Sniper Elite V2 Review

Gamers zijn klaar voor een terugkeer van de Tweede Wereldoorlog in spelvorm. Althans, dat stelt Steve Hart van Rebellion. Waarop de producent van de Britse studio deze uitspraak baseerde, zei hij er niet bij. Hoe dan ook: wat de beste man vertelt kan zeker kloppen. De laatste jaren is de game-industrie volgestampt met shooters die zich in de (verre) toekomst afspelen. Rebellion ruikt bloed en komt daarom met Sniper Elite V2, de opvolger van de third-person shooter die in 2005 voor PC, PS2 en Xbox uitkwam.

Het origineel staat er op GameRankings goed voor. Uit dertig recensies scoort de snipershooter een keurige 7,7. Een cijfer dat perspectief biedt, zeker met de visuele en technische mogelijkheden van de huidige generatie spelcomputers. Mits ze het concept perfectioneren en de basis verder uitbouwen, kan Sniper Elite in de toekomst nog eens uitgroeien tot een franchise met spierballen. Daarvoor moet dit vervolg zich wel gaan onderscheiden.

Dat doet het in zekere zin al met het idee om als een echte sluipschutter te spelen. Je kruipt in de huid van de Amerikaanse soldaat Karl Faireborne, een specialistische sniper die gerenommeerde functionarissen uit moet schakelen. Duitsland is bezig met een raketprogramma en daarom moet jij de plannen onderscheppen. Rebellion tracht met dit verhaal af te wijken van andere Tweede Wereldoorlog-shooters, maar helaas slaagt zij hier totaal niet in. Zo is het verhaal slap, kent het geen pakkend script en werkt het nergens naartoe. Bovenal is Faireborne werkelijk één van de dufste hoofdpersonages die we ooit in een videogame hebben gezien.

Geen binding met verhaal
Dat een verhaal slecht scoort is in veel shooters verwerpelijk, maar in Sniper Elite V2 bepaalt het alles. Immers draait het in deze shooter om spanning. Om angst. Om grote druk. Om in alle rust die laatste kogel door het hoofd van Hitlers rechterhand te zagen. Zodat je naderhand met voldoening verder kunt en je opgelucht kunt ademhalen dat je die functionaris met succes hebt omgelegd. Nou, in Sniper Elite V2 heb je dat dus niet. Okee, het sluipschutten zorgt voor pressie en stress en op den duur wordt geduld zeker beloond. Maar door de afstand die je met het verhaal hebt en door enkele technische imperfecties komt het nooit tot nagelbijten.

Dit grote gemis komt in eerste instantie door de erg gebrekkige intelligentie van je tegenstanders. Zodra je het gevecht met ze aangaat maken ze voortdurend domme keuzes. Ze rennen als een kip zonder kop het slagveld in, spotten je op de meest onmogelijke plekken en lopen in een andere situatie je juist compleet voorbij. Aan hun beslissingen is werkelijk geen touw vast te knopen. Dit is voor een snipergame funest daar je toch afhankelijk bent van de tactiek van je tegenstanders.

Matig design
Derhalve gaat ook de sfeer en de sensatie – wat toch wel belangrijk is in een Tweede Wereldoorlog-shooter – voor een groot deel verloren. Omdat je helemaal in je eentje werkt moet je het gevoel krijgen tegen een onverslaanbare overmacht te staan. Maar in feite strijd je tegen een stel randdebielen die zelfs op de Rambo-manier met je pistool en Thompson makkelijk te verslaan zijn. Het lijkt wel alsof Rebellion er alles aan doet om juist het snipergevoel niet de boventoon te laten voeren.

Neem nou het levelontwerp. De game speelt zich af in Berlijn, dat in Sniper Elite V2 een vrij statische uitstraling heeft en waar de omgevingen niet al te veel detail en structuur kennen. De zoektocht naar een goede sluiperplek is beperkt en dus baan je je al snel een weg dwars door de vijandelijke eenheden. Rebellion moedigt de speler niet aan op zoek te gaan naar dé perfecte spot, waardoor het hele idee achter Sniper Elite V2 als een kaartenhuis in elkaar valt.

Als een Rambo het spel uitspelen
En wat te denken van de levels die zich binnenshuis afspelen? Verbazingwekkend dat Rebellion dit soort levels – waarbij je sluipschuttersgeweer compleet futloos is – in een dergelijke game stopt. Werk dan op z’n minst de combat nog een beetje uit, want het schieten met je pistooltje is eveneens matig uitgewerkt. Daarnaast heeft Faireborne de vervelende gewoonte om niet normaal om een hoekje te kijken, waardoor je gauw je positie onbedoeld prijsgeeft. Dat maakt weinig uit als je het spel snel wilt uitspelen, want erg moeilijk is Sniper Elite V2 door de stupide tegenstanders niet.

Om die reden zijn bepaalde spelelementen, die an sich best leuk verzonnen zijn, vrijwel overbodig. Het verslepen van lichamen, het afzetten van omgevingen ter preventie, het gebruiken van een geweer met demper, het gooien van stenen; allemaal dingen die je niet nodig hebt om je doel te bereiken. Dit alles is behoorlijke kritiek, maar kun je hier als als vergevingsgezinde gamer doorheen kijken, dan kun je nog best voldoening halen uit Sniper Elite V2.

Gave en vernieuwende killcam
Zo is het sluipschutten dankzij ingenieuze elementen bijzonder goed uitgewerkt. Je dient als speler met allerlei zaken rekening te houden, zoals met je ademhaling, de afstand tot aan je doel en de windrichting. De kogel die je vervolgens afvuurt wordt via slow-motion en blurry visuals gevolgd, waarbij vooral de impact om van te smullen is. De vijand wordt alhier in zijn geraamte weergeven. Dat is gaaf, omdat je op deze manier kunt zien hoe je kogel bijvoorbeeld een oogbal doorboort, de hersenen invliegt en de schedel aan splinters doet vliegen. Dit is zo indrukwekkend ontworpen dat het gedurende de tien uur durende singleplayer continu leuk blijft.

Zoals het een shooter betaamt bevat Sniper Elite 2 nog tal van (coöperatieve) multiplayermodi. De leukste hiervan is de mogelijkheid om de singleplayer met twee spelers te doorlopen. Kanttekening hieraan is dat je niet te ver van elkaar mag wandelen, aangezien je dan een waarschuwing krijgt. Enfin, in ieder geval prettig dat Rebellion co-op hoog in het vaandel heeft staan. Dat komt ook naar voren in de modus Overwatch, waarin één iemand vanaf een hoog gelegen plek de ander moet beschermen terwijl hij missies moet volbrengen. Ten slotte is er ook nog het bekende deathmatch voor maximaal zestien spelers.

Geen goede terugkeer van de Tweede Wereldoorlog
Sniper Elite V2 is als sluipschutterspel matig uitgewerkt. Het verrassen van je vijand, het geruisloos sluipen in kapotte huizen, het zoeken naar een goede spot: het wordt allemaal niet gestimuleerd en dat doet de game uiteindelijk de nek om. De kunstmatige intelligentie van je vijanden is daarnaast eentje die in negatieve zin opvalt. Daarom moeten we tot de tegenvallende conclusie komen dat de toffe killcam en de leuke multiplayermodi slechts leuke extraatjes zijn die de game niet kunnen redden.