Spyro Reignited Trilogy Review - Brandstichter van je hart?

Het is niet raar dat kinderen in 1998 massaal zin hadden om met vuur te spelen. Iedereen wilde monsters en schapen afbranden en met goede reden; toen kwam Spyro the Dragon uit. Nu twintig jaar later zijn de eerste drie delen opnieuw gemaakt en in onze Spyro Reignited Trilogy review lees je of de game ons in vuur en vlam zet!

In de Spyro Reignited Trilogy kun je aan de slag met de originele Spyro-game, Spyro 2: Rypto's Rage en Spyro 3: Year of the Dragon. Drie games waarin je met een schattig, paars draakje kunt springen, vliegen en alles wat los en vast zit in de fik kunt steken. En dat allemaal in een opgepoetst mooi pakket dat je voor 39,99 euro kunt kopen voor de PlayStation 4 en Xbox One. Schuif die Skylanders maar aan de kant, want de echte Spyro is terug!

Twintig jaar geleden waren games veel simpeler dan dat we nu gewend zijn, maar dat is nou juist waarom de Spyro-trilogie slaagt. Het is geen ingewikkelde constructie vol plottwists, maar juist een paars draakje dat zijn volk probeert te bevrijden nadat alle andere draken tot steen zijn veranderd. Aan Spyro om ze te bevrijden uit hun stenen gevangenis en om de boosdoener op te sporen en een kopje kleiner te maken.

Dat doe je door middel van simpele en ietwat ouderwetse besturing, namelijk door te rennen, vliegen, vuur te spugen en met je oranje hoorns vijanden te rammen. Vermakelijk, simpel en soms vooral knap lastig. De besturing van vroeger voelt precies zo aan en dat is ouderwets.

Wanneer je bijvoorbeeld door de lucht moet vliegen om van het ene platform naar de andere te komen, is het sturen nogal lastig. Spyro is minder wendbaar dan gehoopt en dat kan soms tot een frustrerende dood lijden. Niet alleen door het vliegen, maar ook wanneer je een vijand uit moet schakelen kan dit een issue zijn. Het kan je maar zo gebeuren dat je niet lekker de bocht maakt, de vijand mist en hij je vervolgens tot moes slaat.

Wanneer je de besturing eenmaal onder de knie hebt, is het spelen wel één groot feest van herkenning voor oude veteranen en pure plezier voor de jeugd. Het verzamelen van edelstenen, bevrijden van draken en eieren terug stelen van dieven in de eerste game heeft er nog nooit zo goed uitgezien. Met prachtige 4K-beelden en soepele animaties is het nog nooit zo leuk geweest om van wereld naar wereld te reizen om daar alles te verzamelen.

Verzamelen is het goede woord om te gebruiken, want dat is voornamelijk waar het eerste deel om draait. Het is hier ook weer dat je merkt dat het daadwerkelijk een remake is van iets wat jaren geleden is uitgekomen. Het is simpel, snel en vooral verslavend. Wanneer je uiteindelijk toch na vijf of zes uur klaar bent met de hoofdlijn van het verhaal en genoeg verzameld hebt, is het tijd om door te gaan naar het tweede deel, Rypto’s Rage.

Dat niet alleen het eerste, maar ook de volgende delen meegenomen zijn, is iets om van uit je dak te gaan. Beide vervolgen lijken meer op hedendaagse games met een verhaal waarbij je het tegen een grote vijand moet opnemen, maar daarvoor wel allerlei werelden moet doorkruizen. Terwijl je dat doet, kom je allerlei vrolijke, kleurrijke personages tegen die je in tegenstelling tot de eenzijdige draken uit deel 1 wel bijblijven.

De personages hebben een persoonlijkheid die meer waard zijn dan een veredelde hint en zelfs vervelende personages als schurftbeer Moneybags die alleen maar naar je geld graaien zijn memorabel. Ze worden allemaal nog stukken beter in het derde deel, Year of the Dragon waarin je als sommigen zelfs mag spelen.

Hoewel het samen niet meer dan een leuk kinderverhaal vertelt, is het zeer aandoenlijk en past het perfect bij de visueel gezien stralende wereld. Dat komt namelijk door een kleurenpallet die alle kleuren van de regenboog en nog veel meer aanraakt en de glans die lava er zelfs aantrekkelijk uit doet zien.

Zelfs de laadschermen zien er wonderschoon uit en dat mag ook wel. Je zult ze veelvoudig tegenkomen en hoewel dat in het begin leuk is vanwege de minigame die je de mogelijkheid geeft om vuur te spuwen of om Spyro’s vleugels te laten wapperen, wordt het al snel vervelend. Ze duren stukken langer dan je zou verwachten en komen telkens weer in beeld wanneer je van het ene gebied naar het andere gaat of wanneer je sterft.

Niet dat je dat laatste veel zal gaan doen, want de game is vrij gemakkelijk om te spelen en binnen vijftien uur lukt het je dan ook wel om door alle drie de verhalen heen te spelen. Je kunt dan nog wat langer blijven hangen om alles te verzamelen en om de minigames hier en daar te doen. Iets wat ten zeerste aan te raden is.

Zo heeft Rypto’s Rage een leuke minigame waarin je kunt ijshockeyen tegen de bewoners van een ijsplaneet en is het in Year of the Dragon de hoogste tijd om kunstjes te laten zien op een skateboard. Zo zijn er nog veel meer leuke dingen te doen die je de mogelijkheid geven om op creatieve manier dingen te verzamelen, zoals het achtervolgen van dieven en ze omver beuken. De moeilijkste taak is alleen toch wel echt een vlieglevel van boven tot onder uitspelen.

Een groot aantal werelden heeft namelijk een bonuslevel waarbij je als Spyro door een kleine wereld heen moet vliegen om verschillende soorten objecten te verzamelen. Het is hier alleen waar het pijnlijk duidelijk wordt dat Spyro soms nog een game uit het verleden is. Vliegen gaat moeilijk doordat je soms niet goed ziet wat er voor je zit en kun je ook maar moeilijk inschatten hoever iets nog vliegen is.

Onderwater is het niet veel beter. Ondanks de creatieve vijanden die zowel bovengronds als ondergronds te vinden zijn, kun je ze soms maar moeilijk zien dankzij de camera die niet altijd lekker meewerkt. Het is soms dan ook even door de zure appel heen bijten, maar wel te verdragen.

Er is namelijk nooit een moment dat je echt boos kunt worden op Spyro, want de game straalt pure blijdschap uit en laat dat ook horen. Met prachtige tonen en oorstrelende klanken kun je alleen maar leuk mee-neuriën met wat er in de levels te horen is. En dat is waar het allemaal om draait in de Spyro Reignited Trilogy: pure blijdschap.

De drie originele Spyro games zijn een plezier om te spelen in deze goede remake waarbij je bijna een emmer onder je hoofd moet houden om niet te beginnen met kwijlen. De game straalt als een pareltje in 4K die de wonderschone graphics doen stralen en de sprookjesachtige personages tot leven doen komen. Zelfs de laadschermen zien er fantastisch uit, ondanks dat deze erg lang zijn.

Wanneer je dan vervolgens wel aan het spelen bent doe je dit met een grijns van oor tot oor op je gezicht. Zowel wanneer je lekker aan het springen en vlammen bent als in de leuke minigames is het een plezier om te spelen, ondanks dat de besturing niet altijd even soepel is. Hetzelfde geldt voor de camera, maar de kleine problemen die je daarvan ondervindt zijn te klein om die grijns van je gezicht te vagen.