Edge of Tomorrow Review

Het is weer eens zover: de aarde en de mensheid worden in Edge of Tomorrow bedreigd door buitenaardse wezens. Dit keer betreffen het de Mimics: mechanische, vliegende inktvissen die nog het meest doen denken aan een kruising tussen het gespuis uit Paul Verhoevens Starship Troopers en de aliens in War of the Worlds.

Majoor William Cage (Tom Cruise) is een Amerikaanse officier, die gek genoeg nog nooit een gevechtssituatie heeft meegemaakt. Wanneer hij door de Britse generaal Brigham (Brendan Gleeson) wordt opgeroepen om de leiding te nemen over honderdduizenden troepen, wuift Cage dat ‘aanbod’ dan ook resoluut weg.

Een tweede D-Day afkondigen aan de Normandische kust? Nee joh. De hakkelende Cage wordt vervolgens gearresteerd en als deserteur tussen de inwisselbare voetsoldaten op een basis bij het Londense vliegveld Heathrow gesmeten.

Tegen al zijn principes in belandt Cage de volgende dag toch op het welbekende Omaha Beach en, doodsbang en onervaren als hij zelf is, ziet hij de een na de andere ‘geallieerde’ genadeloos het onderspit delven. Over zijn geavanceerde exoskelet met allerhande wapentuig heeft Cage al helemaal geen controle, waardoor hij zelf ook al snel in het Noord-Franse zand wordt begraven. Of toch niet?

Cage, die inmiddels is gedegradeerd tot Private, komt erachter dat hij een speciale gave heeft: steeds als hij sterft op het Normandische strand tussen bombastisch geweervuur en bijbehorende explosies, ontwaakt hij diezélfde dag weer tussen de bagage waar hij bewusteloos werd neergegooid.

Op deze manier leert hij ‘stervenderwijs’ hoe hij met zijn militaire uitrusting om moet gaan en waar en wanneer raket- en geweervuur op hem of zijn makkers wordt geopend.

Niemand wil Cruise zijn personage aanvankelijk geloven, totdat hij de sexy Rita alias ‘Full Metal Bitch’ (Emily Blunt) en haar ietwat vreemde compagnon Dr. Carter (Noah Taylor) tegen het lijf loopt. Uit diens onderzoek blijkt dat de Mimics worden aangestuurd door een centrale bestuursunit: de Omega.

Aan William Cage de taak om zijn gave – die net als de Mimics de tijd kan manipuleren – in te zetten ter opsporing en vernietiging van de Omega. Ook al moet hij daar honderden keren voor doorboord, neergeschoten en verpletterd worden. Dit scenario doet nog het meest denken aan de film Groundhog Day met Bill Murray, maar dan in een postapocalyptisch, militaristisch decor. Edge of Tomorrow is trial-and-error in filmvorm.

De gave van Cage om na ieder overlijden opnieuw te ontwaken en zo steeds verder in zijn missie te komen – de betreffende dag verloopt immers altijd hetzelfde – biedt een verfrissend element in een overvol sciencefictiongenre. Ook het feit dat voor de verandering eens niet Amerika, maar Europa als ‘plaats delict’ is ingericht, doet als vers aan in dit genre dat overspoeld raakt door Hollywood-blockbusters.

De personages daarentegen zijn niet bepaald interessant: Cruise speelt een constant twijfelende en stotterende majoor/soldaat (wat na een tijdje gewoonweg irritant wordt), en moordvrouw Rita brengt vooral de clichés van een onmogelijke liefde en de aanwezigheid van een vrouw op het slagveld in het spel.

Over het slagveld gesproken: de eerdergenoemde exoskeletten – die van de reguliere infanterie halve supersoldaten maakt – en de overdaad aan special effects als beeldvullende explosies en ratelende machinegeweren, zijn allesbehalve origineel.

Zo lijkt het exoskelet bijna rechtstreeks uit het vorig jaar verschenen Elysium te zijn overgenomen, en doen de gevechten zelf vrijwel meteen denken aan de eerdergenoemde films Starship Troopers en War of the Worlds. Dat nergens echt duidelijk wordt hoe en waarom de Mimics op aarde zijn gekomen, doet dan ook de nodige afbreuk aan Edge of Tomorrow.

Het moge duidelijk zijn dat je qua setting, personages en verhaal niet al te veel hoeft te verwachten van Tom ‘Scientology’ Cruise zijn nieuwste project. Daar staat tegenover dat de reeds beschreven tijdmanipulatie van diezelfde Cruise veel goedmaakt.

Het is niet minder dan vermakelijk om te zien hoe de onhandige Cage keer op keer nét iets te langzaam doodbloedt na verwond te zijn door een test-Mimic (zijn gave verdwijnt na één dag in leven te zijn gebleven).

De wijze waarop de inmiddels 51-jarige Cruise om genade smeekt, om vervolgens meedogenloos een extra oogkas toegediend te krijgen van de pragmatische Rita, is misschien wel het hoogtepunt van Edge of Tomorrow. Jammer genoeg probeert Cruise tijdens diezelfde passages af en toe nét iets te grappig te zijn, wat sommige scènes lichtelijk krampachtig over doet komen.

Vooral voor het feit dat Cage zijn voordelige tijdmanipulatie niet inzet voor één enkel doel (levend uit Normandië terugkeren), maar via tientallen manieren probeert om de mensheid van de ondergang te redden, verdient Edge of Tomorrow lof. Geweld, de dialoog aangaan, voorspellen van andermans gesprekken, afpersing en bedreiging: het passeert allemaal de revue.

Dit houdt de film afwisselend en zorgt ervoor dat Edge of Tomorrow – na een wat trage start – tot het einde weet te boeien.Een gemiste kans is wel dat het einde helaas nogal onrealistisch aanvoelt. Daardoor blijf je, ondanks een interessant middenstuk, toch enigszins onbevredigd achter.