Deadpool Review

Superhelden zijn helemaal in, tegenwoordig. Het is dan ook niet gek dat het knotsgekke personage Deadpool zijn opwachting maakt in zijn eerste eigen game. Maar zorgt een sterk hoofdpersoon ook voor een sterk spel?

Het magere plot van Deadpool is simpel, maar in essentie vermakelijk: de antiheld krijgt zijn eigen game. Hoewel ontwikkelaar High Moon Studios aanvankelijk wat huiverig is, krijgt de ‘Merc with a Mouth’ middels explosieve overtuigingskracht toch zijn zin. Een typisch begin voor Deadpool, want in de comics was de onsterfelijke grappenmaker zich bewust van het feit dat hij zich in een stripboek bevond. Ditmaal realiseert hij zich dus dat hij in een game zit, wat voor een flinke dosis unieke humor zorgt. In de eerste vijf minuten kun je bijvoorbeeld al de bekende stemacteur Nolan North opbellen om te verzoeken of hij de stem van Deadpool wil doen. Terwijl hij dat al doet natuurlijk.

Gedurende het verhaal zal Deadpool regelmatig de ‘fourth wall’ doorbreken en de speler rechtsreeks aanspreken, de game zelf becommentariëren en andere willekeurige realiteit doorbrekende opmerkingen maken. En dat soort humor moet je liggen. Vind je het eerste kwartiertje – kijk bijvoorbeeld onze Nieuw Binnen en vel een oordeel – van het spel niets, dan is de kans klein dat je je zult vermaken met de rest van de game. Tenzij je van platte, domme, hyperactieve (seks)grappen houdt. Want ook die vliegen je met bosjes tegelijk om de oren en hier geldt nogmaals: je moet ervan houden.

Ervan uitgaande dat je de humor kunt waarderen, zal je in ieder geval flink lachen met Deadpool. Regelmatig fantaseert hij over spannende feestjes met schaars geklede dames, heeft hij onnozele gesprekken met de schizofrene stemmen in zijn hoofd en maakt hij tegenstanders belachelijk. Maar dat maakt nog geen goede game. De gameplay moet immers ook staan als een huis en daar schiet de antiheld helaas mis. In principe draait Deadpool om typische, standaard hack ’n slash-actie, aangevuld met vuurwapens en korte platformsecties. In de praktijk komt het grotendeels neer op weinig indrukwekkend knoppenrammen.

Zoals te verwachten haalt Deadpool inspiratie bij dé superheldenserie van de laatste jaren: de Batman Arkham-reeks. Dit zien we terug in een counterknop, waarmee je vijandige aanvallen ontwijkt en in je voordeel gebruikt. Handig natuurlijk. Alleen is het erg jammer dat de countrerknop ook dienst doet als de teleporteerknop. Daardoor zal je je regelmatig per ongeluk verplaatsen wanneer je een aanval wilt tegenhouden, of andersom. Dit resulteert in erg klunzige gevechten en verlies je – zeker in kleine ruimtes – nu en dan het overzicht. Combineer dat met een onhandige camera en gegarandeerde frustratie is het gevolg.

Gelukkig is Deadpool op de meeste momenten niet erg moeilijk. Door flink op de twee aanvalsknoppen te rammen, kom je een heel eind. Om dat leuk te houden, kun je verschillende wapens en combo’s vrijkopen. Dat kan de repetitie echter niet bestrijden en al na een paar uur haal je steeds minder plezier uit de gevechten. Bovendien duurt het vaak veel te lang voor een vijand sterft. Daar veranderen de aanwezige vuurwapens weinig aan, want deze zijn nauwelijks te gebruiken in mêleegevechten en zijn alleen handig om tegenstanders met geweren uit te schakelen – die hebben jou namelijk irritant snel dood.

Zo nu en dan wordt de gameplay even opgeschud door middel van een simpele (mini)baas of bijvoorbeeld een turretsectie. Die afwisseling is natuurlijk fijn, maar weet de dominantie van het saaie, repetitieve hack ’n slashen niet te doorbreken. Daardoor speel je Deadpool al gauw niet meer om het daadwerkelijke spel, maar om het personage en de grappen. Tussen het moment dat je Wolverine wakker mag slaan (want verschillende comicpersonages komen langs) en op zoek gaat naar je rondborstige fan loop je dus zuchtend op de knoppen te rammen.

Die lange, saaie stukken worden geaccentueerd door bijpassende omgevingen: standaard en ongedetailleerd. In een spel dat zichzelf op de hak neemt verwacht je natuurlijk het verplichte rioollevel, maar helaas wordt daar niets mee gedaan. De game vergeet doorgaans aan de saaie, voorspelbare levels een unieke twist te geven. Af en toe komen we wel een leuke grap tegen, zoals een Mario-level en per ongeluk geplaatste eenhoorns. Die zijn helaas veel meer uitzondering dan regel.

Met de ongeïnspireerde omgevingen zal het geen verrassing zijn dat het spel grafisch geen indruk maakt. Het uiterlijk is vaak zelfs verrassend grauw voor een over-the-top comicgame. Toch heeft Deadpool geen gebrek aan karakter, voornamelijk wegens het uitstekende werk van stemacteur Nolan North. De man, die ook Nathan Drake en Desmond Miles heeft ingesproken, heeft duidelijk veel lol in de rol en het enthousiasme spat van zijn stem af. Het is niet zijn eerste vertolking van het knotsgekke personage, maar North lijkt Deadpool nog lang niet zat. Ook de andere stemacteurs leveren kwaliteitswerk en vooral Steve Blum is als Wolverine uitstekend als altijd.

Deadpool is geen goede game. Dat zal iedereen die het spel speelt, onderkennen. De gameplay is repetitief en niet sterk uitgewerkt, de controls en camera werken niet altijd mee en de levels zijn saai. Tegelijkertijd staat het met een ongelofelijk charismatisch hoofdpersonage garant voor flinke dosis humor en hilarische situaties. Dit zorgt voor een verscheurde titel, waarin je zuchtend van lach naar lach speelt en vooral geniet van de momenten dat er geen vijanden zijn. En dat is te veel zuchten.