Dusty Revenge Review

Bianca uit Spyro, Jazz Jackrabbit uit... Jazz Jackrabbit, Peppy Hare uit Star Fox en Cream uit Sonic Advance 2. Het zijn allemaal bekende gamekonijntjes en daar kunnen we nu Dusty aan toevoegen. Is hij het waard in dat rijtje te staan?

Dusty Revenge is een game van PD Design Studio. Een studio die je waarschijnlijk nog niet kent. Zoals de naam al doet vermoeden, was PD Design Studio niet altijd gefocust op games. Vroeger deed het bedrijf allerlei soorten multimedia-ontwerp zoals flashspelletjes, maar ook gedrukte producten. Pas een paar jaar heeft de studio naar eigen zeggen ‘haar hart gevolgd’ en is het puur een gamestudio geworden. Eerder kwamen zij bijvoorbeeld met Movecasters.

Nu is het aan Dusty om ons gamers te overtuigen van de kunsten van PD Design Studio en dat doet hij voor een kleine studio als PD helemaal niet zo slecht. Vooral het genre is verrassend. Het spel begint als een zeer cartooneske 2D-platformer, maar laat al vrij snel zien dat er ook vecht- en beat ‘em up-elementen aan te pas komen. Een prettige mix, maar is het wel zo verstandig om je in een van je eerste games al zo te wagen aan verschillende gamegenres in één?

Kunnen konijnen goed springen?
Het is namelijk moeilijk om een platformspel te maken dat soepel werkt en hoewel Dusty een vrij flink konijn is, heeft hij toch met sprongen vaak moeite. Als er iets hatelijk is in een platformer, dan is het wel als het springen net niet helemaal lekker gaat. Je merkt het vooral wanneer je van het ene plateau naar het volgende moet springen, want daarbij moet een zijwaartste sprong worden gemaakt en daar heeft de game af en toe wat problemen mee.

Nu kan dat ook nog aan iets anders liggen en dat is de besturing. Wellicht speelt Dusty Revenge wel lekker als je een controller aan je PC bevestigt, maar van je toetsenbord gebruikmaken om het langoortje de juiste bewegingen te laten maken is erg wennen. Gelukkig is het wennen, want dat betekent dat de ietwat ongemakkelijke knoppencombinaties toch aan te leren zijn.

Een hoofdpersonage met liefdesverdriet
De besturing is dan ook de grootste irritatie, want de game is verder erg vermakelijk. Net als de ‘vader des platformers’ Mario, draait ook deze game om een mannelijk gamepersonage dat vrouwenproblemen heeft. Hoewel, ditkeer draait het niet om een preuts prinsesje dat gered moet worden, maar een mooi moertje dat is overleden en gewreekt wordt door haar geliefde Dusty.

Net als je denkt dat het spel eentonig is, dan komt de hoofdrolspeler tweemaal een personage tegen dat hij niet kent, maar hem goedgezind is. Tenminste, dat wil in dit geval niet zozeer zeggen dat ze ’s avonds voor het slapengaan nog een kaartje leggen samen, maar vooral dat ze allebei dezelfde vijand hebben en elkaar steunen in de strijd.

Er is een groot verschil tussen het drietal beesten Dusy, Rondel en McCoy. Rondel houdt er vooral van om met groot geschut te schieten, terwijl McCoy meer een sniper is. Dusty houdt er vooral van om in korte tijd veel schade te berokkenen, wat hij handig doet met zijn God of War-achtige wapen. Waar Kratos lekker gaat met zijn haakkettingen, gaat dit konijn voor een enorme zeis.

Overigens kan Dusty ook schieten, maar waarschijnlijk merk je al gauw dat die zeis veel effectiever, sneller en handiger is. Je hebt je vijanden zo op de grond en kunt weer verder naar het volgende gedeelte op de landkaart. Er zijn in totaal negen verschillende omgevingen om in te spelen, die veelal op een western-tafereel uitlopen.

Stripstijl met een leuk verhaal
Het ziet er behalve stripboekachtig, ook erg aantrekkelijk uit. Het is wel een beetje een Flash-achtig stijltje, maar dat is in dit spel niet storend. In de tussenfilmpjes wordt de liefde van de ontwikkelaar voor haar personage beter duidelijk, want er is goed nagedacht over hoe ze het verhaal wil vertellen en dat doet ze erg leuk.

Vijanden komen in hordes op je af en dat kan eentonig worden. Zoals gezegd zul je Dusty vaak vooral met zijn zeis in het rond laten slaan om de vijand de baas te blijven en dat kan wel eens gaan vervelen. Het is slim dat de ontwikkelaar er ook een vechtgame-achtig combosysteempje aan heeft toegevoegd, maar het is moeilijk om in het heets van de strijd aan je knoppen te denken in plaats van alleen maar aan het uitroeien en neermalen van de vijand.

Helaas is dat niet altijd het enige waar je met je hoofd bent tijdens het spelen, want je gedachten zullen vaak even haperen. Helaas heeft dit spel de neiging om het af en toe zo moeilijk te hebben, dat er gigantische haperingen ontstaan waardoor je even helemaal uit je spel wordt getrokken. Het is steeds maar hopen dat je PC niet vastloopt, want ondanks dat het een niet heel ingewikkelde game is, vrees je voor je machine als het spel zo loopt te rommelen.

Wat ook onverwachts is, maar juist erg leuk, is dat er een NES-achtige speelstijl inzit. Je kunt namelijk vaak niet zien wat er gaat komen, waardoor je je soms op goed geluk gewoon naar beneden moet laten vallen en maar moet zien waarop dat uitdraait. Het is een simpel foefje dat de game wel meteen wat spannender maakt. Ook frustrerender, want niet alle gamers kunnen tegen het ‘onrecht’ van niet weten waar heen te gaan en dood te gaan bij deze verplichte risico’s die genomen moeten worden.

Een fijne maar niet constante mix?
Als je een zak nootjes eet (of laten we zeggen: wortelen), dan wil je dat ze er allemaal ongeveer hetzelfde uitzien. Grootte is daarin niet zo belangrijk, maar je moet natuurlijk niet hebben dat er half-rotte wortels tussenuit steken of wortels in voorkomen die niet goed geschrapt zijn. Dusty Revenge is helaas wel zo’n zakje waarin je niet precies weet wat je kunt verwachten. Het pakt soms leuk uit, zoals in die combo’s en dat je soms niet weet wat eraan komt. Echter, het haperen, de niet zo soepele besturing en de soms wat saaie gameplay die ontstaat door een te krachtig wapen maken Dusty Revenge iets minder positief verrassend.