My Memory of Us Review - Verborgen parel

Je hart breekt en je hart smelt. Dat is wat gebeurt zodra je de indie game My Memory of Us start en uitspeelt. Wát een game. Houd je van meeslepende verhalen? Dan ben je bij de My Memory of Us review aan het goede adres.

My Memory of Us is een 2D side scrolling puzzelgame waarin niet gepraat wordt en waarin kleur een zeldzame rol speelt. Vrijwel de gehele game is zwart-wit met veel rode tinten. Staat rood voor de kleur bloed, zoals in Madworld? Soms. Bovenal is het de kleur van de Joden.

Alle Valiant Hearts liefhebbers opgelet: My Memory of Us is een game die draait om een oorlog en waarbij het verhaal voorop staat. Anders dan Ubisoft's titel gaat het niet om de Eerste Wereldoorlog, maar om de Tweede Wereldoorlog. Kinderlijke onschuld is een groot goed, waardoor al snel de gedachte uitgaat naar The Boy in the Striped Pyjama’s.

Want My Memory of Us handelt over twee kindjes: een jongetje en een Joods meisje. Als twee onschuldige kinderen leren ze elkaar kennen en staat pret voorop. Ze zijn bijna tabula rasa in tweevoud. Maar niet voor lang. Al snel breekt de Tweede Wereldoorlog aan, wat overigens op een sciencefiction wijze gepresenteerd wordt: Duiters en nazi’s zijn robots. Door de ogen van een kind ziet een oorlog er immers anders uit dan vanuit volwassen tweekijkers.

In 18 hoofdstukken (de game is te koop voor 19.99 euro) ben je continu met de twee jonge kinderen op stap. Samen sta je sterk. Dat betekent dat je continu samen puzzels op moet lossen en verder progressie moet boeken in de levels die je doorloopt. Daarbij heeft elk personage zijn of haar eigen vaardigheden.

Het meisje kan snel rennen, wat betekent dat je, als je het jongetje aan de hand houdt, samen snel rent. Op zijn beurt kan het jongetje juist in stealth dingen uitvoeren. Dus wil je ongezien een sleutel jatten van een Duitser? Dan moet je kiezen voor het jongetje. Daarbij krijgen ze nog een paar vaardigheden erbij. Het zijn er niet heel veel, maar de game an sich is ontzettend gevarieerd.

Vaak speel je hand in hand, terwijl er ook puzzels zijn waarbij je los moet koppelen en afwisselt wie van de twee personages je bestuurt. Daarbij valt dan vaak één ding op: waar is de co-op? My Memory of Us is een volledige singleplayer game, wat zonde is, omdat de game zich uitermate goed leent voor co-op. Een gemiste kans. Wat niet wegneemt dat je in je eentje geen plezier zal hebben. Want neem van ons aan dat deze game ontzettend sfeervol is. Vanaf de eerste minuten wordt je bij de lurven gepakt om zo eigenlijk een paar uur niet meer los te laten. Wat een emoties en wat een momenten.

Hoewel er dus geen ruimte is voor gesproken woorden, zit de hele game volgepropt met andere personages die je tegenkomt en emoticons. Daardoor weet je continu wat je in de game moet doen, voor wie je wat moet zoeken of wat de bedoeling is. Wat dat betreft is de game erg origineel én duidelijk. Daarbij is wel één gesproken woord en dat is die van de verteller. My Memory of Us is namelijk een grote flashback en de verteller zorgt ervoor dat je als speler alles goed begrijpt wat er gaandeweg allemaal gebeurt.

Het tofste wat je tegenkomt zijn de puzzels, waar af en toe nog eens een hersenkrakertje tussenzit. Het ene moment moet je een uitweg vinden uit een pijp, terwijl je het volgende moment codes moet kraken om een deur te openen. My Memory of Us trekt een vat aan originele puzzels open en als speler verveel je je geen moment. Het is prachtig om te zien hoe je door die puzzels verder komt in het verhaal.

Het ophangen van posters voor een ondergrondse bezetters leidt bijvoorbeeld tot het vinden van een paar schaatsen, zodat de twee kids toch voor heel even kind kunnen zijn. Al ligt de grootste focus op de oorlog en wat dat met mensen, en vooral deze twee kinderen doet.

Als het Joodse meisje afgevoerd wordt, twijfelt de jongen geen moment. Hij wil met zijn nieuwe vriendinnetje mee, want hij begrijpt er niets van. Wat gebeurt er allemaal? Waar het jongetje tot dan toe steeds zwart-wit was, ga je er als speler dan alles aan doen om hem van een rood petje te voorzien. Alleen dán wordt hij beschouwd als Jood en zal hij mee kunnen met het meisje. Zonder verder te veel verklappen van het verhaal, neem van ons aan dat het een hartverscheurend verhaal is. Een met een lach en een traan.

Qua verhaal scoort deze game een 10. Het zijn alleen wat vervelende dingetjes die het cijfer naar beneden trekken. Zo liep het spel één keer bij ons vast en is de besturing heel af en toe wat stroef. Timing is in bepaalde levels essentieel en als je dan het elkaar niet snel bij de hand grijpt om te rennen, ben je het bokje. Juist op die momenten werkte de besturing niet altijd naadloos mee. Zonde, want de game nadert perfectie op de andere vlakken.

Dat neemt niet weg dat je op het einde bij de aftiteling alleen maar kunt denken: wát een game. Dit is hoe indiegames horen te zijn. My Memory of Us laat een geweldige indruk achter.

De kans is groot dat veel mensen er nu nog niet van gehoord hebben. Maar daar gaat zeker verandering in komen. Sterker nog: dat moet. Mond op mond reclame is soms het beste middel voor de niet triple A producenten. Dus download deze game en zeg het voort. Want verhaaltechnisch is dit een must om te beleven.