Call of Duty: Ghosts Review

Het succes van Grand Theft Auto V was onlangs overweldigend: nog nooit was een game zo snel zo vaak verkocht en de titel brak daarmee vele records. Een heuse mediahype ontstond. Eerder stonden de vorige Call of Duty games volop in de schijnwerpers, waarvan Black Ops II eerder het record in bezit had. Activision heeft vertrouwen en denkt het record van GTA V wel weer over te nemen met Call of Duty: Ghosts. Maar praatjes vullen geen gaatjes en dat record zal waarschijnlijk niet zo snel van GTA V afgepakt worden. Daarvoor is Ghosts te braaf en te weinig vernieuwend.

Call of Duty: Ghosts speelt op 'safe'. Dat is duidelijk na twee dagen intensief gamen. Zoals altijd is er een (korte!) singleplayer, een multiplayer en valt er nog iets in co-op te spelen. Hoewel deze kritische noot wat betreft braafheid meteen gemaakt móet worden, mag ook gezegd worden dat Call of Duty: Ghosts speelt als een motherfucker. Bruut, oud en vertrouwd. De first-person shooter ervaring valt niet zomaar ineen als een kaartenhuis.

Zoals gezegd, de singleplayer is kort. Binnen vijf uur valt de singleplayer op normale graad uit te spelen. De die-hards zullen roepen: 'Ja, maar het draait niet om die singleplayer. Ik speel die multiplayer!' Natuurlijk. Zo is voor velen het geval. Maar tóch, die singleplayer duurt te kort en een uur of drie extra was gewenst geweest. Dat valt niet te ontkennen. Het verhaal gaan we hier niet bederven: het is al zo'n korte rit, dus ga die vooral zelf beleven.

Er zijn in ieder geval voors en tegens. Een nadeel is dat het verhaal te simpel aanvoelt. Zoals zo vaak is Amerika de klos. Ditmaal niet door Rusland, maar door Zuid-Amerika. Een groter nadeel zijn de vreemde wendingen in het verhaal. Eén onthulling in het verhaal komt veel te snel en is bovendien zeer ongeloofwaardig. Hint: een stem herken je toch te allen tijde? Sowieso kampt de singleplayer te veel met haastige momenten waardoor er scènes zijn die te snel worden gebracht en vooral emotie ontberen. Daardoor wordt het lastig om echt betrokken te raken bij de personages. Dat gebeurt dan ook niet en dat is jammer. Als je elke Call of Duty game gespeeld hebt, denk je al snel: 'been there, done that.'

Hoewel de X-factor zo langzamerhand verbleekt en het ik-word-van-mijn-stoel-afgeblazen-moment uitblijft, is de singleplayer sterk op het gebied van het pure schietfestijn en afwisselende omgevingen, alsook de missies zelf. Ghosts neemt je mee naar levels in de jungle, sneeuw, woestijn en zelfs de ruimte. Waar je meestal op de grond je Plicht uitvoert, zijn er afwisselende momenten waarop je in een tank kruipt of in een apache vanuit de lucht geschut afvuurt. Die momenten zijn heerlijk. En er is een onderwaterlevel van pure klasse. Genot.

Natuurlijk is Riley aanwezig, de hond waarvoor Activision zoveel reclame maakte. Een trouwe viervoeter als metgezel in een gevecht stoppen is zo gek nog niet. Infinity Ward biedt bovendien goede kwaliteit als het gaat om de besturing van Riley. Ten eerste voelt het aan als Call of Duty, vanwege de snelheid en cinematografische kwaliteit. Riley kan vliegensvlug op vijanden af rennen en ze in een paar happen tot op het bot verscheuren. Woef, braaf hondje. De besturing pakt soepel uit en daarmee merk je dat Infinity Ward de beste mensen in huis heeft. Want Riley bedient vele malen beter dan de hond uit de Dead to Rights serie. Wat wel jammer is, is dat Riley alleen in het begin in een paar missies zit en daarna bijna niet meer terugkomt. Je mist die pluisbal dus al snel.

Verder is het verhaal nog altijd even lineair als je gewend bent. Eerder werd een bericht naar buiten gebracht dat Ghosts anders zou zijn en je soms verdwaald zou raken. Pure onzin. Ghosts is net zoals andere Call of Duty games: van punt a naar punt b levels afwerken. Daar is he-le-maal niets mis mee. Maar het zijn dus loze beloftes. De marktetingmachine rondom de first-person shooter werkt goed. Daar twijfelen we niet aan. Maar alles voor liefnemen zou niet goed zijn.

Wat we wel graag voor liefnemen, is de multiplayer, want die gaat voor slapeloze nachten zorgen bij menig gamer. Die multiplayer is vermaak van de bovenste plank waar je 'U' tegen zegt. Natuurlijk kan op basis van twee dagen niet alles tot in detail getest worden, maar net zoals je iemand voor het eerst ontmoet is de eerste indruk zoveel zeggend. De handdruk met Call of Duty: Ghosts is krachtig. De multiplayer komt soepel over, met veel opties, genoeg aanpassingen en vernieuwingen en daarmee belooft de modus lang speelplezier te bieden.

Nog altijd kun je de klassieke modus Team Deathmatch spelen alsook andere modi zoals Infected, maar vooral interessant zijn de nieuwe modi. Waarbij de ene optie leuker is dan de ander, al is dat heel erg smaakafhankelijk. Nieuwe modi zijn Blitz, Cranked, Hunted en Grind. En dan zijn er nog paar varianten op eerdere modi. Zo gaat Cranked ziekelijk snel. Call of Duty games zijn altijd snel en smooth, maar Cranked verdriedubbelt alles. Zodra je een kill maakt, raak je 'Cranked' waardoor je veel sneller beweegt en herlaadt. De uitdaging is om dan binnen 30 seconden een kill of assist te maken, waarna de timer gerest wordt. Faal je, dan explodeer je. BOEM. In deze modus zit je op het puntje van je stoel en pompt de adrenaline door je lijf. Want je wilt binnen de tijd iemand afmaken, alles om je team punten te bezorgen. Een toffe modus dus!

Een rustigere modus is Blitz waarin twee portalen zijn en je door de portaal van de vijand moet komen. Deze modus moet je leuk vinden. Wij persoonlijk vonden die iets minder, maar smaken verschillen, Met de modus zelf is niets mis. Zeer verslavend is daarentegen Grind, een soort variant op Kill Confirmed. Je moet mensen doden, de dog tags oppakken en die naar een punt brengen om te scoren voor je team. Doordat je ze nu naar een specifiek punt moet brengen, wordt het nog spannender dan al het geval was in de normale Kill Confirmed, die overigens ook gewoon in de game zit. Een andere gave modus is Hunted waarin je gewoon lekker moet knallen en er kisten neergelegd worden met daarin willekeurige wapens. Je begint standaard met een pistool en moet je krachten uitbreiden door iets tofs uit die kisten te halen. Soms haal je er een machinegeweer uit, maar ook een bazooka behoort tot de opties.

Ook deze modus is spannend, want waar jij als een gek op een kistje afrent, doen anderen dat ook. Of ze liggen juist op de loer om jou eerst af te knallen om daarna hun voordeel te halen. Zoals bij elke map in Call of Duty geldt hetzelfde: ga niet als een kip zonder kop rondlopen, want dan krijg je meteen een kogel door je kop. Het verslavende aspect zit natuurlijk in steeds maar weer in niveau omhoog gaan en de hoeveelheid aan content die je kunt vrijspelen. Ghosts kent veel nieuwe wapens alsook een zeer uitgebreid perk-systeem. Dat alles maakt het de moeite waard om de game maanden te spelen. Het plezier van de diverse modi spat eraf en de balans lijkt in orde te zijn.

Iets wat nog even valt te bezien of dat echt goed uitpakt, is de nieuwe optie: de Squad modus. Ook deze modus is onderverdeeld in meerdere opties. Zo is er Squad Assault, Squad vs Squad, Safeguard en Wargame. De gedachte is simpel: je kunt tien soldaten uit de multiplayer uplevelen en daar is nu een complete Squad modus omheen gebouwd. Het verschil zit in het tactische aspect. In de Squad vs Squad modus kun je namelijk individueel betere skills hebben en dan tóch verliezen, omdat alles gaat om het resultaat van de squad.

Eén ding is zeker: de AI van de squads is e-norm goed en je kunt hele sterke soldaten maken. Het toffe is dat je XP kunt halen zodra iemand tegen jouw team vecht, terwijl jij op dat moment niet eens online bent. Al gaat het natuurlijk niet om heel veel XP, want dan zou de balans zoek zijn. De Squad modus is op zich een leuk extraatje, al is het maar de vraag of iedereen er warm van wordt, want de vraag blijft na twee dagen hangen: voegt de modus nu echt zoveel toe?

Enthousiaster zijn we over de Extinction modus, een soort variant op de Zombie modus. In Extinction kun je met drie of vier man co-op spelen waarbij waves aan aliens overleefd moet worden. Die modus is absoluut te gek en verslavend. Als je goed samenwerkt, en allemaal een andere klasse neemt, zul je merken dat je samen heel sterk bent. En hoe meer waves je overleeft, hoe grotere monsters er opduiken. Zo begin je met kleine aliens, maar sta al snel oog in oog met vreemde schorpioenachtige aliens. En dan is het doden of gedood worden. Die Extinction modus is dus kicken, zo simpel is het. Ook al doet het aan leentje buur, aliens zijn een verrassend leuke toevoeging aan de Call of Duty franchise. Het enige nadeel is dat er maar één map beschikbaar is, waardoor het toch al snel wachten wordt op content. Content die er meteen in gestopt had moeten worden.

Call of Duty: Ghosts is een degelijke game die doet waar het spel goed in is: een first-person shooter neerzetten die op vele facetten krachtig uitpakt. Losgezien van wat oude gameplaymechanieken en een enkele bug staat de game als een huis. Als je een schietfestijn wilt hebben met tig opties is Call of Duty: Ghosts de ultieme afleiding in regenachtige dagen. Wel zorgt de game - zelfs bij de liefhebber - voor een lichte nasmaak. De X-factor is niet meer zo sterk aanwezig als een paar jaar terug. Te vaak heb je het gevoel het pad al bewandeld te hebben. Voor nu: een 8 omdat de game wel degelijk goed is en het spel een mooie generatie op de huidige consoles afsluit en een nieuw hoofdstuk inluidt, maar in de toekomst moet de lat omhoog! Call of Duty móet nieuwe wegen inslaan, anders raakt de serie ongetwijfeld fans kwijt en dat zou doodzonde zijn. Ghosts is nu een simpel, doch goed, toetje zo tegen het einde van het jaar, maar moet meer tiramisu worden. Gamers willen smaak - met verrassing - om vingers bij af te likken.