Furi Review - hack and slash meets bullet hell!

Wat krijg je als je tactische hack and slash actie combineert met een ware bullet hell? Dan krijg je Furi, een game die flink uitdagend is en een tikkeltje apart is. Deze Furi review vertelt je of je het gevecht met deze game aan moet gaan of beter ver van de titel weg kunt blijven.

Want de game van is een gevecht van het begin tot het eind. In de positieve zin. Jij ben een onbekende witharige krijger die geketend zit in een futuristische gevangenis. Waarom je daar zit is onbekend, maar dat de cipier je niet mag wordt al heel snel duidelijk.

Je wordt gekleineerd en gemarteld, totdat een man met een konijnenmasker je ineens bevrijdt als de cipier even weg is. En dan is het jouw beurt om de cipier terug te pakken. Maar de cipier is slechts de eerste die je met de grond gelijk moet maken. Dit gevecht is misschien wel het eerste partijtje knokken van de game, maar is absoluut geen gemakkelijke.

Je moet in dit gevecht al erg goed opletten wat er op je scherm gebeurt, want anders ben je zo dood. Je krijgt het tweeledig te verduren in Furi. Dat iemand je fysiek te lijf gaat zorgt voor hack and slash actie en daarbij kom je in een bullet hell terecht zoals bijvoorbeeld Sine Mora ex je die ook voorschotelt.

Furi voelt je direct onvergeeflijk aan de tand met een pittig baasgevecht. En dat is slechts de eerste van de tien. Met ieder baasgevecht wordt de game een stuk moeilijker.

Elke baas vereist een andere tactiek. De een is erg snel en laat nauwelijks een opening voor een aanval, terwijl de andere de arena simpelweg vol gooit met kogels. Als je even niet op let ga je eraan en mag je dat baasgevecht weer opnieuw beginnen.

De uitdaging is al redelijk hoog op de standaard moeilijkheidsgraad, waarin je ongeveer vijf uur doet om de game te doorlopen. Dat is al een redelijke tijd voor een indiegame van ca. 20 euro. Maar zodra je het niveau een tikje opschroeft duurt de game minstens twee keer zo lang. De gevechten zijn een stuk langer en daar bovenop zijn ze allemaal ook gelijk een stuk gemener.

Bij een game die dusdanig uitdagend is, is het belangrijk dat de gameplay ook goed is. En dat hij. Je kunt je vijanden te lijf gaan met je zwaard of ze van afstand bestoken met je pistool. Met beide wapens kun je een snelle zwakke aanval uitvoeren of de aanvalsknop vast houden voor een krachtige, maar langzamere aanval.

Verder kun je ontwijken en pareren en deze twee skills heb je ontzettend vaak nodig. Alles reageert feilloos wanneer jij dat wil, op een uitzondering na. Alleen het feit dat je in sommige omgevingen tegengewerkt wordt door de camera kan nog wel eens frustreren. Op dat element had ontwikkelaar The Game Bakers net even wat beter aandacht mogen leggen.

Een ander nadeel van Furi is het gedeelte buiten de gevechten om. De game bestaat voor 80 procent uit baasgevechten, maar tijdens de overige 20 procent is het lopen wat de klok slaat. En dat stuk is bijzonder saai. De stukken tussen de levels door zijn lineair, het tempo is tergend laag en het verhaal dat het gemaskerde mannetje je vertelt is alles behalve interessant.

Er is echt niks te doen behalve van A naar B lopen in het laagste tempo dat je kunt bedenken. In het begin kun je tijdens deze stukken nog genieten van de variatie in de werelden. De ene keer loop je in een veld over aan elkaar gekoppelde eilanden en de andere keer loop je een mechanische koepel in, waarin werkelijk alles beweegt.

De cel shaded stijl van Furi kan het beste vergeleken worden met die uit de Afro Samurai games. Het oogt strak en af en toe wat dromerig, maar uiteindelijk is het genieten er snel vanaf doordat er niks te doen is. Als het tempo hier wat hoger was geweest of er was wat te doen geweest in de tussenstukken, was het anders geweest, maar nu is het niets meer dan een gemiste kans.

Furi doet veel dingen goed, maar is echt een titel met twee gezichten. Aan de ene kant zijn er de uitdagende gevechten die variatie bieden en je tot het uiterste kunnen drijven. Hier komt de gameplay goed tot zijn recht en is het een titel om van te smullen.

Aan de andere kant vervelen de stukken tussen de gevechten behoorlijk. En dat doet enorm af aan de kwaliteit van de game. Een zwaard snijdt normaal gesproken aan twee kanten, maar helaas is er in dit geval een kant bot.