Tales of Symphonia: Dawn of the New World Review

Japanse RPG’s, je houdt ervan of je vindt het helemaal niets. Tales of Symphonia: Dawn of the New World is zo’n game. Wij gingen aan de slag met het spel en kwamen verrast en met spleetoogjes terug.

Als gigantische fan van de eerste Tales of Symphonia was ik dolgelukkig toen het vervolg, Tales of Symphonia: Dawn of the New World, op de deurmat plofte. Snel stopte ik het spel in mijn Wii en mijn avontuur kon beginnen...

Kleine noot van te voren
Gedurende deze recensie haal ik regelmatig het eerste deel uit de Tales of Symphonia reeks aan. Dit omdat het bijna vereist is om dit spel eerst gespeeld te hebben om het verhaal volledig te begrijpen en omdat er veel elementen verbeterd of juist verslechterd zijn.

Uit op wraak
Wie de klassieker Tales of Symphonia heeft gespeeld op de GameCube komt de naam Lloyd Irving wel bekend voor. Dit personage was de held uit dit avontuur en in het tweede deel keert Lloyd weer terug, maar ditmaal op een andere wijze. Want Lloyd vermoord de ouders van een jongen genaamd Emil. Jij, Emil, zint op wraak maar red tijdens je reis, richting je tante en oom, een meisje genaamd Marta.

Eenmaal bij je tante en oom aangekomen begint het hele avontuur. Je vraagt je constant af waarom Lloyd je ouders heeft vermoord. De mensen in het dorpje, waar het begint, willen niets met je te maken hebben, zij geloven namelijk in de goedheid van Lloyd en jouw verhaal dus niet.

Al snel wordt Emil geholpen door een man genaamd Richter. Hij vraagt of jij een meisje genaamd Marta hebt gezien, en die heb jij gezien. Jij helpt Richter met het vinden van Marta en het hele verhaal rondom Lloyd ontvouwt zich en samen met Marta ga jij op zoek naar zogeheten Centurions, zodat Lloyd deze niet kan pakken. Hiervoor trek je de wijde wereld in.

Zelfde gameplay
Tales of Symphonia: Dawn of the New World draait grotendeels om vechten. Naast het praten met mensen, het volgen van dialogen en oplossen van puzzeltjes, is dit dan ook je grootste bezigheid. Het vechten is lekker simpel gehouden, en de grootste verbetering is het ‘free-runnen’. Deze optie maakt het mogelijk om elke willekeurig richting op te lopen op een slagveld, iets dat in het vorige deel niet mogelijk was.

Ook kun je de monsters waartegen je vecht vangen en inzetten tijdens je gevechten. Helaas is het niet mogelijk om deze monsters te besturen tijdens de gevechten en lijkt het vangen van monsters op willekeurige wijze te gaan.

Toch is de gameplay niet het leukste aan het hele spel. Het mooiste is namelijk het verhaal volgen en zien hoe de verschillende personages veranderen, zoals bijvoorbeeld Emil. Hij is in het begin een nogal onzekere jongen en voor het minste of geringste biedt hij zijn excuses aan. Gedurende het verhaal wordt Emil steeds stoerder en wordt hij een echte held. Ook is het overduidelijk dat Marta een oogje op Emil heeft, en dit zorgt vaak voor leuke conversaties. De humor uit het eerste deel is dan ook weer goed aanwezig.

Waar is de wereldmap?
Wat wel een groot gemis is in Dawn of the New World, is het gemis van de wereldmap. In het eerste deel liep je op deze map van punt a naar punt b. Tussendoor slachtte je wat monsters af, vond je schatkisten en was het leuk om te levelen. Helaas is dit niet meer mogelijk en dien je met de Wiimote aan te wijzen waar je heen wilt lopen. Dit kunnen alleen maar steden, dorpjes en andere gebouwen zijn. Je mist dus een stuk vrijheid, en dat is best wel jammer.

Grafisch achterhaald
Helaas moeten we ook melden dat het spel grafisch zwaar gedateerd is. Het spel is dan al wel sinds 2008 al uit in Japan, maar ook voor die tijd zijn de graphics zwaar onder de maat. Er is namelijk voor dezelfde stijl gekozen als de eerste Tales of Symphonia, en die game is toch al gauw zes jaar oud. Wel past het stijltje mooi bij het Japanse RPG-gevoel, maar mooi is het zeker niet. Ook de special effects zijn niet erg spectaculair en lijken rechtstreeks uit het eerste deel te komen.

Geluid wel in orde
Wat wel nog steeds erg goed is, is het geluid. Er zit namelijk weer genoeg voice-overs in het spel verwerkt en die zijn allemaal van hoog niveau. Wel voelt Emil in het begin erg gespeeld aan, maar naarmate je vordert in het spel verdwijnt dit steeds meer. De muziek lijkt overigens ook rechtstreeks uit het eerste deel te komen. De melodietjes zijn wel lichtelijk opgepoetst en soms een beetje geremixed. Geen zware tegenvaller, maar wat vernieuwing was wel leuk geweest. Overigens maken de voice-overs het gemis van nieuwe melodietjes meer dan goed.

Genoeg te doen
Tales of Symphonia: Dawn of the New World heeft een hoge speelduur. Het spel heeft namelijk een behoorlijk lange verhaallijn en daarnaast ook nog een paar zijmissies. Alleen met het verhaal ben je al gauw tientallen uren zoet. Bovendien kun je het verhaal met drie vrienden of vriendinnen spelen. Hoe dit in het begin gaat is ons een vraag, je hebt namelijk de eerste paar uur maar twee personages en na vier á vijf uur pas drie. Als je het spel hebt uitgespeeld zou je nog alle monsters kunnen vangen, maar helaas is dit erg saai om te doen. Dit komt omdat je geen enkele invloed hebt over welk monster je wil vangen.

Conclusie
Dawn of the New World is een leuke RPG voor de Tales of Symphonia fans. De gevechten zijn hetzelfde gebleven en het verhaal is leuk, maar niet zo spectaculair als het eerste deel. Ook ligt het hele verhaal te ver van het eerste deel vandaan. Het lijkt er dan ook op dat dit tweede deel meer een spin-off is met wat elementen uit de voorloper. Grafisch is het spel niet sterk en had dit deel best een oppoetsbeurt kunnen gebruiken. De voice overs zijn wel weer goed gelukt, maar de muziek had wel wat vernieuwing kunnen gebruiken Uiteindelijk is het een leuke game worden, maar als je nooit het eerste deel hebt gespeeld, is het aan te raden daar toch mee te beginnen.