Insanely Twisted Shadow Planet Review

Met een titel als Insanely Twisted Shadow Planet weet je meteen dat je met iets bijzonders te maken hebt. Immers, iets is niet zomaar ‘insanely twisted’. Maar is dat eigenlijk wel positief?

Insanely Twisted Shadow Planet (ITSP) begint zoals je van een game met een dergelijke titel zou verwachten: met een alien. Een klein, schattig ruimtewezentje dat meteen zijn kleine, vliegende schoteltje inkruipt. Met behulp van dat schoteltje moet de buitenaardse held zijn thuiswereld beschermen, door een aantal gebieden te ontdekken en gevaarlijke monsters te verslaan. Dat klinkt waarschijnlijk als een bekend verhaal en de gameplay zal eveneens een belletje doen rinkelen. Gedurende je avontuur krijg je namelijk steeds meer wapens en andere middelen ter beschikking om je verder de diepte in te worstelen.

Inspiratie van de klassieken
Dergelijke aanpakken zagen we veel eerder al in de ouderwetse Metroid- en Castlevania-games en ITSP haalt daar duidelijk inspiratie vandaan. Net als in Metroid krijg je een grote map voorgeschoteld, die je vervolgens zult moeten verkennen en krijg je, zoals gezegd, steeds nieuwe wapens en andere handigheden. Zo word je al snel uitgerust met een zwak pistooltje en een grijparm, waarmee je blokken en andere obstakels uit de weg kunt halen. Gaandeweg zul je steeds meer mogelijkheden krijgen, hoewel een aantal ‘gouwe ouwe’ instrumenten zich herhaaldelijk nuttig zullen maken.

Niet geheel verbazend moet je met die apparatuur de nodige puzzels oplossen. Er ligt immers een aardig scala aan obstakels tussen jou en je einddoel en het verwijderen daarvan vormt een plezierige bezigheid. Zeker doordat je steeds nieuwe mogelijkheden vrijspeelt, blijven de uitdagingen vers en loont het zelfs om af en toe te backtracken om zo eerder niet bereikbare gangen te verkennen. Ook hierbij mag dikwijls naar de klassieken gewezen worden, aangezien ervaren gamers zullen inzien dat de breinbrekers, al dan niet in aangepaste vorm, in talloze andere spellen zijn verschenen. Natuurlijk is dat geen probleem, want nog altijd zijn de puzzels meer dan vermakelijk.

Epische strijd of anticlimax?
Hetzelfde kan helaas niet gezegd worden over het merendeel van de eindbazen en gewone gevechten. Die zijn namelijk dikwijls aan de makkelijke kant, waardoor een epische strijd al gauw uitdraait op een dertig seconden durende anticlimax. Dat neemt geenszins weg dat veel eindbazen creatieve creaties zijn en het bedoelde aanvalsplan ingenieus. Maar doordat er soms weinig tot geen weerstand wordt geboden is er nauwelijks van een noemenswaardige overwinning te spreken. Een gevecht dat zonder enige inspanning wordt gewonnen, geeft immers weinig reden tot euforie. Dit geldt gelukkig niet voor elke vijand, hoewel de tegenvallers in dit geval de meerderheid vormen.

Deze makkelijke eindbazen, gecombineerd met de vermakelijke doch weinig breinbrekende puzzels, zorgen er voor dat ITSP op geen enkel moment echt overweldigt. Het voelt aan als een mix van oude elementen, terwijl het zelf weinig innovatie weet te bieden. Dat maakt het absoluut geen slechte game, maar tegelijkertijd ook geen titel die op het gebied van gameplay in superlatieven beschreven dient te worden. Het speelt simpelweg als een goed spel, een geslaagde herhaling van oude gameplay-technieken zonder die noemenswaardig te vernieuwen. En daar is niets mis mee.

Geslaagde isolatie
Insanely Twisted Shadow Planet excelleert echter wel in de stijlkeuze. De donkere tonen, aangevuld met betekenisvolle accenten van kleur, dompelen de speler onder in een heerlijke sfeer die continu een zweem van verlatenheid teweegbrengt, terwijl het zichzelf toch ieder level verfrist. Elk gebied verschilt significant van elkaar, hoewel het onwelkome gevoel nimmer wegebt. De geluiden helpen mee het gevoel van isolatie te versterken en het minimale gebruik van muziek geeft de sfeer alle ruimte. Sommige spelers zullen de game daardoor wellicht wat doods vinden, maar het is juist die eenzaamheid die weet te overtuigen.

Mocht je echt niet tegen die geslaagde eenzaamheid kunnen, dan is er gelukkig nog een multiplayer-modus, getiteld ‘Lantern Run’. In dit vermakelijke extraatje is het de bedoeling om met één tot vier spelers een aantal lantaarns zo ver mogelijk mee te slepen, zonder die kapot te laten gaan. Dat klinkt gemakkelijk, ware het niet dat een angstaanjagend en beeldvullend monster roet in het eten gooit. Al vluchtend zal er een aantal obstakels verwijderd moeten worden, wat teamwork noodzakelijk maakt. Enkel door het goed verdelen van de taken en wapens is het mogelijk een mooi afstand te halen. Hoewel de modus niet meer is dan een extraatje biedt het wel weer een paar uurtjes vermaak, zeker wanneer het met een stel gedreven vrienden gespeeld wordt.

Geen topper. En daar is niets mis mee
Insanely Twisted Shadow Planet is een meer dan prima game, maar helaas niet zo grandioos als de titel doet vermoeden. Het meest bijzondere aan het spel is ongetwijfeld de stijl, die op geslaagde wijze een gevoel van isolatie teweegbrengt en tegelijkertijd een feest voor het oog is. Daarnaast zijn de puzzels erg vermakelijk, hoewel de gevechten aan de makkelijke kant zijn. Helaas weet Insanely Twisted Shadow Planet op geen enkel moment echt te overweldigen en daardoor stijgt het nimmer boven het predicaat ‘goed’ uit. En daar is niets mis mee.