Hercules Review

Iedereen die met Disney-films is opgegroeid kent natuurlijk wel het verhaal van Hercules. Hoe hij geboren werd als de zoon van de oppergod Zeus en een sterfelijke vrouw. Hoe hij Twaalf Werken moest verrichten om zich te bewijzen als echte god. En natuurlijk deed hij dat allemaal in z’n eentje.

Net zoals de gelijknamige Disney-film opent Hercules met een verhaal over de machtige Hercules en zijn wonderlijke daden. Maar al snel wordt duidelijk dat de verhalen een tikkeltje zijn overdreven. Tuurlijk, Hercules (Dwayne Johnson) kan met gemak vijf vijanden in één klap doden, maar als er veertig piraten op hem af komen rennen, moet hij toch de hulp inschakelen van zijn trouwe vrienden.

Onder zijn vriendengroep verstaat Hercules zijn neefje Iolaus (Reece Ritchie), die waardeloos is met een zwaard, maar dodelijk met zijn tong. Aan de andere kant van het spectrum staan de profeet Amphiaraus (Ian McShane), de Spartaan Autolycus (Rufus Sewell) en de stomme Tydeus (Aksel Hennie). Om aan het vrouwen-quotum te voldoen staat de Amazone Atalanta (Ingrid Bolso Berdal) haar mannetje.

Hercules en zijn entourage staan bijna op het punt om hun leven als huurling te stoppen en van een welverdiend pensioen te genieten, maar niet voordat ze nog een laatste grote slag slaan. Hun gebeden worden verhoord, want op hetzelfde moment komt de Thraciaanse prinses Ergenia hen om hulp vragen. Haar koninkrijk wordt verscheurd door een burgeroorlog en ze wil dat Hercules en zijn mannen het leger van Thracië leiden; een leger dat voor het grootste gedeelte uit boeren bestaat.

Dat ondervinden Hercules en de zijnen al snel als ze het leger en de koning van Thracië, Lord Cotys (John Hurt), ontmoeten. Veel tijd om het leger te trainen is er echter niet, want Cotys wil dat Hercules gelijk achter de rebellenleider Rhesus (Tobias Santelmann) aangaat. Volgens de verkenners van Cotys vernietigt het leger van Rhesus namelijk elk dorp dat het tegenkomt en hebben centauren – wezens die half-mens en half-paard zijn – bij hem aangesloten.

Zoals je waarschijnlijk niks zal verbazen loopt de film al snel uit op een hoop actie. En daar is in dit geval helemaal niks mis mee, want de actie wordt heerlijk weergeven. Zo loopt Amphiaraus rond met een speer die wat leuke extra functies heeft en Autolycus is dodelijk met messen. Opvallend genoeg zijn de actiescènes met Hercules eigenlijk het minst indrukwekkend, aangezien hij iedereen gewoon neerslaat met een knuppel.

Gelukkig blinkt Hercules wel uit in humor en zijn er dan ook genoeg humoristische momenten vertegenwoordigd in de film. Vooral Amphiaraus heeft de lachers op zijn hand. Daarmee voldoet Hercules aan de typische actiefilm zoals we die kennen uit de jaren 80 en 90; lekkere actie, voldoende humor en een verhaal dat eigenlijk als opvulling dient. Want hoewel de film het wel probeert met een plottwist, is het verhaal vrij standaard gehouden.

En zoveel is daar eigenlijk niet mee mis. Als we namelijk kijken naar die andere Hercules-film die dit jaar is uitgekomen – The Legend of Hercules – dan overtreft deze film die op alle fronten. Omdat regisseur Brett Ratner zich puur heeft gericht op het maken van een vermakelijke film en niet op het navertellen of veranderen van de legende van Hercules – zoals The Legend of Hercules gek genoeg wel deed. Dus als je zin hebt in een lekkere, bijna ouderwetse actiefilm, dan voldoet Hercules aan alle eisen.