Ryse: Son of Rome Review

Ryse: Son of Rome was vorig jaar het paradepaardje van de Xbox One op grafisch gebied. Nu krijgt de game een opgepoetste PC versie en kun je helemaal los gaan met de beeldinstellingen voor een nóg mooiere ervaring. Maar is dat genoeg om de repetitieve gameplay verdraagbaar te maken?

Inhoudelijk is er met de PC-versie van Ryse: Son of Rome niets veranderd ten opzichte van de Xbox One versie. Ook hier stap je weer in de sandalen van de Romeinse generaal Marius Titus die de invallen van de Barbaren moet stoppen om het Romeinse Rijk te laten zegevieren. Marius is uit op wraak, nadat zijn familie door een groepje Barbaren wordt vermoord. Met de generaal onder je knoppen zwiep je er dus op los met zijn Romeinse Gladius om de Barbaren een flink kopje kleiner te maken.

Met Ryse: Son of Rome zit het op grafisch gebied absoluut snor. De game trakteert je constant op prachtige omgevingen, extreem gedetailleerde objecten en een hoop spektakel. Zeker op PC komen de graphics die de CryEngine weet te produceren het best tot hun recht. Heb je de rekenkracht om de game op een hoge resolutie met een hoge framerate te draaien, dan zul je regelmatig likkebaardend met grote ogen naar je beeldscherm zitten staren.

Het is echt zo'n game waarin je af en toe even stopt om van het uitzicht te genieten en alles goed in je op te nemen. Ook alle omgevingen, wapens, voorwerpen en uitrusting van de gamewereld zijn authentiek en extreem realistisch nagebootst. De volle glorie van het Romeinse Rijk wordt op je beeldscherm getoverd, waardoor de game je volledig doet wanen in zijn periode van de Klassieke Oudheid.

Als we het echter gaan hebben over de gameplay, en dat moet helaas wel, dan laat Ryse: Son of Rome een hoop steken vallen. Het is niet zo dat die slecht werkt, integendeel: de besturing van de game zit voor het grootste deel prima in elkaar en is ook met muis en toetsenbord goed speelbaar. De gameplay heeft echter erg weinig om het lijf en wordt heel snel zelfs tergend repetitief.

Tijdens het spelen van Ryse ben je voor het overgrote deel van de game namelijk constant aan het rammen op drie knoppen. Zwiepen met je zwaard, blokken met je schild en counteren. Dit wordt constant afgewisseld door quick-time events waarin je op brute wijze de genadeslag geeft aan je tegenstander.

Deze gevechten zien er weliswaar erg spectaculair uit en de genadeloze executies zijn een feest voor het sadistische oog, maar na een uurtje of twee heb je het eigenlijk alweer gezien. Maar na dat tijdsbestek is het nog lang niet over, want je zult dit de gehele game lang moeten blijven doen tot je er werkelijk gek van wordt, omdat de game nauwelijks afwisseling biedt tussen het monotone hakken door.

Het helpt ook niet dat je geen extra moves, wapens of bepaalde skills kunt toepassen om het vechten wat interessanter te maken. Iedere keer dat je dus weer korte metten moet maken met het zoveelste groepje Barbaren voelt het dus aan als een klusje en niet als vermakelijke gameplay. Zeker omdat de game, ook op een hogere moeilijkheid, niet eens zo uitdagend is.

Dit komt voornamelijk door de perks die je na iedere executie kunt activeren. Zo kun je je health met deze perks bijvullen, of Marius tijdelijk krachtiger maken. Als je bijvoorbeeld op sterven na dood bent, kun je simpelweg de health perk activeren om na het executeren van een tegenstander je leven heel makkelijk weer bij te vullen.

Met het uitmoorden van de hordes Barbaren die op je pad komen scoor je daarnaast punten waarmee je Marius krachtiger kunt maken. Maar dit komt er simpelweg op neer dat je skills uitbouwt die je meer health, focus en XP geven. Het is ongeïnspireerd, niet interessant en maakt de toch al saaie gameplay des te makkelijker.

Ryse: Son of Rome probeert hier en daar wat variatie in de game te brengen met gedeeltes waarin je troepen 'commandeert'. Het klinkt spannender dan het in wezen is. Op bepaalde punten in de game krijg je de keuze om bijvoorbeeld je manschappen een linie te laten vormen ter verdediging, of tegenstanders van een afstandje te belagen met pijlen.

Het gaat dus om simpele A of B-keuzes die in de praktijk weinig verschil maken, aangezien jij uiteindelijk toch wéér de aangewezen persoon bent om alle vijanden uit te moorden. Voor de zoveelste keer. Het voegt dus niet bijster veel toe en is zeker niet genoeg om de monotone gameplay op te breken.

Als Ryse op z'n minst nog een interessant verhaal zou vertellen, zou het de game wat verdraaglijker kunnen maken. Maar ook hiermee weet Crytek met Ryse niet echt op de proppen te komen. Je krijgt een behoorlijk cliché 'uit op wraak' tafereel voorgeschoteld dat weinig indruk weet te maken.

De filmische custscenes zijn daarentegen stuk voor stuk prachtig om te aanschouwen en worden vaak met een hoop spektakel in beeld gebracht. Met de stemacteurs is ook niets mis. Die leveren allemaal uiterst goede prestaties van Hollywoodwaardig niveau. Gekoppeld met de geweldige (gezichts)animaties en nagenoeg fotorealistische graphics komen ze ieder stuk voor stuk tot leven.

Jammer genoeg wordt er met al dit talent en de vooruitstrevende technologie van Crytek op het gebied van verhaal bar weinig gedaan. De personages worden niet uigediept en zijn stuk voor stuk inwisselbaar. Hetgeen zorgt ervoor dat je niet echt gemotiveerd wordt om de game helemaal door te ploegen, puur voor het verhaal.

Wat dus uiteindelijk overblijft is een knap staaltje technologie dat voelt als een techdemo om de grafische mogelijkheden van de nieuwste CryEngine tentoon te stellen. Heel vet om te zien, tergend saai om te spelen. Ryse: Son of Rome is dus te vergelijken met een lekker wijf die niet bijster intelligent is en ook niet veel meer te bieden heeft dan een goed uiterlijk. Misschien leuk voor een avondje, maar je zou er niet een langdurige relatie mee aan willen gaan.