It Takes Two Review - Een nieuwe co-op hit?

Co-op games zijn dood. Dat is in vele AAA-games de laatste tien jaar steeds meer de gedachte geworden. Josef Fares’ Hazelight Studios bewees in 2017 met A Way Out al deels het ongelijk en wil met het nieuwe geesteskind It Takes Two nog maar eens laten zien dat er een plek is voor co-op only games. Of hij daarin slaagt, lees je in onze It Takes Two review.

It Takes Two is de nieuwe 3D-platformer van Hazelight Studios, de ontwikkelaar met Josef “Fuck the Oscars” Fares aan het hoofd. In plaats van een realistische co-op titel waarin je uit de bajes moet ontsnappen, wordt dit keer de creatieve geest aangewakkerd met een romantische komedie over May en Cody. Het knotsgekke avontuur leunt veel meer op fantasie en fictie dan realisme en of dat een goede keuze is moet nog maar blijken.

Het getrouwde stel gaat scheiden en wanneer ze het nieuws aan dochter Rose brengen, veranderen ze op magische wijze in poppen. In de nieuwe gedaantes moet het tweetal samenwerken om in Honey, I Shrunk the Kids-formaat hun eigen huis te doorkruisen om de vloek te verbreken. Makkelijk gaat dit alleen niet, want een tot leven gekomen liefdesboek van Dr. Hakim doet er alles aan om de relatie van het echtpaar te herstellen.

Met een simpele setup word je al snel in de wondere co-op wereld van It Takes Two geslingerd. Voorwerpen komen, net als in Pixarfilms, tot leven, maar zijn in tegenstelling tot Buzz en Woody niet altijd even vriendelijk. Zo willen stofzuigers en gereedschapskisten het paar vermoorden wegens nalatigheid en dat is slechts het begin van de problemen.

Hazelight brengt telkens weer op bijzonder toffe wijze gebieden tot leven met steeds weer een andere twist. Dit wordt overigens in rap tempo gedaan, waardoor levels geen moment vervelen. Met kinderlijke fantasie worden werelden tot leven gebracht en worden clichés in een toffe nieuwe vorm gegoten.

Een waterlevel, de ruimte in of de jungle verkennen; It Takes Two heeft het allemaal en nog veel meer. Het laat Fares’ liefde zien voor klassiekers uit den ouden doosch, terwijl hij met een fris perspectief laat zingen als een nachtegaal. Niet alleen zijn de levels namelijk divers in atmosfeer en locatie, maar ook in gameplay!

It Takes Two deelt ieder level namelijk op in meerder subsecties, waarbij een moordend tempo van verschillende genres wordt afgewisseld. De rode draad is een 3D platformer waarin je lekker kunt springen, dashen en slingeren om constant als duo puzzels op te lossen. Toch is dit slechts het begin.

Gedurende ons elf uur-durende avontuur genoten we van onderlinge races, toffe twists op het third-person shooter-genre en werden we weggeblazen toen de game ineens besloot een dungeon crawler te worden. Het zijn dit soort uitstapjes naar andere genres die It Takes Two een liefdesletter richting games maakt. Steeds wordt een hommage gemaakt naar een ander genre, waarna Fares’ en zijn studio er een toffe co-op twist aan geven.

Stiekem hadden we de schakels tussen de verschillende genres wel wat langer onder de knoppen willen hebben. Nu laat de game je proeven van tientallen cuisines, terwijl het hoofdgerecht de 3D platformer is. Het werkt fantastisch en blaast spelers telkens weer van hun stoel in het moment, maar doet je hongeren naar meer wanneer de sectie voorbij is.

De secties worden constant opgedeeld door middel van filmische cutscenes die de romantische komedie vertellen. Hier laat Fares duidelijk zien dat hij zijn dagen als filmregisseur niet vergeten is. Easter eggs naar bekende, klassieke films worden afgewisseld met mooie shots die ook de serieuzere kant van het verhaal belichten.

Dochter Rose heeft immers enorm veel verdriet om het feit dat haar ouders gaat scheiden. Als fantasierijk kind dat zelf poppen in elkaar knutselt, snapt ze niet wat er aan de hand is en het is breekt je hart om te zien hoe hard het scheidingsnieuws als een bom inslaat. De verhaallijn weet dan ook vaak genoeg kippenvel te veroorzaken.

Vooral wanneer de game de absurditeiten naar de achtergrond schuift voor de tedere en intieme dialogen tussen twee ouders die uitvogelen waarom hun relatie kapot loopt. Dit maakt het verhaal dan ook hartverwarmend en zorgt ervoor dat je meeleeft met May en Cody. Duidelijk is dat de kern van de relatie gebroken is en dat de liefde verdwenen is.

Die tedere stukken worden vervolgens enorm goed afgewisseld met humor. Dit vooral dankzij The Book of Love, beter bekend als Dr. Hakim. Het personage spreekt alsof hij de meester van de liefde is, maar weet dit telkens weer slecht over te brengen. Met een halfdronken Spaans/Italiaans accent doet hij er alles aan om de relatie van het echtpaar te fixen.

De manier waarop hij dit doet, maakt hem alleen eerder een schurk dan held. Tenminste, in de ogen van Cody en May dan. Het hele tafereel maakt de game des te grappiger als we eerlijk zijn.

Wat dat betreft schiet de game als een stuiterend kind met een dubbele espresso achter de kiezen alle kanten op. Het kan in It Takes Two eigenlijk niet bizar genoeg. Van een oorlog tussen wespen en eekhoorns tot een koninkrijk vol goedgelovige knuffels; je ligt telkens weer dubbel.

Tussen de tranen van emotie (en lachen) door is er nog een ander gevoel dat It Takes Two je constant brengt. De game weet zelfs na een uur of acht spelen nog steeds te verbazen. Hazelight Studios verstopt in ieder level namelijk tal van minigames die de speelduur flink oprekken.

Het werkt als slimme manier van level design, iets waar Fares uitgesproken over is. Hij haat collectables en ziet minigames als een veel betere manier om spelers uit te dagen om iedere hoek van een level te ontdekken. In het verlengde hiervan doet hij iets soortgelijks met de trofeeën/achievements die in It Takes Two te verdienen valt.

Deze zitten namelijk ook gekoppeld aan het ontdekken van geheimen. Toch zijn het die minigames die daadwerkelijk de game naar een hoger niveau tillen. Deze werken vrijwel iedere keer als heerlijke onderbreking van het verhaal, terwijl het jou en je co-op vriend tegenover elkaar zet in plaats van dat je samenwerkt.

Uiteindelijk verdient It Takes Two enorm veel applaus. Waar voorgangers Brothers: A Tale of Two Sons en A Way Out goed waren, is het de derde game van Hazelight die de kroon spant. It Takes Two is verbazingwekkend goed door een grappig en lieflijk verhaal naar een hoger niveau te tillen met constant afwisselende en vooral ook leuke gameplay.

De levels staan als een huis op zichzelf en vervelen dankzij de afwisseling geen moment. Hetzelfde geldt voor de gameplay zelf die je steeds weer doet afvragen wat er nog meer te wachten staat. De stukken waarin de game afwijkt van haar 3D-platformer basis hadden zelfs wel wat langer gemogen. Het moge duidelijk zijn: vind je co-op-maatje en speel It Takes Two!