Tales of Vesperia Definitive Edition Review - Simpel, maar hartverwarmend

Tales of Vesperia heeft als rpg een hoop gebreken: een oppervlakkig gevechtsysteem, een hoop ruis in de dialogen en een zeer onoriginele uitstraling. Toch is het - raar maar waar - een van de beste delen uit de serie, zoveel maakt deze heruitgave wel duidelijk. Waarom, lees je in deze Tales of Vesperia Definitive Edition review.

Tales of Vesperia is het ondergeschoven kindje van de serie. Weinig media-aandacht en een slechte verkoop, terwijl het zich kwalitatief gemakkelijk kan meten met de beste rpg's uit de vorige generatie. De beloofde PS3-versie met nieuwe content heeft Europa uiteindelijk nooit bereikt, waardoor er in Nederland maar relatief weinig mensen zijn die dit avontuur rondom schobbejak Yuri Lowell een kans hebben gegeven.

Met Tales of Vesperia: Definitive Edition kan men bijna tien jaar na dato alsnog in herkansing, nu op bijna alle moderne platformen. Goed nieuws voor de 'afhakers' destijds, maar ook voor bekenden valt er hier genoeg nieuws te ontdekken. De meest waardevolle toevoeging is de introductie van Patty, een gloednieuw personage dat op een perfecte wijze in het bestaande hoofdverhaal is verweven.

Dit vrolijke piratenmeisje drukt met haar grofgebekte humor, enthousiasme en pistool een zware stempel op je party. Geen moment heb je het gevoel alsof de makers haar er even later als een vijfde wiel aan een wagen maar hebben bijgegooid. Haar persoonlijke verhaal en missies verlengen de speelduur van Tales of Vesperia aanzienlijk, maar dat geldt ook voor de nieuwe kerkers, end-game activiteiten en scénes die in deze heruitgave zitten.

Alles bij elkaar opgeteld duurt Tales of Vesperia zo'n tien uur langer dan normaal, maar achter al die nieuwe content hangt wel één groot nadeel. De hoofdrolspeler, Yuri Lowell, wisselt vooral halverwege het avontuur continu van stemacteur. Voor de nieuwe scénes hebben de makers namelijk geen beroep gedaan op de originele acteur Troy Baker, tot zijn eigen grote verbazing, maar op een ander. Hierdoor wisselt Yuri af en toe opeens van stem, wat ongewoon en onnatuurlijk aanvoelt.

Aan de andere kant mogen we verdomd blij zijn dat Tales of Vesperia weer onder de aandacht komt. Zeker in deze huidige vorm, met nieuwe muziekjes, deuntjes en opgepoetste beelden. Indertijd maakte Tales of Vesperia al veel indruk dankzij die prachtige handgetekende stijl, kleurrijke personages en monsters en sprookjesachtige stadjes en natuurlandschappen. Nu, met deze nieuwe lik verf, ziet alles er net wat scherper uit en zijn de ruwe kantjes eraf geschrobt. Zo kan Tales of Vesperia voor een tien jaar oude game gewoon weer mee.

Die nieuwe lik verf is leuk en geeft Tales of Vesperia zeker nieuw elan, maar was eigenlijk niet eens nodig. Tales of Vesperia heeft de tand des tijds immers prima doorstaan. Grote troef is en blijft het verhaal, dat we - zoals het een Tales of-game betaamt - zonder enige voorkennis van de serie kunnen begrijpen. We treden in de voetsporen van Yuri Lowell, een soort jonge Robin Hood: geprezen door het (arme) volk, maar vervloekt door de regering.

Wanneer een dief een waardevol voorwerp heeft gestolen uit het arme gedeelte van de stad Zaphiras, besluit Yuri achter de dief aan te gaan. Onderweg gaat het helemaal mis en belandt Yuri in de gevangenis. Hij ontsnapt en komt al snel Estellise tegen, een verlegen prinses die probeert te ontsnappen omdat ze een belangrijk persoon moet vinden. Samen trekken ze erop uit, waarop er zich een episch en meeslepende queeste ontvouwt waarbij Yuri en Estellise de wereld moeten redden.

Het duurt niet lang voor de twee helden een bonte verzameling figuren om zich heen verzamelen, kerkers en bossen doorpluizen en enge monsters trotseren om verder in hun missie te geraken. Nee, als het gaat om het verhaalverloop wint Tales of Vesperia nog steeds niet de originaliteitsprijs. Maar dat maakt hier helemaal niets uit, want er zijn maar weinig rpg's waar je je zo verbonden voelt met de personages als hier. Ja, vaak gaan de gesprekken over koetjes en kalfjes, maar je merkt gaandeweg dat de (zeer grappige!) helden steeds dichter naar elkaar toe trekken. Ook na tien jaar blijft het schrijfwerk dan ook als een huis overeind staan.

Dat geldt in mindere mate voor het vechtsysteem, dat anno 2019 toch wel wat ouderdomskwalen begint te vertonen, zeker met de Ni no Kuni's en Dragon Quest's in het achterhoofd. De gevechten zijn real-time en daardoor boordevol actie, maar de bewegingen en aanvallen voelen statisch en houterig aan. Je hebt niet het gevoel, als bij Ni No Kuni, dat je volledig de controle over je personage hebt en dat de schade en chaos die je aansticht door jóu komt.

Het meest storende is nog wel dat het allemaal veel te makkelijk is. Tales of Vesperia kun je in zekere zin uitspelen door maar wat hersenloos op knoppen te rammen. Vooruit, er zijn een paar eindbazen die denkwerk en een strategische aanpak vergen, maar voor de rest kom je al een heel eind door maar wat schaapachtig op de aanvalsknoppen te rammen. Je kunt het gelukkig zelf nog een beetje spannend en onderhoudend maken door continu van poppetje te wisselen.

Ondanks de eenvoudige en oppervlakkige gevechten is Tales of Vesperia: Definitive Edition een verplichte aankoop voor iedere zelfrespecterende liefhebber van Japanse rpg's. Het vermakelijke verhaal, de hartverwarmende en grappige dialogen, de sympathieke personages, de mooie handgetekende stijl en natuurlijk de extra content maken de terugkeer naar de wereld van Terca Lumireis meer dan de moeite waard.