Famicom Detective Club Review – Hoe goed ben jij als detective?

Twee voor de prijs van één, wie wil dat nou niet? Nintendo brengt Famicom Detective Club op de markt met daarin twee oude games: The Missing Heir en The Girl Who Stands Behind. In beide games ga je meemaken hoe goed jouw detective skills zijn.

The Missing Heir verscheen toen menig lezer nog niets eens geboren was, namelijk in 1988 op de Super Famicom. Het was het eerste project waarvan Yoshio Sakamoto het schrijfgedeelte op zich nam. Wie? Nou, een van de bedenkers van Metroid! En geloof ons, schrijven kan hij, want in beide games ben je eigenlijk aan de lopende band dialogen aan het voeren om op zoek te gaan naar clues om de spannende verhaallijnen op te lossen. Verhalen die zijn geïnspireerd door onder andere horrorfilms van Dario Argento. Met de remake naar de Switch en de speelbaarheid in het Engels, wordt de bundel voor het eerst buiten Japan uitgebracht.

Eigenlijk doen de games een beetje denken aan de Yakuza-reeks, in die zin: Het lijkt zo’n ver van je weg show allemaal Japanse personages en gesprekken (de dialogen zijn enkel in het Japans) met een heel laag tempo ook nog eens dat je je kunt afvragen of zo’n serie überhaupt wel geschikt is voor de Westerse markt. Maar wat bewees de Yakuza franchise? Met een goed script en toffe personages kun je zeker ver komen met het veroveren van Westerse harten. Nu is deze game, waarin je enkel babbelt en op zoek gaat naar aanwijzingen, niet per se de volgende hit a la Yakuza, maar het gaat om het groter geheel. Met een tof script kun je best ver komen.

En daar moeten deze twee games het van hebben. Op Nintendo’s eigen website worden ze omschreven als ‘pareltjes’. In de eerste game, Missing Heir, kruip je in de huid van een jongen die wakker wordt op een klif. Het begin doet een beetje denken alsof je Jason Bourne bent, want je bent je hele identiteit kwijt, hebt geen idee waarom je op die klif bent en waar je überhaupt vandaan komt. Die verloren herinneringen moet je terugkrijgen en voor je het weet raak je opeens verwikkeld in een complexe moordzaak. Het tweede verhaal, The Girl Who Stands Behind, speelt zich af voor The Missing Heir en ook daar is plotseling iemand overleden en ga jij op onderzoek uit.

Het is complexe materie waar je mee te maken krijgt en alle Japanse namen maken het niet altijd makkelijk om te onthouden wat je te weten bent gekomen en wie de volgende persoon is met wie je moet praten, maar gelukkig kun je met één druk op de knop snel naar een overzicht met de personages en hun achtergrond. Dat is erg prettig en je zal hier geregeld gretig gebruik van maken. Hoewel beide games erg tof zijn en uitnodigen om door te zoeken wat er allemaal aan de hand is, ligt het tempo van beide spellen erg laag en er had eigenlijk iets verzonnen moeten worden om progressie boeken.

Je kan nu enorm veel gesprekken voeren en hebt de complete vrijheid met wie je praat en welke (voorgeselecteerde) antwoorden je kiest, maar soms raak je verdwaald. Op die momenten neemt de game je niet bij het handje door bijvoorbeeld te zeggen: met deze personen hoef je niet te praten, met deze personen heb je al gepraat. Nee, soms maak je de fout dat je een gesprek voert en denkt: shit, dit heb ik net ook al gedaan. Wel is het zo dat als je eenmaal de juiste dingen gedaan hebt in een spel een tekst uit een dialoog geel oplicht en zo laat zien dat je verder kan. Dat is dan wel weer handig.

Hoewel het genieten is en de graphics duidelijk zijn aangepast naar deze tijd, merk je wel dat je met behoorlijk oude titels te maken hebt. Tussentijds opslaan is er bijvoorbeeld niet bij. Een game slaat zijn progressie op als je een hoofdstuk voltooid hebt, maar het was prettiger geweest als je net als in Yakuza zelf handmatig tussendoor kon opslaan. Daardoor moet je soms een compleet stuk opnieuw spelen of er simpelweg voor kiezen om dit spel niet even erbij te pakken, zoals je dat met veel andere titels wel kunt.

Maar misschien heeft Nintendo gedacht dat je Famicom Detective Club wel als een échte moordzaak moet spelen, die los je doorgaans ook niet zo 1,2,3 op. Tenminste, niet als het een lastige zaak is. En de zaken in deze twee games zijn lastig, vandaar dat je wel een aantal uren bezig bent.

Het is jammer dat de titels niet te koop zijn in een fysieke uitgave. Waarschijnlijk is de game daar net even te niche voor. Nu betaal je dus zestig euro en heb je twee games. Als je niet iemand bent die altijd maar volop actie wil ervaren, maar gewoon achterop op een stoel wil leunen om helemaal verzonken te raken in een goed verhaal. Dan is Famicom Detective Club wat voor jou. Maar voor iedereen die niet geïnteresseerd is in vele dialogen, kan beter een andere sale uit de eShop plukken. Wat ons betreft zijn de twee titels zeker een aanschaf waard en is het vermakelijk om detective te spelen!