hier en daar namelijk wat Prismatic Crystals die je in een kleine skill tree in kunt zetten. Je aanvallen worden hiermee niet krachtiger, maar je kunt wel je meters vergroten zodat je meer kunt hebben. Het is jammer dat de skill tree niet uitgebreider is gemaakt en je bijvoorbeeld nieuwe recepten of vaardigheden vrij kunt spelen. Het had de game zeker niet misstaan.

Ondanks dat niet alles in de game in balans is en sommige dingen wat uitgebreider gemogen hadden, maakt ontwikkelaar Brass Token met The Chant een prima debuut. De game doet iets origineels met herkenbare elementen uit andere games en media en mengt dat met een horrorgenre om van te smullen. The Chant houdt zorgt er op alle vlakken voor dat je met een bezwete rug en vol spanning het eiland verkent. Het is een weekendje weg om nooit te vergeten!