Fist of the North Star Lost Paradise Review - De beuk erin

Emoties. Het overbrengen van haatgevoelens én liefde kan SEGA als geen ander. De maker van de Yakuza-reeks is met een zijmissie op de proppen gekomen; Fist of the North Star Lost Paradise. Maak kennis met Kenshiro, een vechter wiens hart bonkt voor zijn liefje Yuria. Dus wat gebeurt er als zij plotseling wordt meegenomen? In deze Fist of the North Star Lost Paradise review lees je alles over wraak, bloedstollende gevechten en nog meer spannende dingen!

Fist of the North Star is geen onbekende naam, hoewel de casual gamer er niet van gehoord zal hebben. Ach, was dat eerder ook niet zo met Yakuza? En zie daar: opeens is het westerse hart sneller gaan kloppen voor de reeks met Kiryu’s avonturen. Niet meer dan terecht overigens.

Het zou zomaar kunnen dat Fist of the North Star ook wat bekender gaat geworden. Immers zit Ryu Ga Gotoku Studio achter dit project, dezelfde maker als Yakuza. Verder zijn er al eerder Fist of the North Star games verschenen, want Fist of the North Star is een bekende manga-reeks. Welkom in ieder geval bij de PlayStation 4 release van Fist of the North Star Lost Paradise: een game die actie en beat em up graag mixt met role-playing game-elementen.

Wat meteen opvalt is de stijl van de game: cel-shaded. Iets wat precies past bij de manga. Verder heb je te maken met een postapocalyptische game en setting, wat een groot verschil is met de Yakuza-serie. Het speelgebied valt het beste op te delen in twee gebieden: Eden en de woestijn.

Eden dient als normale uitvalsbasis waar mensen zijn, winkeltjes zijn en diverse andere shops. Een tikkeltje vergelijkbaar met de Yakuza-reeks. Houd alleen wel in gedachten dat het gebied klein is, al zijn er genoeg zijmissies om te ontdekken. Daarnaast is er de woestijn, één waarbij je het gevoel krijgt opeens zelf de hoofdrol te vertolken in Mad Max. Toegegeven: hoofdrolspeler Kenshiro is net zo stoer als Tom Hardy.

In het begin van de game heb je als speler nog niets te maken met dit gebied. Maar op een gegeven moment zul je in een toegewezen Buggy rond moeten scheuren in de verlaten woestenij, omdat dit onderdeel is van het omvangrijke hoofdverhaal (reken zo’n 25+ uren). Ook dit is een groot verschil met de Yakuza-serie. Daarin laat je je vervoeren via een taxi om te fast travelen, terwijl je in Fist of the North Star complete stukken zal moeten racen.

Als speler moet je daar van houden. Bepaalde trophies zijn onderdeel van de meerwaarde van de game, zoals races. Maar als onderdeel van het hoofdverhaal zul je geregeld met die bak de uitgestorven natuur in moeten. Daarbij geldt dat je zeker twee keer eerst op zoek moet naar materialen om de Buggy te finetunen.

Een plek met diverse rotsachtige gebieden kan alleen maar verkend worden als de bumper stevig genoeg is om er doorheen te rammen. Het zijn deze twee stukken die ontzettend de vaart uit het hoofdverhaal halen en lang niet leuk zijn voor iedereen. Een kwestie van: like it or not.

Hetzelfde kan gezegd worden over het vechtsysteem. Kenners bespeuren de ‘touch’ van de Yakuza-maker, maar eigenlijk is dit te kort door de bocht. Fist of the North Star heeft een geheel eigen beat em up systeem. Hoofdrolspeler Kenshiro is namelijk een succesvolle uitvoerder van het zogeheten Hokuto Shinken, een bijzondere martial art vorm.

Met één druk op de knop laat hij hoofden van vijanden ontploffen. De vechtscènes zijn vergelijkbaar met Yakuza, waarin je continu – terwijl je het hoofdverhaal volgt- door groepjes vijanden belaagd wordt en deze steeds aan gort moet rammen. Het vechtsysteem is alleen een stuk trager. Veel scènes worden afgerond met een ‘final move’, wat er indrukwekkend uitziet, maar steeds weer de vaart uit het spel haalt.

Na tien uur spelen, en dan zit je nog niet eens op de helft, kan het aardig vervelend worden als je weet dat je wéér tientallen gevechten in moet waarbij snelheid niet echt je grootste vriend is. Kortom: met Fist of the North Star is het af en toe eigenlijk juist beter de Yakuza-principes over boord te gooien en over een portie geduld te beschikken.

Want zodra je dat doet, ontdek je eigenlijk een heerlijke game. Zo is het verhaal om van te genieten én de grootste reden waarom je continu door wilt spelen. Wat begint als een simpel liefdesverhaal eindigt in een grootschalig verhaal, waarbij de belangen van de hele wereld op het spel staan. Niet enkel van twee tortelduifjes zoals je bij aanvang vermoedt. Hoe verder je komt, hoe meer mindfucks er gepresenteerd worden en net als je denkt dat je alles begrijpt komt er nog een finale klap in gezicht.

Klinkt bekend? Juist. Yakuza-games zijn er koning in om dit soort meeslepende verhalen te vertellen waarbij er continu van alles, maar dan ook echt van alles gebeurt. Fist of the North Star Lost Paradise doet vrolijk een duit in het zakje en dat is genieten geblazen. Dat verhaal is de moeite waard. Check vooral na elf chapters (en proloog en epiloog) ook de after credits. Want net als bij Marvel, zijn die er bij Ryu Ga Gotoku Studio ook altijd.

Naast het verhaal dat geweldig is om te volgen is het verslavend om steeds beter te worden, omdat vijanden steeds sterker worden. De groepjes vijanden die je steeds tegenkomt worden sterker en dit geldt ook voor de eindbazen. Zeker aan de eindbaas kun je nog je handen vol aan hebben. Zo spreekt de ‘zeer zeldzame’ trophy die ondergetekende vrijspeelde na het laatste hoofdstuk al genoeg.

Niet alleen is er een skill-tree, ook zijn er nog andere opties die mee kunnen helpen in een gevecht op leven en dood. Zo is er een Junk shop waar je betere kleding kunt kopen. Net als bij Yakuza games ontbreekt elke uitleg, enkel de ervaren speler weet dat dit bestaat en dat het handig is.

Tot slot, en dat is het alle tofst, speel je gaandeweg talismannen vrij. Een soort extra krachten bovenop je huidige skill-tree, zoals bijvoorbeeld Borderlands dat doet. Aan de vierpuntstoetsen kun je vier verschillende talismannen toevoegen die elk hun eigen optie hebben. Zo is er een talisman die je extra Burst Mode geeft, een modus waarin Kenhsiro een stuk meer woede heeft en vijanden meer schade toebrengt. Een hele handige talisman is zodra Kenshiro doodgaat, hij automatisch tot leven wordt gewerkt.

Zet die in bij je eindgevecht! Net als in Yakuza games kun je gezondheid erbij krijgen door handmatig via het menu voedsel te selecteren, maar je zou het maar een keer vergeten. Kortom, dit soort dingen maken de game uniek én zwaar verslavend. Het is dan ook duidelijk dat dit niet zomaar een Yakuza-kloon is.

Daarmee zou je de game te kort doen. De game zit vol met kleine details. Zo wordt er net als in Yakuza games gehint naar arcade titels. In een zijmissie moet je op zoek naar arcadekasten voor iemand en dat is echt hilarisch. Met het verslaan van vijanden krijg je eens in de zoveel tijd de optie om schatten te vinden in de woestijn, waar je met je Buggy heen moet rijden. Dit hoeft allemaal niet, maar het is optioneel. Dit is slechts een voorbeeld van leuke details die de game sieren.

Nadeel is met name de oude kwaaltjes die Yakuza games ook hebben. Zo is de game duidelijk niet gebouwd op de nieuwste engine, moet je als speler handmatig je save-games opslaan en meer van dt soort dingen die niet meer helemaal van deze tijd zijn. Het is en blijft een Japans product waarbij je niet altijd bij het handje wordt genomen. Dat maakt het niet geschikt voor iedereen, wat zonde is. Want in essentie is deze game veel minder gek en juist toegankelijker dan Yakuza.

Dat maakt het lastig een dergelijke game te beoordelen enerzijds. Want kan het mee met de ware toppers van nu? Nee, niet helemaal. Anderzijds is het zonde om een game als deze niet in de spotlight te zetten, want de charme druipt er vanaf.

Het advies: houd je van Yakuza, geef dit dan ook eens de kans. Al moet je wel degelijk rekenen op een heel ander soort game, niet vies zijn van racen én een post apocalyptische setting. Je zult zien dat Kenshiro een man is om van te houden.