Divinity II: Ego Draconis Review

Welk mythologisch wezen is nou vetter dan de draak? Dat dachten de makers van Divinity II: Ego Draconis ("ik als draak") waarschijnlijk ook toen ze aan dit project begonnen. In deze game begin je als drakenjager, maar zal je uiteindelijk ook zelf vuur kunnen spuwen. Maar is dat ook echt zo vet? Of steekt deze game de draak met ons?

Een mooi begin is het halve werk, toch?
Als je Divinity II voor het eerst opstart worden je ogen getrakteerd op een prachtig cinematisch intro. Dit belooft veel goeds voor de rest van de game. Helaas wordt deze hoop van een prachtig ogende game al snel de grond in gestampt door een afschuwelijke cutscène waarin we één of ander vliegend schip zien, dat aan enige vorm van textures ontbreekt, en zelfs framedrops zijn meteen al aanwezig.

Als je begint te spelen is het aan jou om te bepalen hoe jouw drakenjager eruit ziet. Het enige wat je kan kiezen zijn een paar haarsoorten, gezichtshaar, geslacht, en de stem van jouw held, terwijl deze ook maar vijf verschillende zinnen kent. Weinig keuze dus. Dan is het tijd voor je held om klaargestoomd te worden tot ware drakenjager, want je start immers onderaan als leerling. Het enige wat je hiervoor hoeft te doen is met iemand te praten die je vervolgens de emoties van een draak laat beleven. Klaar is Kees, tijd om de wijde wereld in te gaan.

Alles lijkt goed en wel, zolang het niet beweegt
De wereld ziet er redelijk goed uit... op screenshots. Dit komt omdat dan alles stil staat, terwijl Divinity II eigenlijk voortdurend op een paar frames per seconde draait, waardoor alles schokkerig overkomt. Tot overmaat van ramp zijn de animaties verschrikkelijk. Als je mannetje spingt neemt hij de houding aan van iemand die dringend een bezoek aan het toilet moet brengen. Tijdens gesprekken vinden de personages het ook helemaal niet interessant om de andere persoon aan te kijken, maar bewegen ze liever elk ledemaat tegelijk en kijken ze graag naar al het andere om zich heen. Dit ADHD-gedrag van de NPC’s is erg storend, en ook de lip-syncing is dieptriest.

Misschien had ik mijn kompas toch mee moeten nemen
Iets wat in Divinity II niet of weinig aanwezig is, is logica. Zo begin je het spel als leerling drakenjager zonder enige proloog of reden daarvoor. Van een oud vrouwtje dat met een onzichtbaar spook praat, leer je de emoties van een draak kennen, wat allemaal nogal vaag is. Ook is er compleet geen aanduiding waar je naar toe moet tijdens een quest. Als je in een gesprek even niet oplet en dus mist waar je heen moet is er geen indicatie op je minimap hiervoor. Ook staat er in je questlog alleen wie je moet aanspreken, over lokaties wordt niets gezegd.

Krakkemikkige en vage besturing
Weer een minpunt is de besturing van Divinity II. Springen en rondrennen werken goed, al ziet het er allemaal niet lekker uit en loopt je held altijd rond met gebalde vuisten voor zich uit, alsof hij iemand in elkaar gaat slaan. Vechten echter stelt in deze game niet veel voor. Met knop 1 val je aan, met knop 2 doe je een speciale aanval, met knop 3 weer een andere speciale aanval. Daarnaast werkt verdedigen niet lekker, en kan je dus regelmatig bij je laatste save beginnen zonder dat je iets fout deed.

Ook zijn de knoppen niet logisch, zo begin je een gesprek met de linker schoudertoets en spring je met de rechter. Ook wil je de knoppen niet lang ingedrukt houden, want dan komt er een irritant sneltoetsvenster in beeld.

Na regen komt zonneschijn
Gelukkig zijn er nog een paar elementen aan Divinity II die de game redden van een totale afgang, die trouwens grotendeels te verklaren is door het feit dat deze game gewoon een erg slechte port vanaf de PC is, want daarop draait de game een stuk beter. Het eerste, maar erg kleine pluspuntje, is het verhaal. Deze is goed te volgen en niet al te ingewikkeld. In het kort komt het erop neer dat draken als slechte wezens worden gezien, totdat blijkt dat de draken juist als beschermers voor een groter kwaad dienen. Ironisch genoeg is het grote kwaad zelf ook een draak. Hierbij is de simpelheid een pluspunt, maar toch is er een duidelijk gebrek aan inspiratie en diepgang van een goed verhaal.

Aardig als RPG, maar kan vele malen beter
Als je de game als een RPG-titel beschouwt is het ook wel aardig in orde, door middel van verschillende gespreksopties kan je het verhaal voor een klein deel beïnvloeden, en ook kan je je karakter goed ontwikkelen door middel van ervaringspunten. Daarnaast zijn er genoeg subquests in de game aanwezig om je uren bezig te houden. Helaas is de wereld niet erg dynamisch en hierdoor komt het verhaal soms nog wat lineair over. Als je een geharde RPG-liefhebber bent kun je misschien beter een andere titel zoeken, maar voor iemand die niet veel waarde hecht aan veel verschillende opties en dus gevarieerde gameplay is dit ook best een aangename role-playing game.

Slimme thuisbasis
Ook handig is dat je een eigen thuisbasis in de vorm van een gevechtstoren hebt. Hier werkt als het ware personeel voor jou. Je kan je knechten erop uit sturen om ingrediënten en materialen voor je te zoeken, en dus hoef je zelf niet de hele wereld af te zoeken naar dat ene plantje voor het nieuwe brouwsel dat je eigen alchemist voor je heeft bedacht. Dit is een verbetering ten opzichte van vele andere RPG's en dus ook een belangrijk pluspunt.

De lucht in en vuur spuwen!
Dan het laatste pluspunt, en ook wel een kernpunt van de gameplay: de draakvorm. Na niet al te lang spelen in het verhaal krijg je de mogelijkheid zelf in een draak te veranderen, en dit betekent dat je de lucht in kan. Vreemd genoeg zijn de animaties van de draak een stuk beter dan alle andere animaties in deze game, maar de framedrops zijn nog wel aanwezig. Het is gelukkig erg vet om als groot vuurspuwend wezen korte metten met je vijanden te maken, en wat ons betreft is de draakvorm de enige echte goede reden om dit spel aan te schaffen.

Framedrops en haperingen zijn aan de orde van de dag
Grafisch zien de omgevingen er redelijk gedetailleerd en mooi uit, en vooral het water is indrukwekkend gemaakt. De wereld ziet er erg open en kleurrijk uit, en dat is een positief iets. Toch zijn er zoals eerder genoemd genoeg minpunten aan hoe het spel eruit ziet. Grootste boosdoeners hierbij zijn de framedrops waar het spel vol mee zit, de slechte animaties, en de lelijke cutscenes. Het komt niet vaak voor, maar bij Divinity II ziet het spel er mooier uit buiten de cutscenes om, zolang er maar niks beweegt.

Geluid in orde
Het geluid in deze game voegt niet veel toe, maar gelukkig zijn er geen fouten gemaakt. De voice-acting is goed, maar wat ontbreekt is goede synchronisatie met de mondbewegingen van de NPC’s. Ook is de overgang van het geluid bij de overgang van mens naar draak goed gedaan, waardoor er toch een soort van spanning wordt opgeroepen.

De draak is met ons gestoken
Het grootste pluspunt in Divinity II: Ego Draconis is het spelen als draak. Er zijn genoeg subquests om je uren te vermaken met deze game, maar helaas is dit alleen mogelijk als je geen last hebt van de camerahaperingen en framedrops die samengaan met slechte animaties. Het is erg jammer dat het overzetten van de game van PC naar Xbox 360 zo slecht is verlopen. Op de PC is het namelijk een prima RPG, maar de console versie kent vele minpunten. Hoewel de draak het spel probeert te redden, voelt het alsof de draak met ons is gestoken.