The Callisto Protocol Review - Old school sci-fi horror

Het debuut van Striking Distance Studios is onder ons. The Callisto Protocol is een samensmelting van oud en nieuw; de oude Dead Space formule anno 2022. Of dit survival-horror avontuur jou de stuipen op het lijf jaagt, kom je te weten in The Callisto Protocol review.

Lineaire actievolle singleplayer games die je geen moment rust gunnen. Het leek een genre met games dat na het tijdperk van de PlayStation 3 en Xbox 360 een stille dood leek gestorven, maar niks is minder waar. Met recente games als Evil West en de aankomende remake van Dead Space lijken deze digitale achtbaanritten terug van weggeweest. Een andere titel die in dat straatje valt is het inmiddels verschenen Callisto Protocol.

Deze actievolle survival-horror titel, ontwikkeld onder de hoede van Dead Space co-bedenker Glenn Schofield, brengt die ouderwets benauwde actie van pakweg 15 jaar geleden en overgiet het met een fris 2022 sausje. Het resultaat is een pakkend sci-fi avontuur met een heleboel hoogte-, maar helaas ook wat dieptepunten.

Maak kennis met Jacob Lee. De ogenschijnlijk onschuldige piloot vervoert aan het begin van de game een lading goederen van de maan Europa naar Callisto, een maan van Jupiter. Dat gaat alleen niet lang goed, als zijn schip wordt gekaapt en hij met lading en al neerstort. Hij overleeft de crash, maar zonder pardon wordt Jacob opgepakt en in de Black Iron gevangenis gegooid op Callisto.

Om de problemen nog groter te maken, lijkt er plots een grote uitbraak te zijn in de gevangenis op het moment dat Jacob wakker wordt in zijn cel. Het zijn de ingrediënten voor een spannend plot dat zonder meer leentjebuur speelt bij oudere games als Dead Space. Net als in die games kent de Callisto Protocol nauwelijks een HUD voor informatie. In plaats daarvan is alles af te lezen op de rug van Jacob en op zijn wapens.

Je gezondheid wordt weergegeven met een groene balk en je hoeveelheid munitie staat netjes aangegeven met een tellertje naast het vizier. Het moge duidelijk zijn dat het ontwikkelteam van Glenn Schofield duidelijk naar zijn eerdere repertoire heeft gekeken. Toch zijn er ook zeker een aantal veranderingen aan te wijzen. Voornamelijk in de combat speelt Callisto Protocol anders weg dan diens spirituele voorganger.

Combat is namelijk een stuk lomper in de game en ook meer gefocust op melee dan in Dead Space. Wapens zijn er, zeker naarmate je vordert in de game, ruimschoots aanwezig. Ook heb je de beschikking tot een gravity glove waarmee je vijanden van de grond af kan pakken en rond kan gooien, hetzij met een beperkte charge. Maar je primaire manier van verdediging blijft de baton die je vanaf het begin meedraagt. Het uitdelen van een klap met dat slagwapen heeft wat tijd nodig en je voelt de kracht achter elke klap loskomen.

Dat betekent ook dat je op moet passen met welke moves je maakt. De gemuteerde vijanden die je tijdens je expeditie door de Black Iron gevangenis ontmoet kunnen ook jou flink toetakelen en een verkeerde inschatting zorgt al snel voor het kwijtraken van een kwart van je levensbalk. Er is een mogelijkheid om aanvallen te ontwijken, al is die uitwerking soms op zijn zachtst gezegd onhandig. In plaats van een dodge-knop, moet je de linker joystick naar links of rechts uitwijken om tegenstanders te ontwijken.

In één-op-één gevechten werkt die formule heel sterk. De dynamische camera zwaait met je mee en het neerhalen van een vijand voelt daardoor heerlijk spectaculair. Maar zodra de game meer ‘biophage’ monsters op je af stuurt, valt dat vechtsysteem soms als een kaartenhuis in elkaar. Je kunt niet tegelijkertijd vrij rondlopen en slagen ontwijken, want de stick om te bewegen wordt al gebruikt voor het blocken.

De game adviseert je om in zulke gevallen groepen vijanden uiteen te drijven, maar dat is niet altijd mogelijk met de middelen die je bij je hebt. Het blijft immers survival-horror en bruikbare spullen zijn dus schaars. Het resultaat is dat je soms het loodje legt op een voor je gevoel oneerlijke manier.

Zeker in het begin, als je jouw karakter nog niet helemaal geupgrade hebt, loop je hier meermaals tegenaan. En dat is zo zonde want als de formule wel werkt, voelt de gameplay van The Callisto Protocol écht heel goed aan. Soms heb je net het gevoel dat je door een nieuwe Alien-film heen loopt, mede ook dankzij de soms doodenge geluiden die je om je heen hoort en de prachtige omgevingen die je de stuipen op het lijf jagen.

Op audiovisueel gebied weet Callisto Protocol in ieder geval wel voor de volle honderd procent te overtuigen. Zeker op de PlayStation 5 en Xbox Series X, waar je de game in de performance modus op 60 fps draait, ziet de game er prachtig uit. Dat gecombineerd met de 3D audio die in ieder geval op de console van Sony aanwezig is, is de spanning soms om te snijden. De game weet de spanning goed op te bouwen, omdat je nooit weet of je achter de volgende deur iets op staat te wachten.

Het is juist daarom zo jammer dat de game niet bijster lang is. Ondergetekende kreeg de credits van de game na iets meer dan zeven uur al te zien. Daarbij eindigt de game vrij abrupt en met een duidelijk open einde, net op een moment dat het avontuur ook plot-technisch wat vaart begint te maken. Met een aankondiging van een verhalende uitbreiding in de seizoenspas lijkt het bijna alsof we het slotstuk nog tegoed hebben van ontwikkelaar Striking Distance Studios.

En daarmee komen we terug bij de achtbaanrit die aan het begin van de review genoemd wordt. The Callisto Protocol is net zo’n rit, waar je sterk begint, maar gaandeweg de campagne kent de game een aantal duidelijk ups en downs. De gameplay kent een flinke dip op een derde, als jouw uitrusting de golf met vijanden eigenlijk niet aankan. Een aantal upgrades en nieuwe uitrusting verder keert het tij zich en begin je er lekker in te komen, om vervolgens vrij abrupt tegen het einde aan te lopen.

De game doet een aantal dingen dus heel goed. Audiovisueel is de game smullen en zit je constant op het puntje van je stoel. Ook het mysterie in het verhaal draagt daaraan bij. Daarbij voelt het door het camerawerk en de beperkte informatie op het scherm soms net alsof je á la Uncharted door een film heen loopt. Juist daardoor voelt het nog vervelender als je door de beperkingen plots vastloopt. Er zjn dus zeker wat schoonheidsfoutjes te bespeuren, maar onderaan de streep is The Callisto Protocol zonder meer een smakelijke action-horrortitel die fans van het genre zal bekoren.