Mario Tennis Open Review

Iedereen droomt er weleens van om een superheld te zijn en dingen te kunnen die je eigenlijk niet kan. Bij Nintendo-figuren is dit de normaalste zaak van de wereld. Neem Mario als voorbeeld: een simpele loodgieter die zoveel meer kan dan klussen. Hij kan onder meer op een zeer onrealistische manier vechten, basketballen en voetballen. Bovendien draait hij er met dit zomerse weer zijn hand niet voor om eens een tennisracket op te pakken.

Er zijn veel Mario-games uitgekomen in de laatste jaren, waarvan Mario samen met zijn vrienden en vijanden ook regelmatig opduikt in sportgames. Eerder al kwam Mario Sports Mix op de Wii uit en ook heeft Mario al een paar jaar zijn eigen sportseries. Zo verschenen er eerder al diverse voetbal- en tennistitels waarin realiteit ver te zoeken is, maar het vooral gaat om een laag instapniveau en veel gekkigheid. Helaas was de laatste tennisgame New Play Control! Mario Power Tennis op de Wii niet bepaald een succes te noemen. Er is één voordeel: zo slecht als die game kan het al bijna niet worden met Mario Tennis Open.

Uitdagende maar korte toernooien
Mario Tennis Open heeft offline een paar modi. Zo kun je simpel een wedstrijd (enkel- of dubbelspel), een toernooi of minigames spelen. Zoals in zoveel sportgames geldt, ook bij realistische titels, is er vaak geen verhaal aanwezig, dus ook nu niet. Op zich is dat logisch, al blijft ondergetekende pleiten voor meer vernieuwing. EA deed dat vorig jaar heel goed door een verhaallijn te introduceren in Fight Night Champion. Mario Tennis Open bevat offline zeer weinig content, dus wat dat betreft mag er de volgende keer meer mee gedaan worden. Dit keer is het er dus niet en dus is het tijd om een blik te werpen op de toernooien.

Net zoals bij andere Mario games, bijvoorbeeld Mario Kart 7, bestaat een toernooi uit een aantal wedstrijden dat je moet voltooien. Het eerste toernooi bestaat uit vier wedstrijden die zowel in moeilijkheidsgraad oplopen als ook in aantal sets. Het begin zul je met twee vingers in je neus kunnen spelen, maar denk toch goed van te voren na met welk karakter jij de baan opstapt. Later zal dit nog van invloed zijn. Je kunt kiezen uit allerlei bekende Nintendo karakters: Donkey Kong, Waluigi, Wario, Bowser, Mario, Luigi, Peach, Yoshi, Daisy, Boo, Bowser Jr, Diddy Kong of je eigen Mii . Elk karakter handelt zoals hij of zij eruit zie. Dit houdt in dat Donkey Kong op de baan sterk is, maar sloom, terwijl Yoshi bijvoorbeeld snel is. Waarom is dit handig om te weten? Om het simpele feit dat je na het eerste toernooi een toernooi voor pro's vrijspeelt en dáár gaat het echte werk pas echt beginnen. Dit toernooi kun je enkel spelen met het karakter waarmee je het eerste toernooi gewonnen hebt. Als je in een finale tegenover Bowser staat, sla je jezelf soms voor het hoofd dat je het eerste toernooi met Boo hebt gewonnen. De sluwheid van het spookje is soms handig, maar soms ook niet.

Gyro-besturing meteen uitzetten
Het zijn slechts details. Uiteindelijk gaat het er uiteraard om dat het racket goed in de handen ligt, euh.. de 3DS. Nintendo's handheld maakt namelijk gebruik van de gyro-besturing. Dit camerastandpunt is ideaal voor beginners, omdat het gekozen karakter automatisch naar de bal toerent en jezelf enkel hoeft te kijken in de richting waar je de bal naartoe wil slaan. Doordat de 3DS letterlijk steeds bewogen wordt, is 3D-weergave echter niet meer mogelijk. Is dat een probleem? Nee. Want je mist niets. In Super Mario 3D Land werd er zeer goed gebruik gemaakt van het 3D-beeld, in Mario Tennis Open is dat totaal niet aan de orde. Nu is dat bij een sportgame als deze ook niet echt een noodzaak, dus rampzalig is het niet. Wel is het jammer dat de gyso-sensor niet zo veel vreugde oplevert als je aanvankelijk zou vermoeden. Je bent namelijk al snel het overzicht op de baan kwijt, dus de meesten zullen deze optie dan ook meteen uitzetten. Sterk nog, het is raadzaam dat meteen te doen.

Het besturen van de bal
Uiteraard maakt de 3DS van meer 3D-functies gebruik, namelijk de besturing tijdens het tennissen zelf. De gehele game kan gespeeld worden met het touchscreen waarbij er steeds een paar slagen gespeeld kunnen worden: een lob, topspin, dropshot, slice en gewoon een vlakke bal. Dit laat meteen zien dat Mario Tennis Open voor het plezier bedoeld is en door een makkelijk instapniveau zoveel mogelijk mensen wil bereiken. Dit blijkt ook uit het gegeven dat de bal bijna niet uit te slaan valt. Verder kunnen er geen combinaties gemaakt worden, dus wat dat betreft blijft het tennissen an sich zeer basaal. De moeilijkheid zit puur in het opvoeren van moeilijkere tegenstanders.

De bediening van het touchscreen werkt overigens perfect. Je stuurt een speler naar de bal toe (als je de gyro-sensor uit hebt staan) en drukt op één van de mogelijkheden. De kunst is overigens om op een gekleurd vak te komen op de tennisbaan. Want alle slagen zijn kleur gecodeerd. Zo staat rood bijvoorbeeld gelijk aan een topspinbal. Niet bij elke slag zal er een veld opkleuren op de baan, maar wel regelmatig. Als jij op het juiste moment in zo'n gekleurd vak gaat staan en vervolgens ook nog op de goede knop drukt, zal je personage een extra kachtige bal slaan waarmee je tegenstander het moeilijker heeft. In het eerste toernooi zal het niet nodig zijn om van deze optie gebruik te maken, in het tweede toernooi ga je het niet zonder redden.

Al moet wél gezegd worden dat het geen garantie is op succes. In die zin: een paars vlak (vlakke bal) werkt doorgaans perfect. Dus die is altijd aan te raden. Maar de praktijk wijst uit dat het lang niet altijd verstandig is om een lob of slice uit te voeren als de game dit voorstelt. Zelfs op het hoogste niveau zal de tegenstander de lob wel terugslaan en is het vaak verstandiger een topspinbal te plaatsen of een vlakke bal te slaan. Spelenderwijs ontwikkel je zo'n inzicht, al zal het vast niet de bedoeling geweest zijn van het spel. Dus wat dat betreft komt niet alles uit de verf zoals het op voorhand bedacht is. Wat overigens wel weer leuk is aan de gekleurde vlakken is dat je offline weet dat de AI er gebruik van gaat maken. Zodra je online gaat spelen, merk je echter al gauw dat mensen je op het verkeerde been zetten en hun eigen tactiek gebruiken. Daardoor alleen al voegt het online gedeelte veel plezier toe aan deze game.

Wil je overigens niet via het touchscreen spelen, dan kun je ook gewoon de knoppen gebruiken. Al zal dit meer tijd in beslag nemen om in de vingers te krijgen. Je moet dan aanleren welke knoppen staan voor welke vlakken en je moet iets meer moeite doen. Waar je op het touchscreen enkel op een knop drukt om een dropshot uit te voeren, moet je dat via de knoppen doen door eerst B in te drukken en dan A. Doe je het andersom, dan voer je meteen een andere slag uit, namelijk een lob. Wat dat betreft is er niet helemaal goed nagedacht over het spelen met de knoppen zelf. Al geldt zoals altijd dat oefening kunst baart en met een paar uur heb je het systeem wel in de vingers. Over het algemeen is de besturing dus prima en in ieder geval stukken beter uitgewerkt dan destijds op de Wii.

Wel is het jammer dat er niet wat meer diepgang zit in de service. Nu is het een druk op een knop en slaan. Terwijl het gewenst was geweest als er meer mogelijk was geweest met betrekking tot het timen van de kracht. Nu zie je enkel heel snel het aantal kilometers per uur voorbij komen en verder moet je maar een gok wagen wanneer de bal dan geslagen kan worden. Die snelheidsmeter voegt dan ook te weinig toe, terwijl het juist leuk zou zijn als je wat meer je best kon doen op het maken van aces.

Geniale minigame!
Behalve kritiek is er ook ruimte voor lovende woorden. In veel games worden minigames gestopt die de meeste gamers niet eens zullen spelen omdat ze te saai zijn. Hier hoef je bij Mario Tennis Open totaal niet bang voor te zijn. Het spel bevat zeer leuke en originele minigames waarmee Super Mario Tennis de kroon spant. Wat een genialiteit! In deze minigame speel je een balletje tegen een muur. Echter is dit niet zomaar een muur, maar zie je op de muur een complete projectie van Super Mario Bros. uit 1985. Jij hoeft niets te doen behalve te zorgen dat je het einde van het level haalt, iets dat automatisch op je scherm voorbij trekt. Je hebt drie ballen en die moet je continu tegen die muur aanslaan. Ondertussen kun je vijanden raken, muntjes raken, ouderwets buizen in enzovoorts. Het geniale aan dit alles is dat de beelden en het geluid identiek zijn aan vroeger. Het is dan ook pure nostalgie.

Degelijke tennisgame
Alleen al met deze minigame, als ook de andere drie, scoort Mario Tennis Open punten. Sowieso is het een heerlijke tennisgame om te spelen met een goede besturing en leuke wedstrijden. Er is goed nagedacht over het verhogen van de moeilijkheidsgraad waardoor de uitdaging erin blijft. Wel is het jammer dat er offline weinig te doen is, maar gelukkig wordt de replaywaarde vergroot doordat er online gespeeld kan worden, als ook lokaal met iemand. Mario Tennis Open is een degelijke titel, al mag de genialiteit van de minigames de volgende keer zich ook meer richten op de overige offline modi. Gooi er bijvoorbeeld een verhaal in, geef wat trainingen en zorg ervoor dat er wat meer kan gebeuren met de service en andere ballen. Nu kun je een aardig potje slaan met Mario Tennis Open, maar het mag nog niet meedoen met andere grote jongens op de 3DS. Er is nog genoeg ruimte voor verbetering. Alleen al met wat meer content had het spel meer punten gescoord.